De 1e dagen thuis zonder kraamzorg!

Na een onwijs zware bevalling maar nóg zwaardere 12 dagen mochten wij op 12 januari 2019 eindelijk ons zoontje meenemen naar huis. Het gevoel wat ik kreeg toen wij als trotse nieuwe ouders door de voor ons ondertussen zo bekende gangen op weg waren naar de uitgang is onbeschrijfelijk. We hadden zo verlangd naar deze dag. Eindelijk kon onze kraamweek beginnen. Helaas heb je in nederland rechts op 8 dagen kraamzorg en in sommige gevallen 10 dagen. Dat zou zo geweest zijn in onze situatie. Helaas lag Scott met 10 dagen nog in het ziekenhuis. Daarmee is ons recht op kraamzorg vervallen. Sommige mensen zijn verzekerd voor couveuse nazorg of uitgestelde kraamhulp, wij niet.

De enige ervaring die wij hadden met Scott is een aantal (lees 8) flesjes kunnen geven en luiers verschoond. Verder hebben wij Scott één keer kunnen badderen en aankleden voordat hij naar huis mocht. Dit is best heftig als je voor het eerst ouders bent geworden en verder nog geen ervaring hebt. Je mist toch de tips die de kraamhulp je kan geven, maar ook zeker hulp in het huishouden en bij het ontvangen van kraamvisite. Toch ben ik enorm trots op ons hoe wij dit hebben opgepakt.

Thuis hebben wij Scott dus voor het eerst dag én nacht meegemaakt. Je moet enorm wennen aan alle geluidjes. Ik had een wieg naast ons bed, maar niemand kreeg genoeg slaap op deze manier. We hebben Scott vanaf de 2e dag thuis dus al direct op zijn eigen kamertje laten slapen en dat ging erg goed. Dit is natuurlijk ook niet gek, want hij had al bijna 2 weken alleen geslapen. Net als iedereen moet je de huiltjes van je kindje leren kennen, dit vond ik erg lastig onder kraamhulp. Ik denk dat zij ons hiermee goed had kunnen helpen. Vaak dachten wij dat Scott honger had, terwijl hij eigelijk erg moe was of bijvoorbeeld last had van krampjes. Ook zijn kindjes die een lastige start hebben gehad vaak wat onrustig, dat was bij Scott ook het geval. In het begin hebben we wel tot 15x per dag een flesje aangeboden. Dit breekt je wel op, die gebroken nachten. Scott moest namelijk wel echt de minimale intake binnenkrijgen om zijn bloedsuiker op peil te houden.

Het heeft echt even geduurd om echt een band met Scott te krijgen. Ik heb de hechting enorm gemist. Ik ben natuurlijk veel in het ziekenhuis geweest, maar toch is het anders . Het voelde goed om hem thuis te hebben, maar wat waren wij vaak onzeker. Er zijn dagen dat ik in huilen uitbarsten omdat ik gewoon niet meer wist wat we moesten doen. Hij huilde de eerste 3 maanden erg veel. De wijkverpleegkundige van het consultatie bureau heeft ons gelukkig goed geholpen. Ze heeft hier wel eens uren naast het bedje gezeten om te kijken waar het mis ging, vaak waren het krampjes waar Scott last van had.

De liefde voor hem moest echt groeien bij mij. Ik vond het eerlijk gezegd geen liefde op het eerste gezicht, maar wij hadden dan ook niet een goede eerste ontmoeting. Mensen in mijn omgeving vertelde mij dat het na 3 maanden écht beter ging worden. Daar hoopte ik dan maar op.

Eerst kregen wij nog een enorme schrik te verwerken. Scott was 11 weken toen hij ineens hoge koorts kreeg. Ik ben met hem naar de huisarts geweest en die adviseerde mij zetpillen. Met dat advies ben ik naar huis gegaan en heel even zakte de koorts, maar Scott was totaal niet zichzelf. De volgende ochtend steeg zijn koorts weer tot 39.7 graden. Weer ben ik naar de huisarts gegaan en die stuurde mij naar de kinderarts. De koorts bleef en Scott was helemaal uit zijn doen. De artsen dachten al direct aan een hersenvlies ontsteking. Even stortte mijn wereld in. Waarom? Wat doen we verkeerd? Scott kreeg een ruggenprik om het hersenvloeistof te kunnen onderzoeken. Dit was wel helder maar het moest nog 5(!) dagen op kweek om te kunnen bevestigen of er een bacterie in zou zitten. Hij werd dus weer opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig nu wel op een ‘normale’ kamer en ik mocht blijven slapen. Geen haar op mijn hoofd die hem weer achter zou laten. De 2e dag kregen wij gelukkig positief bericht dat hij enkel een virus te pakken had, maar pff wat hadden wij een stress! We mochten op vrijdag weer naar huis toe.

Eenmaal thuis hadden wij een compleet ander kindje. Hij huilde vrijwel niet en sliep goed. Ook lachte hij veel. Tot de dag van vandaag is dit zo gebleven. Hij is mijn wereld en meer.

Hoe is jullie kraamweek verlopen? Laat het mij weten in de reacties ik ben benieuwd!

Liefs,

Yanique

(Insta: yanique_f)