Daar gaat ze...

Morgen is het precies 4 jaar geleden dat ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Met haar donkere haartjes en kraaloogjes wond ze mij meteen om haar vinger. Zo fragiel, zo onwetend.

Inmiddels is mijn kleine grote meisje een echt ondeugd met twee hoogblonde staartjes en een brede lach. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze enthousiast naar de wereld om haar heen. Ze neemt risico`s en zoekt uitdagingen. Vandaag is het eindelijk tijd voor een nieuwe uitdaging: ze mag een middagje oefenen op school.

Daar gaat ze: op het schoolplein voor mama uitrennend met haar nieuwe roze gymschoenen in haar mollige knuistjes. Trots, heel trots. Is ze zelf, maar haar mama des te meer. Eenmaal in de klas aangekomen kijken maar liefst 30 paar kleuterogen haar nieuwsgierig aan. Ze kijkt met nog grotere ogen dan anders, want het is toch allemaal wel een beetje spannend. Snel daarna gaat ze tussen de andere kindjes in de kring zitten. Nog een laatste extra dikke knuffel. Een kort gesprekje met de juf volgt. Ze zegt dat mijn meisje er zo te zien veel zin in heeft. Ik knik, zwaai en draai me gauw om.

Ik hoop niet dat de juf nu denkt dat ik een verwaande moeder ben ( ze zal uit ervaring vast beter weten ), maar het werd me allemaal even teveel. Deze tranen wilde ik niet aan mijn meisje laten zien.

Over een uurtje mag ik haar weer ophalen...wat ben ik benieuwd!