De dag van de verhuizing is aangebroken,..

Voor ik deze blog ga beginnen moet er toch iets van het hart. Ik ben begonnen deze blogs te schrijven om alles een plekje te kunnen geven, om er niet constant mee bezig te zijn. Nu wilde ik dit zo anoniem mogelijk doen, maar deze week heb ik mijn hoofd lopen breken over het waarom. Schaam ik me voor mijn verhaal? Misschien een beetje. Ben ik bang dat andere mensen die me kennen het misschien te lezen krijgen en zich beledigd voelen? Misschien een beetje. Dus ik heb besloten om me niet meer te schamen en me niets aan te trekken van de mensen om me heen die in mijn levensverhaal verwikkeld zijn geraakt. 

Ik ben Andrea, de vrouw van Martijn, de man waar ik al bijna 10 jaar mee samen ben en moeder van een prachtige dochter, Benthe. En dit is mijn verhaal. 

Het weekend van 19 maart zouden we overgaan naar het nieuwe huis. Alles stond ingepakt en klaar, de hulptroepen waren ingeroepen om mee te helpen. Martijn had een kleine verhuiswagen gehuurd en mijn vader en broer waren als eerste aanwezig. Met z'n vieren hebben we bijna de hele beneden verdieping leeg gehaald en in de wagen getild. Het was eigenlijk de bedoeling om eerst de drie katten over te verhuizen. We moesten hiervoor wachten op een extra vervoersbox. Onze vrienden zouden die meenemen maar ze waren erg laat waardoor we al gedwongen waren te beginnen. De benedenverdieping ging zonder moeilijkheden. Het begon toen we de boven verdieping leeg gingen halen. De rest was al gearriveerd, alleen de vervoersbox nog niet. De kleinste van de drie werd het teveel en vluchtte naar beneden. Het kattenluikje zat op slot maar in haar paniek ramde ze er gewoon doorheen. Ik heb me de hele dag schuldig gevoeld, waarom hebben we niet gewoon gewacht?

De rest van de dag ging voorspoedig. Benthe en ik werden met de 2e lading meegenomen en ik kon langzaam beginnen met al wat dingen uit te pakken. Tussendoor moest Benthe gewoon eten en ik eigenlijk kolven, maar voor dat laatste was eigenlijk geen tijd. Mijn allerbeste vriendin Janine was boven bezig de kledingkast in te ruimen en ik zorgde ervoor dat ook Benthe lekker in haar wiegje kon slapen in de avond. 

De dag is vrij snel voorbij gegaan. Rond 16.00 uur kon ik eindelijk kolven en wat een opluchting was dat! De volgende dag had ik ontzettende spijt van al het gesjouw, maar toen moest alles nog uitgepakt worden. 

Het hele luikje was gesloopt dus andere katten konden ook naar binnen, wat resulteerde in een penetrante ammoniak lucht door het hele huis.  Op maandag zijn we teruggegaan naar het oude huis om wat eten neer te zetten in de hoop dat onze Freggle haar weg terug naar binnen zou vinden. Met een nieuw luikje in de deur kon ze niet meer naar buiten, dus op hoop van zegen. Op maandagavond is Martijn teruggegaan en heeft haar mee kunnen nemen naar huis, gelukkig zat ze boven. 

We zijn de dinsdag nog geweest om alles goed schoon en netjes achter te laten. Wat kan een huis smerig worden in 2 jaar tijd. Gelukkig was het na een paar uur spik en span en was de vieze lucht ook verdwenen. Op naar de overdracht!

Op 24 Maart mochten we dan de sleutels overdragen aan de nieuwe bewoners. Aardige mensen, een paar maanden later bleek dat zij ook in verwachting was en is ze 6 weken te vroeg bevallen. Tijdens de overdracht had ze niet eens een buikje, ik leefde ontzettend met haar mee. De ronde door het huis was een formaliteit en bij de notaris waren de papieren ook zo ondertekent. 

Dit hoofdstuk van ons leven was afgesloten, ons eerste huisje samen. Nu kon ons leven als nieuwbakken gezin echt beginnen, in een nieuw huis, een nieuwe start. Tenminste dat was de bedoeling even genieten van de rest van de kraamtijd. Helaas was dit niet voor ons weggelegd.