Daar ging mijn dochter. Weg met een vreemde man.

Ik werd in een soort trans gebracht door Julia haar woorden. Vreemde man? Mijn dochter? Mijn hart bonkte in mijn keel, handen trillen en even stond mijn wereld stil. Het leek alsof ik een uur aan het dromen was, terwijl het eigenlijk nog geen eens 3 seconden waren.

Door het gekrijs van Julia en op de manier waarop zij aan mijn mouw trekte, werd ik wakker geschud. Zij WIST dat er iets fout was. Direct ging ik over op de “reddende-mama-modus”. Ik trok Julia mee aan haar hand en zij rende net zo hard mee.

Het pretpark was overladen met mensen en ik kon door de bomen het bos niet meer zien. Je had me moeten zien: bezweet, trillingen gierden over mijn lichaam en Julia merkte het. De angst dat ik door de drukte ook nog eens Julia kwijt raakte… Dat kon ik niet aan. Zonder na te denken, tilde ik mijn 9-jarige dochter op. Het maakte mij allemaal niets meer uit. Zolang mijn kinderen maar veilig zijn.

Ik hoorde Julia snikken. Hoe bang zij geweest moest zijn. Niet wetende wat er fout kon gaan, maar om haar moeder zo te zien: dat was moeilijk. Ineens riep Julia: “Mama, politie!!” Ik ben nog nooit zo blij geweest om de politie te zien. De twee mannen spraken mij in het Engels aan, want ze zagen direct dat er iets fout was. Ik vertelde in 10 seconden het hele verhaal en de mannen gaven meteen de opdracht: “CLOSE THE PARC. NOW.” door hun walkie-talkie. Ook al had ik Fay nog niet in mijn armen: ik voelde een beetje opluchting.

Niet veel later belde Rick: “Wij zijn bij de draaimolen, waar zijn jullie?” Ik kon het niet over mijn hart krijgen om direct te zeggen dat ons kleine meisje weg was: “Oh wij staan nu bij de hotdog-tent in zone 2.” Christopher (zoon) komt direct naar mij toe. Enthousiast springt hij over hoe leuk de achtbaan wel niet was. Ik knikte en keek Rick aan. Voordat ik iets kon zeggen, nam Julia Christopher mee naar het bankje achter de politie. Ik vertelde het verhaal aan Rick en hij gaf me direct een knuffel. “Het is niet jouw fout hé. Dat weet je?”

Wij lieten foto’s zien van Fay en de politie beschreef haar aan zijn collega’s: “Small girl, approximately about 4 years old. Blond hair, blue eyes. Pink shirt and jeans. Walking with a man in black. He stands out. Come on, let’s find her.” Rick bleef bij de kinderen en ik liep een rondje door het park. Waar natuurlijk ultieme chaos was, want het park was dicht en niemand wist waarom. Wringend door de mensen kwam ik uit bij een soort parkje. De fontein in het midden gaf mij rust. Ik ging op de rand zitten en alle tranen stroomden eruit. Door mijn onverantwoordelijkheid is Fay nu weg. Het is MIJN schuld.

Na 16 minuten werd ik door Rick gebeld. “Feline! Fay is terug. Man is gearresteerd..” Ik weet niet meer wat Rick allemaal zei, maar alleen het eerste telt. Mijn kleine Fay is terug. Bij mij. Voor altijd. Ik liep terug en in de verte zag ik mijn lieve kleine meisje met een suikerspin staan: alsof er niks aan de hand was. Ik rende naar haar toe en knuffelde haar. We bedankten de politie en gingen direct naar het hotel om in te pakken: wij wilden naar huis. Nu.

Door dit hele verhaal gaat het nog steeds niet goed met mij. Ik loop bij een psycholoog om het mijzelf te kunnen vergeven. Ik weet diep van binnen wel dat ik er niks aan heb kunnen doen. Maar de angst dat ik haar kwijt had kunnen raken, houdt me wakker.