De consumptiemaatschappij die begint bij een baby

Acht maanden had ik om mij voor te bereiden op dit groeiende wondertje in mijn buik. Acht maanden om alle spullen te kopen die ik nodig zou hebben als hij er eenmaal is. Want je wilt natuurlijk alleen maar het beste voor je kind. Je éérste kind. 

Eigenlijk weet je nog helemaal niet wat je wel of niet echt nodig gaat hebben maar liever safe then sorry, dus schaf ik het bij twijfel toch maar aan. 

Mijn nesteldrang begon al aardig vroeg. Nee, helaas heeft de schoonmaak woede nesteldrang mij niet geraakt, al had ik die best graag gekregen. Mijn nesteldrang hield in dat ik al heel vroeg alles klaar wou hebben voor de baby. Wat betekende veel dingen uitzoeken, kopen en in elkaar zetten.

In mijn vriendenkring heb ik weinig kinderen dus had ik weinig tips wat wel of niet handig is en ook weinig om over te nemen, dus daar begon ik, vooral op internet zoekend naar alles wat ik nodig zou hebben.

Een kinderwagen, hij moet wel praktisch zijn voor mijn smalle-gangen-stadwoning, en klein inklapbaar voor de kleine auto's die ik meestal van mijn familie leen, o ja en natuurlijk ook mooi, een maxi-cosi, ook al heb ik geen auto zo nu en dan zal ik toch wel een auto lenen, een fietszitje, waar mijn kind achteraf pas met minimaal 6 maanden in kan, een wipstoel, die hij helemaal niet leuk bleek te vinden en waar ik uiteindelijk nog een tweede betere voor gekocht heb, een wiegje, wel zo een co-sleeper natuurlijk want dat is zo praktisch, een ledikant, een commode, een box, een kledingkast, een draagzak, een draagdoek, een babyphone (wel eentje met camera natuurlijk), een borstkolf, een mobiel, wel eentje natuurlijk die meerdere liedjes kan, die ronddraait en die je niet steeds weer hoeft op te winden. 

Naja je hoort het al ik ging in overdrive. Toen mensen mij kraamcadeautjes wilden geven wist ik eigenlijk niks meer te vragen want ik had het allemaal al zelf aangeschaft. Maar stoppen ho maar. Ik vond het allemaal nodig want je kunt toch niet zonder. Het werd bijna een soort nieuwe hobby. Internet afspeuren voor dingen die ik nog niet eens wist dat ik het nodig zou hebben tot dat ik het tegenkom. 

Wat is daar veel geld in gaan zitten. Gelukkig heb ik veel dingen wel gebruikt, heb ik echt niet voor alles te volle prijs betaald en ik hou mij zelf gewoon voor dat ik dit ook weer allemaal kan gebruiken bij mijn volgende kinderen en dat ik het dan op z'n minst wel goed gebruikt heb. De dingen die ik uiteindelijk niet gebruikt heb gaan op marktplaats want ergens voelt het toch echt niet goed om zo hard in deze consumptiemaatschappij mee te doen. 

Als ik dan zo om mij heen kijk en dingen met de merken, Stokke, Easywalker, Fisher Price, TinyLove, Lamazé, Polarn-O-Pyret in één oog op slag kan zien, bepaald niet de goedkoopste merken, dan schaam ik mij wel een beetje. Dat ook ik mee doe met die koopwoede, merkgekte en het maar moeten hebben. 

Als ik dan denk wat een baby nou echt nodig heeft is het maar heel weinig. Het is dus vooral voor je eigen gevoel, voor je eigen comfort. Luxe producten dus. En het wordt heel normaal gevonden dat je zoveel aanschaft. Overal waar je in babyland naartoe gaat wordt verteld wat je het beste kunt doen, wat je nodig hebt, waar je echt niet zonder kunt. Een gevaarlijke, geld rovende bezigheid eigenlijk zo een kind. En dan te bedenken dat er genoeg landen zijn waar moeders moeite hebben hun kinderen de basis dingen te geven, zoals warmte en eten.

Maar uiteindelijk kan ik niet de schuld leggen bij de maatschappij die het allemaal aanbied en opdringt. Uiteindelijk ben ik alleen de enige die steeds weer dingen koopt. En ik realiseer me dat ik die persoon niet wil zijn.