Snap
  • Mama

Da's even schrikken. Plaatsing op Facebook.

3 blogs geschreven, waarvan nu 2 geplaatst op Facebook. Reacties van lezers doen me wat. Da's dus even schrikken.

Noem me naïef, wereldvreemd of gewoon dom. Ik ben afgelopen week begonnen met bloggen op deze site, omdat ik dat papieren dagboek wel eens zat werd. Bij toeval kwam ik op deze site en na wat blogs te hebben gelezen dacht ik: 'Ach wat leuk, moeders onder elkaar, ik waag ook eens een poging.' Wist ik veel dat er ook een Facebook pagina is waarop je blog ook geplaatst kan worden. (Lees: heeft wel Facebook, maar wat is dat wachtwoord ook alweer?)

Na wat blogs te hebben gelezen zag ik een Blogger die besloten had om te stoppen met bloggen door de reacties die ze op Facebook kreeg. Ik werd nieuwsgierig en dacht stiekem (hallo, vooroordeel!) 'Waarom plaats je dan ook je blogs op Facebook?' Na tig pogingen lukte het om in te loggen op Facebook en zowaar kon ik de Facebook pagina van mamaplaats vinden. 

Hé, wat een herkenbare tekst! O! Maar.. Dat is mijn stukje! Hé, en hier staat mijn andere blog. Even ben ik wel trots, ze staan er toch maar mooi op. O! Er zijn ook reacties..  Durf ik die te lezen? Ja, toch maar doen. 

Gelukkig, allemaal lieve, positieve reacties. O nee, er is iemand bij die vindt dat ik niet moet zeuren. Wauw. Even voel ik me geraakt, want voor mij is het best bijzonder dat ik met 36 weken zwangerschap nog de deur uit kwam. Maar lieve meid, fijn dat jij je zo goed voelde en lekker veilig vanachter je schermpje kritiek durft te leveren op dat wat anderen met jou willen delen. Het delen van ervaringen, die voor zoveel mensen even een lach op het gezicht kunnen brengen of een gevoel dat je niet de enige bent die het bijvoorbeeld best pittig vindt om zwanger te zijn in combinatie met werk, een peuterpuber en een verhuizing. Ik heb bijvoorbeeld heel veel gehad aan de ervaringen van bloggers op een andere site. Soms herkende ik niets van wat ze schreven, maar vaak rolden de tranen van het lachen over mijn wangen om de herkenbare situaties. 

Ik vraag me steeds vaker af wat nou de meerwaarde is van commentaar te plaatsen op een persoonlijk stuk (waar je je niet in kunt vinden) op een manier waarvan ik hoop dat zo'n persoon dat in 'het echte leven' niet zou doen. Wat wil je er mee bereiken? Voel je jezelf dan even beter? 'Ha, fijn! Ik heb weer even lekker negatief kunnen doen zonder dat iemand een weerwoord kan geven?' 

Natuurlijk vind ik ook dat je best je mening mag geven als je het ergens niet mee eens bent. Maar dat kan toch ook op een andere manier? 'je moet niet zo zeuren' --> 'Wat vervelend voor je dat je het zo hebt ervaren. Ik herken er zelf gelukkig niets van en kan me niet voorstellen dat... Etc. Hoe anders komt dat over? Een kleine moeite, maar misschien voorkomt dat wel dat mensen die veel plezier beleven aan het bloggen zich genoodzaakt voelen om te stoppen. Kleine moeite, groot plezier! Als moeders (en ieder ander) onder elkaar zouden we juist respect voor elkaar moeten hebben en dit ook moeten uiten. Maar goed, dat is slechts mijn mening.. 

7 jaar geleden

Volgens mij was dat inderdaad jouw blog. Lekker blijven schrijven hoor! Het ligt niet aan jou.

7 jaar geleden

Fijn deze blog! Mijn blog werd een paar dagen gelede geplaatst. Wist wel.dat mamaplaats dat deed maar niet verwacht omdat er zovelen zijn. Maar inds even gedacht om te stoppen al. Je deelt iets met oprechte vragen en zorge etc. En dan zulke reacties soms dat je je wel aangesproken voelt. Er vielen veel mensen over mijn keuze voor het woord besluit. Maar in de blog express tussen " " gezet omdat ik het uiteraard niet zomaar als besluit zie of iets praktisch. Maar heb zoiets van t zal wel. Ik lees t gewoon niet meer. De reacties hier hebben me juist veel rust gegeve dus blij dat ik t gedeeld heb en zal t blijven delen