Dan fiets ik langs het huis...

Het huis waar jullie samen woonde, waar jullie lief en leed deelden.

Het huis waar jij je laatste adem uitblies, waar dromen uitkwamen en waar dromen eindigden.

Het huis waar jullie gelukkig waren, waar wij een familie vormden.

Het huis vol herinneringen, vol liefde.

Ik zit op de fiets met mijn jongste voorop en mijn oudste achterop. Mijn jongste heb je nooit gekend, mijn oudste maar 1 jaar. 1 prachtig jaar. Het maakt me treurig, maar ook blij. Blij dat je in ieder geval je eerste kleinkind hebt mogen kennen. Het lijkt alsof het gisteren was dat je haar voor het eerst vasthield. Hoe trots jij naar haar keek zal ik nooit vergeten. Ze was net geboren en jij was er samen met mijn moeder. Want wat was je geweldig.

Ik weet dat we je eerst niet mochten. Mijn zusje en ik. We wilden je niet mogen. Die nieuwe man in het leven van onze moeder. Het was toch goed zo? Wij 3en.

Maar toen kwam jij. Mijn moeder was gelukkig, echt gelukkig. We merkte het aan alles. Ze neuriede liedjes terwijl ze aan het stofzuigen was. Ze straalde echt altijd. Ze wilde graag dat wij elkaar ontmoeten. We wilden je niet eens een hand geven, uit principe gewoon. Maar wat hadden wij het fout.

Wat heb jij het leven van onze moeder verrijk en dat van ons daarbij. Het waren de gelukkigste jaren van haar leven. Dat weet ik zeker. Jij was en zal altijd haar grote liefde zijn.

Jij was gewoon een goed mens. Een geweldig mens met een hart van goud. Zulke mensen zijn schaars. Iemand die altijd het beste in een ander zag, die altijd voor een ander klaarstond. Had ik verdriet dan was jij een luisterend oor. Kreeg mijn zusje een boete met haar scooter en mocht ze niet verder, sprong jij gelijk op om haar te halen en de boete te betalen. Waren wij naar een groot feest geweest in Amsterdam en zaten we met onze handen in het haar doordat de treinen niet meer reden, sprong jij op je fiets om geld te pinnen, waarmee je de taxi betaalde die ons thuis bracht. Je was er echt altijd.

Toen mijn dochter werd geboren was je er ook en ook daarna. Eke maandag en woensdag was ze bij jullie. In jullie mooie boerderij met enorme tuin. Je had haar op je arm en leerde haar alles over de natuur. Ik betrapte mezelf afgelopen donderdag dat ik hetzelfde doe. Ik leer mijn, nu bijna 6 jarige, dochter ook over de bloemen en denk daarbij aan jou. Jullie keken toe hoe een kalfje werd geboren, bij de bramenstruik plukte jullie bramen en bij het kippenhok verzamelde jullie eitjes terwijl je op de weg terug de geit Coco begroette.

De tuin waar je kleindochter leerde kruipen, waar ze op het picknickleed bij jullie zat uit haar bekertje te drinken. Het mandje van hondje Zora waar ze stiekem in kroop als niemand het zag en tegen Zora aan ging liggen. De tuin met prachtige bomen vol fruit. De tuin waar je met mijn moeder paaseitjes verstopt had met Pasen en waarvan nog steeds 1 ei niet gevonden is, de tuin waar we met z'n allen aten op de mooie nazomerse dagen. Waar we volop barbecueden en lachte met elkaar. Met jou, mijn moeder, mijn zusje en jouw 3 andere dochters met aanhang. Het was ook altijd goed. We konden altijd langskomen of mee-eten. We waren altijd welkom. Niet alleen stond je hart altijd open zo ook je huis.

Het huis waar jij onwel werd toen wij er waren. Toen stond de tijd even stil. Elke woensdag aten we bij jullie. Toen ging het mis. Je was zo sterk en klaagde nooit, maar toen kon je niet meer. Je kwam in het ziekenhuis terecht en bleek niet lang meer te hebben. Alles was aangetast. Toch besefte ik toen niet dat je er op een dag echt niet meer zou zijn en dat die dag sneller kwam dan ik had verwacht. Je bleef namelijk positief en vrolijk.

Maar toen op de 1e verjaardag van mijn oudste zag ik het. De sprankelende persoonlijkheid die je altijd was, verdween een beetje. Je zat daar maar. Niet dat je dat wilde, maar je lichaam was op. Je ging ook eerder weg van het feest, terwijl je nooit eerder wegging. De dagen daarna waren slopend. Het telefoontje van een zus op mijn verjaardag, 30 juni, dat ik nú naar huis moest komen. Want ja, jullie huis was ook een thuis voor mij en mijn gezin geworden. Daar lag je in het kamertje. Aan bed gekluisterd. Je wilde graag thuis zijn tot het einde. Mijn dochter gaf je een kusje terwijl ik haar op mijn arm had. Je zei heel zacht, fluisterend “hou van je”. Dit is de laatste keer dat zij jou heeft gezien. 2 dagen later was je er niet meer.

Het huis dat ooit vol vreugde was, was nu gevuld met verdriet. Niet lang daarna zou mijn moeder jullie huis moeten verlaten. Ze was jou kwijt en ook jullie huis.

Zo fietste ik verder met mijn dochters op de fiets. Ik druk een kus op mijn jongste haar bolletje en aai mijn oudste op haar beentje. Een traan veeg ik weg tezamen met alle herinneringen die voorbij flitsten. “Daar woonden opa en oma”, zeg ik mijn dochters. Mijn oudste kijkt. Maar ze kijkt niet echt, want ze zal nooit weten hoe het echt was.

  </p><p><img width="750" height="28" class="aligncenter size-full wp-image-137294" alt="1" src="http://img.mamaplaats.nl/uploads/legacy/2016/04/11.jpg" /></p><ul><li><a href="http://kliks.affiliate4you.nl/?adv=23942&amp;web=7303&amp;linkinfo=shoptips&amp;url=http%3A%2F%2Fwww.ah.nl%2Fbonus">Bonus aanbiedingen bij AH »</a></li>

Kinderkleding outlet bij Zalando »

44% korting op Name-It »

70% korting bij Westwing »