Dag Mr. Appendix, tot nooit meer ziens!

Ken je het gevoel dat je iets kunt missen als kiespijn? Nou, dat gevoel heb ik dus over mijn appendix, mijn blindedarm (al mogen ze het woord kiespijn in dit gezegde wat mij betreft wel vervangen door blindedarmontsteking). Dat Mr. Appendix en ik geen vrienden zijn moge na twee blindedarmontstekingen in een half jaar tijd wel duidelijk zijn. Hij gooide twee dagen na mijn bevalling al roet in het eten en de laatste week van mijn zwangerschapsverlof weer. Maar dat zal niet nog een keer gebeuren, want hij is eruit. Foetsie. Weg. Opgeruimd staat netjes!

Gek genoeg was ik opgelucht

Een paar weken geleden schreef ik al een blog over de laatste week van mijn zwangerschapsverlof en dat deze iets anders verliep dan gepland, omdat ik weer met een blindedarmontsteking in het ziekenhuis belandde. Inmiddels heb ik het geplande (en gevreesde) darmonderzoek achter de rug - waar gelukkig geen rare dingen uitgekomen zijn - en mocht ik mij afgelopen maandag weer melden in het Ikazia Ziekenhuis. Dit keer voor een operatie, want ein-de-lijk werd mijn blindedarm verwijderd.

De laatste controle in het ziekenhuis ging er gelukkig iets anders aan toe dan de allereerste keer, toen ik binnen tien minuten weer buiten stond. Ik had dit keer een hele fijne arts en eindelijk had ik het gevoel dat ik serieus genomen werd. Ik zat dan wel niet op een darmonderzoek te wachten, de reden waarom ze het wilden doen kon ik me zeker in vinden. Kortgezegd kwam het erop neer dat ze wilden uitsluiten dat er niet iets ernstigs aan de hand was dat continu voor de ontstekingen zorgde. En hoewel het geen prettig onderzoek was, is het me echt heel erg meegevallen. Gelukkig waren er ook geen rare dingen uitgekomen en dus luidde het advies van de arts: blindedarm verwijderen. ‘Mits je dat zelf ook wilt natuurlijk,’ zei de arts. ‘Ja, graag zelfs!,’ antwoordde ik gretig. En niet omdat ik nu zo graag een operatie wilde, maar omdat ik gewoon echt klaar was met het onding dat me de afgelopen maanden zo vaak dwars gezeten had. Er werd meteen een datum gepland voor de operatie en gek genoeg was ik opgelucht.

Operatie

Afgelopen maandag was het zover. Om 7.00 uur ’s ochtends mocht ik me melden in het ziekenhuis en na wat verwarring omtrent de arts die me zou opereren lag ik rond de klok van 8.00 uur al in de operatiekamer. Dat ging dus allemaal voorspoedig. Pas in de o.k. kwamen de zenuwen een beetje tevoorschijn. Het hielp ook niet dat ik mijn bril niet op mocht houden en deze blinde vink dus niets zag. Maar de arts stelde me snel op mijn gemak door te vragen hoe mijn optredens waren gegaan. Super lief dat ze dat nog wist!

De operatie is helemaal goed verlopen. En het is gelukkig toch nog met een kijkoperatie gelukt. Dat is het eerste waar ik met mijn slaperige hoofd naar keek toen ik uit de narcose kwam. De kans was namelijk groot dat er sprake zou zijn van verklevingen en dat zou het opereren via een kijkoperatie bemoeilijken of zelfs onmogelijk maken. Maar het is gelukt! Ik heb drie ieniemienie sneetjes in mijn buik. Echt heel knap dat ze dat zo kunnen doen tegenwoordig.

Ze wilden me eigenlijk een nachtje in het ziekenhuis houden, maar ik mocht uiteindelijk toch naar huis als ik me goed genoeg voelde. De keuze was aan mij. Natuurlijk wilde ik naar huis! Er gaat niets boven mijn eigen bedje én mijn twee mannen in mijn buurt…

Inmiddels zijn we vier dagen verder en voel ik me naar omstandigheden goed. Ik lig nog wel voornamelijk in bed en moet rustig aan doen. Eventjes niet de kleine tillen dus. Maar ik heb een deel van mijn pijnstillers al afgebouwd en heb vandaag ook eindelijk gedoucht. Daar knapt een mens ook altijd van op. Het gaat dus de goede kant op. Ik verwacht dat ik na nog een weekje rustig aan doen wel weer zachtjes aan naar mijn werk kan. Op woensdag 9 december heb ik weer een controle in het ziekenhuis en hopelijk is dat echt de allerlaatste keer. Ik hoop dat ik daarna eindelijk ongestoord van de kleine kan gaan genieten en dat ik straks in januari het sporten ook weer op kan pakken. Mijn vriendin en ik hebben deze week namelijk stiekem al plannen zitten smeden voor een halve marathon in 2016, maar dan moet er wel hard getraind gaan worden natuurlijk...