Dag babyspullen, dag wens?

Deze week heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Ik ga de babyspullen opruimen. Nu zal dat vast voor alle mama’s wel een dingetje zijn. Je kleintje groeit op, het einde van een fase. Ik vond het heel moeilijk omdat ik vreselijk met mezelf heb geworsteld en gediscussieerd of we wel of niet nog voor een tweede kindje zouden gaan. Het feit dat ik nu ga opruimen, betekent denk ik nee. En dat vond ik toch nog best een beetje lastig.

Vruchtbaarheidsbehandeling

Indy is er dankzij IVF. Ik ben daar mega dankbaar voor. Maar waar ik daarna al wel heel snel uit was, was dat ik dat niet meer wilde. Ik vind het een zwaar traject, zowel mentaal als fysiek. Nu we eindelijk toch een kindje hadden, was het goed zo. Al blijft het bij Indy, dan nog ben ik tevreden. Dit hadden we al niet meer verwacht. Als er nog een tweede kindje zou komen, dan zou dat spontaan moeten gebeuren.

Dilemma

Al vrij snel na de bevalling hadden we het erover, dat áls we nog een tweede kindje zouden willen, we daar eigenlijk niet al te lang mee moesten wachten. We zijn al wat ouder, 45 en 37, dus dat werkt niet in ons voordeel. Maar ik wist gewoon niet wat ik wilde. Ik vond het ook lastig om te beslissen of ik wel of niet weer aan de anticonceptie zou gaan. Want aan de ene kant zeg ik, waarom zou ik dat doen? Natuurlijk zwanger worden lukt toch niet. Aan de andere kant, je moet ook niet hebben dat ik op m’n 42e nog ineens zwanger blijkt te zijn. Dat leek me ook niet echt de bedoeling. En dat wil ik ook helemaal niet. Gek werd ik van mezelf. What to do? Op een of andere manier voelde ik toch een bepaalde druk...

Spontaan

Ik hoorde van sommigen: je bent nu zwanger geweest, je lichaam weet nu hoe het moet (dat is niet zo, want het was een kunstgreep, maar vooruit...). Of de bekende: je kan het nu loslaten, dus wie weet ben je straks ineens zwanger! Je gaat dan toch nadenken. Zou het? Zou het ooit nog eens spontaan gebeuren? Dat lijkt me echt tof! Ik heb een periode gehad dat ik het niet zwanger kunnen worden heb gevoeld als het falen als vrouw. Dat slaat nergens op, maar tja, je gevoel he... Als het toch ooit nog eens spontaan zou mogen lukken, dat zou wat zijn.

Makkelijke baby

Indy is als baby vrij makkelijk geweest. We zijn zo blij dat we niet te maken hebben gehad met krampjes, reflux of een drama-slaper. Als er nog een kindje zou komen, zouden we het dan weer treffen? Ook dat vroeg ik me zo vaak af. Ook vond ik het van lieverlee wel makkelijk dat ze wat groter wordt en inmiddels wat dingen lekker zelf kan doen. Iets meer bewegingsvrijheid weer.

Wat wil ik?

Ineens bedacht ik me: wat wil ik nou? Wil ik nog een kindje of wil ik gewoon weten of ik ooit nog eens spontaan zwanger zou kunnen worden? Ik ken ons verleden. In al die 12 jaar hebben we ook perioden zonder ziekenhuis en vruchtbaarheidsbehandelingen gekend. Maar dan probeerden we het alsnog. En we hebben ook perioden gehad dat we er toch echt niet zo mee bezig waren, omdat we besloten hadden dat het hem toch niet ging worden. Nooit heb ik een positieve test in handen gehad, nooit zonder behandeling. Ik geloof het gewoon niet.

Knoop doorhakken

Dagelijks vroeg ik me vanalles af in m’n hoofd. En ondertussen stapelen de spulletjes zich maar op en staan ze, eerlijk gezegd, op plekken best een beetje in de weg. Ineens ben ik de rommel zat. En ineens kan ik wel keuzes maken. We gaan de boel opruimen. En weggeven. Anderen kunnen die spulletjes beter gebruiken dan wij. Geef ik daarmee helemaal de wens op een tweede kindje helemaal op? Nee, nog niet. Maar we gaan wel lekker schonen. Misschien schoont dat ook wat in mijn hoofd en wie weet wat er dan ooit nog eens gebeurd. Nieuwe spulletjes zijn dan zo weer gekocht.

En misschien gebeurt het ook niet, en dat is dan ook goed.