De dag dat ons leven veranderde..

Lieve Fynn,

Ik had heerlijk geslapen, maar werd wakker met een buik zo hard als een plank. Ik wist het, dit is niet goed. Dit was zo fout! Maar dat wilde ik echt niet geloven, je slaapt vast gewoon...

Die ochtend ben ik gaan rommelen in huis en kwamen de spullen voor de kraamzorg. Alles was geregeld nu kon je komen lieve Fynn! Alleen voelde ik jou niet... Omdat we een druk weekend achter de rug hadden en ik nogal moe was ging ik even liggen op de bank om contact te maken met jou, je reageerde niet, bewoog niet en mijn buik nog steeds keihard. 

Wat moet ik doen? Toch maar heel voorzichtig een berichtje naar jouw tante gestuurd (studeert verloskunde) met de mededeling dat ik niet zeker wist of ik je wel gevoeld had, natuurlijk wist ik zeker dat dit niet zo was maar ik wilde niemand ongerust maken en vooral niet geloven wat ik voelde. Na aandringen toch met lood in mijn schoenen de verloskundige gebeld. Een stagiaire nam de telefoon aan en stuurde mij direct na overleg met de verloskundige door naar het ziekenhuis. Jouw tante ging met me mee en ik vertelde jouw papa dat we even het hartje gingen luisteren maar dat het allemaal wel mee zou vallen.

Onderweg naar het ziekenhuis wilde ik echt niet laten merken hoe bang ik was dus kletsten we over van alles en nog wat, maar lieve Fynn in mijn hoofd was ik alleen maar bang voor wat er komen gaat, klopt mijn gevoel dat jou hartje niet meer klopt?

De verloskundige van het ziekenhuis wilde mij aansluiten op het CTG, het bleef stil... Geen kloppend hartje, geen geruis van een bloedvat alleen heel ver weg mijn eigen hartslag. Jouw tante geloofde nog dat het wel mee zou vallen, maar ik wist het zeker. Je bent er niet meer, je bent dood. Toen de verloskundige de echo maakte en langs jouw hartje ging klopte er niks meer en vertelde ze dat jouw hartje niet meer klopte, je bent dood lieve Fynn... Ik begon keihard te huilen en gillen en wilde dit echt niet horen! Dit kan niet, dit mag niet. Ik riep dat ze je er nu moesten uithalen en je moesten redden. Dat was te laat.

En toen het moeilijkste telefoontje naar mijn lieve man, jouw papa. Ik moest hem vertellen dat zijn zoon dood was. Hij kwam zo snel als mogelijk naar mij toe. Helaas duurde dit een uur en tot die tijd werd ons niks verteld, dit gesprek over hoe nu verder moest gebeuren met mijn man erbij.

Tijdens het wachten ook jouw opa's, oma's, je andere oom en tante en mama haar beste vriendin ingelicht. Wat was iedereen verslagen, wat een verdriet.

Toen jouw papa er was liet de gynaecoloog ook aan hem via een echo zien dat jou hartje niet meer klopte en werd alles met ons besproken over hoe nu verder. Ik mocht vandaag nog niet worden ingeleid. Wij mochten kiezen of we morgen of overmorgen ingeleid wilde worden of afwachten tot het spontaan begon. Ik beviel liever vandaag dan morgen nog dus kozen we ervoor om morgenochtend terug te komen. Ik wilde niet langer wachten dan nodig om jouw te bewonderen en in mijn armen te houden. Inmiddels waren onze ouders, zwager en schoonzus ook in het ziekenhuis gearriveerd en hebben we met hun ons verdriet gedeeld. Ook hebben we jouw naam bekend gemaakt, vanaf nu werd er niet meer gesproken over "de baby" maar over Fynn. We gingen naar huis met z'n alle en ons voorbereiden op morgen.

Ik schoot in een soort overleefmodus en begon van alles te regelen voor jouw crematie en wilde graag weten wat de mogelijkheden waren dus kwam de begrafenis ondernemer langs om het een en ander te bespreken, werden de spullen voor morgen gepakt en pasten wij het geboortekaartje aan.

Die avond stelde we onze familie en vrienden op de hoogte van jouw overlijden. Iedereen was zo lief voor ons en leefde zo ontzettend met ons mee.

Op naar morgen, op naar de dag waarop jij geboren gaat worden lieve Fynn.

XXX Mama