Snap
  • Mama

Dat whatsappje moest NU gelezen worden, hoe dan ook...

Dat whatsappje moest NU gelezen worden, hoe dan ook, kosten wat kost...

Ping, ping... Het scherm licht op. Een berichtje! Er zijn een aantal keuzes die gemaakt kunnen worden. Stilstaan en NU lezen, straks lezen of gewoon nu lezen. Jij koos voor dat laatste... Terwijl je jouw telefoon pakt geef je onbewust wat extra gas, in die woonwijk, waar je eigenlijk al net iets te hard reed. Het berichtje is lang en je ogen zijn op het scherm gericht, niet op de weg. Je zwenkt langzaam naar rechts, maar door het gebrek aan stoepranden merk jij dit niet op. Hier moet op gereageerd worden, op dit berichtje, en wel nu. Kosten wat kost.

En daar dan de klap, je voelt het direct, je hebt iets geraakt. Je stampt op je rem, vergeet alle andere handelingen. De auto rijdt nog een stukje door en komt dan tot stilstand. Je trilt over je hele lichaam, wat heb je geraakt? Een hond? Een kat? Ow nee, en de auto... Met bibberende handen maak je jouw gordel los, vis je jouw telefoon van de autovloer af en stapt met trillende benen uit...

Het was geen hond, en ook geen kat. De klap was zo hard, mijn botten braken en ik viel op de grond. Ik kon me niet bewegen, ik zag veel bloed, voelde me vreemd, geen pijn, maar wel wanhoop. Want meters verderop lag mijn kinderwagen op zijn kant, maar ik hoorde niks. Laat hem huilen, iets, iemand, hoor mijn smeekbede, laat hem alsjeblieft huilen want dan leeft hij nog. Ik moet naar hem toe, maar ik kan niet opstaan, ik kan niet bewegen. Waarom niet! Mijn zoon! Ik moet naar mijn zoon! Ik hoor stemmen om me heen en ik schreeuw, help mij niet, help mijn zoon! Ik zie mensen rennen, en schreeuwen, totale paniek! En ik voel alleen maar wanhoop... Een man komt naar me toe met een lap stof, om mijn wonden te verbinden. Dan stokt mijn adem, ik kan niet meer, ik wil niet meer. Die lap stof is mijn levensloze zoon die in mijn armen wordt gelegd. Ik schreeuw, ik huil, de wereld is zwart. Ik voel een pijn die ik nooit heb ervaren en nooit meer zal verliezen. WAAROM??!!!

Daar sta je dan, te trillen op je benen. Dit was nooit jouw bedoeling, maar het is wel gebeurd, omdat jij zo nodig moest appen tijdens het rijden, kosten wat kost. Het koste jou een auto, het koste mij mijn hart...

(*note: dit verhaal is mij niet echt overkomen, mijn zoon leeft en ik ook. Ik wil gewoon de gevaren van appen en rijden laten zien, daar we ons er allemaal wel eens schuldig aan maken)

7 jaar geleden

Dankjewel Annemiek2

7 jaar geleden

Dank jullie wel allemaal voor jullie reacties!!!

7 jaar geleden

Beste v'jayjay, zoals al eerder duidelijk gemaakt is het absoluut niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen met deze blog. Echter om nu indirect te zeggen dat ik hierdoor verantwoordelijk ben door een teveel aan stress bij de zwangere vrouwen die dit lezen en misbruik van hen maak en dus slecht voor ze ben gaat me iets te ver. Als het me wel echt was overkomen zou het dezelfde stress gegeven hebben, dus dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk. Een mening mag absoluut gegeven worden, graag zelfs. Maar zoals u vind dat mijn blog te ver gaat vind ik dat ook van uw reactie.

7 jaar geleden

Wauw... ik lig met tranen in mn ogen dit te lezen. Gelukkig zijn je zoon en jij het niet. Duidelijke sterke boodschap geef je!!