Dat had je dus even onderschat

Ik wist dat het heftig zou kunnen zijn, twee kindjes onder de twee. Twee hulpbehoevende wezentjes die zelfstandig nog weinig kunnen doen. We zijn immers geen giraffen.

Beau wordt in maart twee en is helemaal verliefd op Pierre en Pierre, nu 5 maanden, is op zijn beurt ook een hele makkelijke baby!

Tijdens mijn zwangerschap had ik mij voorbereid op het hebben van eigenlijk twee baby’s. Een tweelingwagen wilde ik niet aan, maar had wel alle andere attributen gekocht om de twee te vervoeren. Plankje, draagzakken, zitje voor op de bak en ik moet zeggen, we kunnen lekker wandelen.

Ik heb stukken gelezen over de jaloezie, driftbuien en veranderingen in het gezin. Beau op verschillende manier toch al een beetje dingen zelf laten doen, aangeleerd dat hij zelf naar boven gaat wanneer ik zeg dat het “bedtijd” is bijvoorbeeld.

Uitgezocht hoe hij zich niet achtergesteld zou voelen terwijl er een schattige baby vers in zijn gezin kwam, maar de driftbuien bleven uit en hij kust zijn broertje plat als hij de kans ertoe krijgt.

En jij dan?

Wat ik echter vergeten ben, dat ben ik zelf geweest. Ik was even vergeten dat twee kindjes krijgen in twee jaar tijd niet zomaar iets is. Dat borstvoeding geven, eigenlijk gewoon topsport is en dat mijn lichaam nog niet eens hersteld was van baby 1, terwijl baby 2 er al in aan het groeien was. Die tik heb ik een beetje later gekregen terwijl ik huilend in de badkamer stond en de plukken haar van de grond kon rapen voor de tweede keer in twee jaar tijd.

De hormonen en het herstel is mij het zwaarst gevallen. Vooral mijn onwetendheid erin. "Je bent toch bevallen, je neemt even rust en je kan dan toch gewoon door? Goed eten, lekker sporten, werken, gewoon 'lekker' in je ritme komen."

Alleen mijn ritme werd een opgaven. Hoe makkelijk ik met één kind op sjouw ging, zo’n puzzel was dat even met twee. Mijn geheugen en concentratie was bij lange na niet wat het was en ik voelde mezelf eigenlijk steeds meer wegzakken in het moeras van de was, e-mails en appjes.

Nu 5 maanden verder besef ik, dat ik helemaal niet zo hard kan gaan. Ergens in het reuzenrad op de pier van Scheveningen, snapte ik, dat je je eigen bakjes ook niet kan inhalen. Dat ze allemaal hun eigen ronde maken, net zoals ik er helemaal niks aan heb om mezelf in te halen om vervolgens naar m’n eigen achterhoofd te kijken. De jongens hebben veel meer aan een mama die zich goed voel, in plaats van falend; als moeder, vrouw, vriendin en professional. Snel moe en geïrriteerd omdat ze zich steeds te kort voelt schieten.

Tijd

De puzzel leer je uiteindelijk te leggen en steeds sneller en makkelijker. En nog een nieuwsflash voor mij, de wereld vergaat niet wanneer de was even blijft liggen, je niet overal aan mee kan doen of alles kan beantwoorden.

Het sporten heb ik lekker kunnen oppakken, met een beetje mazzel 3x per week! Ik ben stukken beter gaan eten en heb mijn huis nu eens goed kunnen opruimen om het erna alleen nog maar te hoeven bijhouden.  Het geeft rust en het besef dat niet alles tegelijk kan en vooral hoeft!

Rustig aan mammie’s, stukje bij beetje, kom je echt wel weer dichter bij jezelf.