De bewuste moeder

Toen ik zwanger was nam ik mezelf voor om alles zo bewust mogelijk mee te maken van het moederschap. Ik had bedacht dat ik niet zou denken: oh gister dronk ze voor het eerst haar flesje niet leeg, of: een uur geleden maakte ze een nieuw geluidje. Nee! Ik wilde dat bewust op het moment van gebeuren "echt" mee maken. Nu is dat natuurlijk super lastig. Maar omdat ik er de eerste maand van Novi haar prille leventje niet echt was en dat zo absoluut niet had bedacht voelt het serieus als een mislukking. Ik heb wederom gefaald in deze. En het was nota bene nog wel m'n eigen bedachte doelstelling. M'n eigen streven. M'n eigen kijk op het perfecte moederschap. 

Ik vind het oprecht heel lastig om hier mee om te gaan. Ik kan er eigenlijk niet zo heel  goed mee om gaan. Ik kan het niet echt een plekje geven. Ik heb al eerder genoemd dat ik overcompenseer wat betreft Novi. Het kind mag alles (tot op zekere hoogte) maar niet iedereen mag alles met m'n kind. We hebben een streng rooster wat betreft slapen. En mijn wil is wet. Maar als zij met d'r vieze handjes op m'n raam wil slaan, dikke prima! Wil zij met eten gooien, ook goed. En als zij heel m'n handtas wil plunderen en dan vervolgens al gillend heel hard wil rond rijden met m'n portemonnee in d'r kleine grijpgrage handjes, helemaal goed. 

Anyway, de bewuste moeder... nope! Misschien is het geen kwestie van accepteren. Misschien moet ik het los laten en een nieuwe doelstelling bepalen. Daar ga ik over nadenken. Verder ga ik fijn door met overcompenseren. En ik zie later wel wat hier de gevolgen van zijn. 

Als ik dit zo terug lees, vind ik mezelf nog best een heel bewuste moeder ☺