Dag, klein vruchtje

En eindelijk is daar het moment om toe te geven aan mijn gevoel. Na de hele dag een masker te hebben opgezet tegenover de kinderen, mijn moeder, mijn schoonmoeder en de telefoniste van de verloskundige, waar ik morgen mijn intakegesprek zou hebben, ben ik eindelijk even "alleen". Dat ik al een paar dagen bloed en het van lichtroze naar helderrood (en veel!) is gegaan, kan waarschijnlijk maar 1 ding betekenen... mijn vruchtje van 8 weken zal morgen niet zichtbaar zijn op de echo, omdat het bezig is mijn lichaam te verlaten. 32 weken te vroeg en in stukjes en beetjes.

Nou ben ik meestal redelijk nuchter, en heb er dan ook altijd rekening mee gehouden dat het een keer mis kon gaan. Ik heb al vier gezonde kinderen op de wereld gezet en daar ben ik heel erg dankbaar voor!

Maar vanaf het begin van deze zwangerschap voel ik me anders. Koud. Kil. Letterlijk. Met 2 dekens of in de volle zon, het kippenvel stond op mijn armen en benen. Alsof (sorry voor de bijgelovigheid) de dood in mijn huisde. En ik was helemaal niet misselijk. Bij de andere 4 zwangerschappen wel, maar nu echt 0,0 procent.

Maar ondanks al mijn redelijkheid voel ik me kl*te. Ziekjes ook. Beetje duizelig, trillerig en ik heb weinig geduld met de kids vandaag. Sorry lieverds:(

Dit gaat om gevoel. Het verdriet ontstaat buiten mij om, net zoals de wens om kinderen te krijgen in de eerste plaats. Want ook dat wordt niet door mijn verstand bepaald, maar door mijn... instinct?

Ik ga wat koekjes eten, warme melk drinken, en misschien straks een paar traantjes laten bij mijn lieve man. En dan morgen weer over tot de orde van de dag. Kids naar school, uitsluitsel krijgen bij de vk over of er echt geen vrucht meer te zien is... zodra dat zeker is, trek ik een fles wijn open. Niet om iets te vieren natuurlijk, en evenmin om mijn verdriet te verdrinken. Maar om nog eens in alle rust verder te relativeren. In alle eerlijkheid mijn emoties laten komen en gaan zoals ze willen komen en gaan. Want ik ben een leventje verloren, klein als het was. En daar wil ik bij stil staan. Omdat het leven ook zo mooi kan zijn.

❤