De afgelopen anderhalf jaar

De afgelopen anderhalf jaar zijn hectisch geweest en ik ben bang dat ik daar nu de prijs voor betaal.

Ik heb geen gemiddelde kinderen. Mijn oudste zoon heeft ADD en is hoogbegaafd, mijn jongste zoon heeft ADHD en ASS (autistisch spectrum stoornis) en is ook bovengemiddeld intelligent. Het leven is hier dus niet snel saai en dat is natuurlijk geweldig! Maar het niet-saaie leven heeft ook een keerzijde: het is namelijk heel moeilijk om je rust te pakken. Er is altijd wel iets aan de hand. Normaal gesproken kan ik dat best wel hebben, maar de afgelopen anderhalf jaar ...

Het begon ermee dat wij zelf al heel lang in de gaten hadden dat onze jongste wel erg druk was en anderhalf jaar geleden (hij was toen 3 jaar) zijn we daarmee toch maar eens naar een specialist gegaan. Er volgt dan een hele periode van aanmelden, formulieren invullen, gesprekken, vragenlijsten invullen en je zorgen maken. Toen uiteindelijk de diagnose ADHD was gesteld, wist ik meteen dat dat niet alles was. Ik wilde graag dat hij verder getest zou worden. Dus volgde er weer een periode van gesprekken en formulieren en lijsten invullen. Ook daar kwam een diagnose uit: ASS.

Inmiddels zat onze kleine man op de basisschool en daar was hij niet te hanteren. Zijn aandoeningen zaten hem zoveel in de weg dat er gekeken werd naar de mogelijkheid van speciaal onderwijs. Ook daar zijn enorm veel formulieren, lijsten en gesprekken aan te pas gekomen. Daar komt dan nog eens bij dat het er emotioneel ook aardig inhakt. Psychiatrische diagnoses en speciaal onderwijs is nou niet bepaald wat je van te voren voor je kind bedenkt. Er volgde een periode waarin we moesten wachten op goedkeuring voor het speciaal onderwijs, een periode waarin we moesten proberen om het onze minispruit toch een beetje goed te laten hebben op school, een periode waarin ons kind niet gelukkig was en dat doet een moederhart bijzonder veel pijn.

Na nog meer formulieren (om leerlingvervoer te krijgen) en frustraties (om hem ingeschreven te krijgen op een zorgboerderij) waren we in augustus eindelijk zover dat minispruitje naar het speciaal onderwijs kon en hij werd weer gelukkig! Hij kwam weer blij uit school!

Onze maxispruit had het aan het einde van het vorige schooljaar ook niet makkelijk. Als hoogbegaafd kind leert hij anders en sneller, waardoor hij zich begon te vervelen. Alle herhalingen hingen hem de keel uit en doordat hij zich verveelde, lette hij niet meer op in de klas en voelde hij zich niet meer gelukkig op school. Hij heeft gelukkig leerkrachten die bereid zijn dingen te veranderen voor hem, maar ook daar moesten wij als ouders veel energie in steken: bedenken wat er anders moet, bedenken hoe dat gerealiseerd kan worden. Vorige week heeft hij de diagnose ADD gekregen en is er gebleken dat hij een bijzonder hoog IQ heeft, dus nu moeten we kijken hoe zijn verdere basisschool-loopbaan er uit moet gaan zien.

Stress genoeg dus, de afgelopen anderhalf jaar. En ik ben bang dat ik daar nu de prijs voor betaal: herfstdepressie, hartkloppingen, duizelig en moe ... zo ontzettend MOE!