Snap
  • Mama
  • kanker
  • wereldkankerdag
  • Ziektevanhodgkin

Dag tegen Kanker

Stay positive, and kick cancers butt 🍀

Gisteren was het het de jaarlijkse ‘dag tegen kanker’ dag. Voor mij valt die dag wel meerdere dagen per jaar, want ik ben een ‘surviver’, of zoals ik vroeger vaak zei: i kicked cancers butt. 

Toen ik 19 was ontdekte ik ‘knikkertjes’ in mijn hals. Verschillende groottes. Dat bleken gezwollen klieren. Na wat onderzoeken ging de dokter ervanuit dat het klierkoorts was en dat voldoende rust wonderen zou doen.  Enkele maanden later was het erger geworden en had ik ook een zwelling onder mijn borstbeen. Ik had grote zweetaanvallen, ik kon overal en altijd slapen, was vaak misselijk of verkouden,... de lijst van symptomen was achteraf gezien vrij duidelijk. Ik maakte een afspraak bij een oncoloog en na bloedonderzoeken, foto’s en scans en een bioptie van een gezwollen klier in mijn hals werd het vermoeden bevestigd. Ik had Hodgkin lymfoom stadium 2a.. uitzaaiingen op 2 plaatsten en de A staat voor geen uitzaaiingen in het beenmerg.

Wat is dat, die ziekte van Hodgkin? Wel, kort uitgelegd: de ziekte van hodgkin is een kanker van het lymfestelsel waarbij onder meer de lymfeklieren, maar ook de milt of de lever kunnen worden aangetast. Lymfomen ontstaan in de lymfocyten, dat is een bepaald type van witte bloedcellen. Volg je nog? 

Ik kreeg 12 chemo’s verspreid over 6 maanden, voelde me de week na de chemo steeds heel slecht, was vermoeid en zwak, en ja ik verloor mijn haar, maar mijn vechtlust was sterk. Ik zou dit beest verslaan en dat deed ik ook. Mijn lichaam reageerde sterk op de chemo en na 6 maanden therapie was ik stabiel. Maar zo snel als ik dit beest verslagen had, zo snel kwam het ook weer terug. Een jaar na de start van dit gevecht, een maand voor mijn 21e verjaardag bleek ik hervallen te zijn. En dit maal stadium 4a...  ik had dus op korte tijd meer uitzaaiingen dan ervoor, maar gelukkig was mijn beenmerg zuiver.  Toen werden er enkele zwaardere beslissingen genomen. Bij mijn broer en zus werden stamcellen gecontroleerd, om te kijken of 1 van hun mijn donor kon zijn moest mijn lichaam mijn eigen stamcellen afstoten. Ik had het geluk dat mijn broer een match was en ik had nog meer geluk dat ik ze niet nodig gehad heb. 

Dit maal startte de therapie met het afnemen van mijn stamcellen. Die werden bewerkt en ingevroren zodat elke slechte cel eruit zou zijn. Dan volgde loeizware chemo, 3 dagen aan een stuk, 2 weken rust en dan opnieuw. 6 keer na mekaar. Na de laatste chemo was alles in mijn lichaam zo vernietigd dat ik super zwak en lichamelijk bijna dood was. Maar dat was de bedoeling, dit hoort bij een stamceltransplantatie. Op het juiste moment werden de bewerkte stamcellen terug in mijn lichaam gespoten en verbleef ik 3 weken in quarantaine. En ieders gebed, elk kaarsje brandde in de hoop dat mijn lichaam de vernieuwde stamcellen zou accepteren om het dan stap voor stap weer gezond te maken. En gelukkig deed het dat. Het menselijk lichaam is iets raars. Van 0 klom ik stilletjes terug naar het echte leven. Bewegen, eten, praten, lopen, alles kwam stilletjes terug in de weken die volgden. Gelukkig weet ik daar zelf niet veel meer van doordat ik in de eerste dagen vaker niet bij bewustzijn was dan wel.. mijn lichaam deed het goed en vocht samen met met geest harder dan ooit. En dat heeft het goed gedaan. Nog eens 30 bestralingen later was ik weer stabiel. Dat klinkt allemaal snel, maar dat voelde in de periode als een eeuwigheid. Een jong meisje in de fleur van haar leven, die vocht voor haar leven, lichamelijk opnieuw alles moest leren, een tijdje volledig afhankelijk werd van anderen, om van de mentale zwaarheid maar te zwijgen. Maar ik vocht, met alle kracht die had. 

Ondertussen zijn we meer dan 10 jaar verder, nog steeds stabiel en leef ik het leven waarvan ik ooit enkel maar kon dromen. Ik heb mijn eigen prachtgezinnetje, een goede job en ik ben gezond. Vaak staan we te weinig stil met hoe goed we het eigenlijk hebben. Mijn oncoloog zei altijd als je positief bent, ben je al voor de helft genezen. Ik geloof dat sterk. Een positieve mindset is een goed begin van alles. Dat en mijn sterretjes (mensen, het dichts bij me) die me allemaal redenen gegeven hebben om te vechten toen, en nu nog steeds. Want ik mag dan wel stabiel zijn, kanker draag je voor de rest van je leven mee. 

Dus nu in deze maand oktober, maar eigenlijk altijd, voor iedereen die het nodig heeft, 

Stay positive, and kick cancers butt 🍀