Daddy issues

Normaal zeg ik hier niet veel over, ik denk dan ook dat niet iedereen die mij kent dit over me weet. Maar misschien is het juist goed als het een keer geschreven staat. Schrik niet, het is niets van hoge ernst of om iemand schuldig te laten voelen. Het is hoe ik het zie en eens een keer vertellen wil.

“Daddy issues"

De daddy issues kreeg ik misschien onbewust mee van mijn moeder. Mijn moeder en mijn opa hebben nooit een enorm goede band gehad, niet echt een goede vader-dochter relatie. Ik op mijn beurt ook niet met mijn vader.

Toen ik drie jaar oud was kwam mijn vader bij ons wonen, hij is niet mijn biologische vader maar de vader die mij erkend heeft op mijn vijfde en welke ik als kinds af aan (sinds ik kan heugen) mijn vader noem.

De eerste paar jaren waren rommelig, mijn ouders waren jong en begonnen eigenlijk net in hun volwassen leven. Een opbouw naar een goede relatie, een goede baan en een thuis. Dat was de huidige situatie, een jong klein meisje is dan best een flinke schep er bovenop.

Mijn moeder werkte destijds veel en was bezig met o.a. rijlessen. Tijdens die periode, wanneer mijn oma niet oppaste, was ik alleen met mijn vader. Een enorme slaapkop, wat ik overigens van hem heb overgenomen😅, die niet graag voor de middag klok gewekt wilde worden.

Ik als kind wilde graag dat papa blij was, van me hield en met me speelde. Dus wanneer mijn moeder niet thuis was en ik dus alleen was met mijn vader, probeerde ik hem tevreden te stellen zoals een kind denkt te kunnen doen. Ik was stil zodat hij kon slapen, ik wachtte met eten en drinken tot hij wakker was en vermaakte mezelf. Tot het moment daar was dat er per ongeluk wél veel geluid kwam, omdat ik bijvoorbeeld de pannen voor hem wilde opruimen. En tjh.. dan ging het mis..

Mijn vader was in die tijd nog wel eens onder invloed van verdovende middelen, zoals ik op latere leeftijd begreep. Op de momenten dat ik hem “stoorde" kreeg ik straf. Dat begon met in de hoek staan, maar ging over tot me bovenop op een kledingkast te zetten of een konijnenkooi in te moeten gaan (ik had een Vlaamse reus).

Maar misschien dat dat niet hielp of dat ik gewoon vervelend was, ik weet het niet. Maar het ging op een gegeven moment over tot slaan. Eerst de standaard “billenkoek" maar later meer.

Tot zelfs een moment dat, omdat ik het autootje van de racebaan uit de bocht deed vliegen, een sigaret op mijn voet kreeg uitgedrukt. Het litteken heb ik nog.

Dit laatste heb ik enorm lang onderdrukt, waarschijnlijk omdat ik nog steeds wilde dat hij van mij hield en mijn lieve papa kon zijn. En op oudere leeftijd omdat ik mijn moeder geen schuldgevoel wilde geven. Daarna heb ik het onderdrukt. Alles eigenlijk.. het afslaan van mijn liefde, het opsluiten, me op rare plaatsen straffen, het slaan en uiteindelijk de sigaret.

Toen mijn broertje geboren werd, was het even perfect. Hij was een lieve vader, knuffelde mijn broertje veel en knuffelde mij warm wanneer ik thuis kwam uit de kou. Hij noemde mij “zijn prinsesje” en man, wat was ik daar trots op. Later hielp hij me met aardrijkskunde (omdat dat zijn lievelingsvak was) en bracht me tot rede wanneer ik slecht presteerde op school. Hij kwam soms stomdronken thuis en liep dan mijn kamer in om te zeggen hoeveel hij wel niet van me hield (en dronken mensen zijn eerlijk toch?) Of toonde me vol trots aan zijn vrienden of team, met de woorden “dit is MIJN dochter!”

In de loop van de jaren, toen het bergafwaarts ging tussen mijn vader en moeder en ze op een gegeven moment gingen scheiden, gaf mijn vader aan dat hij mij, na bijna meer dan 13 jaar, toch niet als zijn dochter zag. Dit was een figuurlijke klap in mijn gezicht. Mijn vader die opeens niet meer mijn vader was of wilde zijn? Lag dat aan mij? Lag het aan hem? En waren de voorgaande jaren dan wel “echt" ?

Pas enkele jaren daarna, heb ik mijn vader-dochter “relatie” van mijn jongere jaren, verteld aan mijn moeder en stiefvader. Dit kwam naar boven toen ik bezig was met het organiseren van mijn bruiloft. Ik zag op tv, in bladen, online etc. hoe vaders hun dochters weg gaven, hoeveel dit hen deed. Hun lieve kleine meid, die trouwen ging.. hun prinsesje. En toen knapte er iets. “Ja maar ik dan! Ik was toch zijn prinsesje?!” Was ik geen lief kind? Deed ik niet genoeg moeite? Verdiende ik het niet? Wat?! Waarom had ik geen vader die zijn dochter weg zou geven.

Omdat dit me zo dwars zat (en ik een enorme binnenvetter ben) verzocht mijn moeder me te laten praten. En toen kwam alles naar boven. Mijn moeder voelde zich zo enorm schuldig, waardoor ik eigenlijk baalde dat ik het haar verteld had. Want als mijn moeder 1 zwaktepunt heeft, is het wel een schuldgevoel krijgen van iets wat buiten haar macht ligt.

Maar een ding had ik haar nog niet verteld, het litteken van de sigaret en hoe ik er nu werkelijk aan kwam. Dit heb ik zolang onderdrukt, het kwam namelijk pas na de bevalling van mijn lieve zoon weer naar boven. Ik kreeg namelijk ineens de angst dat ik net zoals mijn vader, misschien ooit mijn kind pijn kon doen. Ik had namelijk gelezen dat kinderen die op die wijze opgroeien, zelf zich soms ook zo kunnen uiten, terwijl ze er juist zó tegen zijn. En als ik dan naar dat kleine prachtmensje keek, kroop de paniek toe. Ik wil nooit en ten nimmer hem pijn doen! Niet fysiek, niet mentaal.. gewoon niet, nooit niet. Ik ga nog liever kapot.

Ik wil een moeder voor hem zijn zonder hem het idee te geven moeite te moeten doen voor mijn liefde voor hem. Ik heb denk ik geen groot hart, ik ben niet een enorm lief mens. Maar alle liefde die ik in mij heb, is voor altijd van hem en voor mijn man. De vader van mijn zoon, die een vader voor hem is zoals ik vroeger had gewild. Een vader met onvoorwaardelijke liefde voor zijn kind.

Warda.

huizevanhal