8 jaar geleden
Dankjewel oliebol...
Stilstaan bij het afgelopen jaar, de moeilijke tijd en hoe we er nu voor staan.
Zoals ik wel vaker doe ga ik op een vrije middag met drie kinderen in de bakfiets naar de supermarkt om boodschappen te doen. De kinderen vinden dat leuk en zo hoef ik er 's avonds niet nog een keer uit.
Vorige week kregen we zo'n leuke reactie van de vrouw van de oliebollenkraam voor de supermarkt. Ze vond de kinderen zo leuk in de bakfiets dat ze met een gevulde hand met pepernoten blij naar huis gingen. Niets bijzonders zou je denken, dat dacht ik toen ook niet maar gister deed ze iets waarvan ze zelf geen idee heeft hoeveel het voor ons betekend.
Voordat ik reacties krijg over wat mijn kindjes eten, ze eten gezond en ja ze mogen af en toe best wat lekkers, ook de jongste.
Weer zette ik de bakfiets volgeladen naast de oliebollenkraam om boodschappen te doen. Als we terug zouden komen mochten alle kindjes een oliebol, gewoon omdat ze ons zo leuk vindt.
Bakfiets weer vol met kindjes en boodschappen kwam zij ze alle drie een oliebol brengen met poedersuiker. Ze vonden het allemaal heerlijk, zelfs Joost!
En toen op de terugweg drong het tot me door. Wist me geen houding te geven naar die vrouw waarvan ik de naam niet eens weet. Ik vind het zo lief wat ze doet maar het betekend nog veel meer voor me.
Zoals meeste mama's wel ervaren denk ik, is die maand voor de eerste verjaardag een maand waarin veel terug komt van zwanger zijn en bevalling. Bij ons liep totaal niet zoals verwacht zoals je in mijn vorige blog kan lezen. Geen oliebollen vorig jaar, altans kreeg ze wel in het ziekenhuis maar kon mijn kop er totaal niet toe zetten met mijn kleintje een paar afdelingen boven me. En van vuurwerk en het hele oud en nieuw gevoel heb ik helemaal niets meegekregen omdat ik na die slopende dag gewoon uitgeput in slaap ben gevallen.
Die ene oliebol die mijn bijna 1 jarige zoon at is voor mij heel speciaal. Zijn eerste oliebol en ik zag hem genieten. Dat gaan wij dit jaar ook doen. Die oliebol laat mij zien dat het eerste jaar bijna om is, mijn baby bijna geen baby meer is en wat we allemaal bereikt hebben. Ik vond dit tot nu toe echt het zwaarste jaar, zwaar begin en ook drie kindjes en mijn eigen kwakkelende gezondheid. Maar zie waar wij nu staan. Ik voel me stukken beter, Joost doet het enorm goed, Aniek is bijna klaar voor de basisschool en Sander en ik genieten van elkaar en van ons mooie gezin dat we zelfs volgend jaar gaan trouwen. Dat lijkt me een heel mooi einde van dit jaar en dat heeft zij zonder naam mij duidelijk gemaakt. Daarom zitten de meiden nu druk te knutselen om iets moois te maken voor haar. Ik wil iets terug doen, haar laten weten dat het voor mij heel fijn was dat ze dit deed en dat ik dat eigenlijk niet kan omschrijven. Hopelijk vindt ze het leuk als we het haar dit weekend brengen met de bakfiets.