Cursus in coronatijd

Thuiswerken, half Nederland heeft er inmiddels ervaring mee. Ik nog niet, want dat is over het algemeen onmogelijk met mijn werk in de zorg. Alleen moet er zo af en toe ook bijgeschoold worden, en vandaag ben ik de gelukkige. Ik mag ervaren hoe het is om thuis te werken. Op een normale doordeweekse dag, met een kleuter (want verkouden) en een rondlopende dreumes thuis. Mijn man is er het eerste uurtje dat ik online ben nog bij, maar gaat dan naar bed (want nachtdienst).

Als mijn man naar boven gaat, kijkt mijn dochter van vijf braaf tv en zit mijn zoon van bijna twee (bijna twee!!??) naast mij te kleuren. Ik heb de webcam aan staan en de microfoon uit, alleen als mij iets gevraagd wordt zet ik hem aan. Zo kan ik toch tegen mijn kinderen praten en zij tegen mij. Oké Noortje, komt goed. You can do this.

Zodra mijn man in bed ligt, kan mijn dochter ineens niets meer zelf en heeft ze overal hulp bij nodig. Ik blijf herhalen dat ze even zelf iets moet doen, terwijl ik mijn best doe niet af te dwalen bij de cursus. Mijn zoontje kruipt inmiddels bij mij op schoot, maar dat is niet erg want één van mijn medecursisten heeft ook op beide knieën een kindje zitten. Cursus in coronatijd.

 Vanaf mijn schoot ziet zoonlief ineens zijn zus op zijn geliefde fiets voorbij racen. Hij schiet van mijn schoot om de fiets te pakken, maar zijn zus is te snel. Terwijl ik mijn gezicht in de plooi probeer te houden, begint mijn zoon aan een uitgebreide driftbui.

Gelukkig verschijnt er net een powerpoint op het beeldscherm. Wel geluid, geen beeld. Dus haast ik mij naar mijn kinderen om ze uit elkaar te halen. Terwijl ik mijn zoon in bedwang hou, probeer ik te volgen wat de docent verteld. Het is een ware sport, cursus in coronatijd.

Als de cursus er op zit, sluit mijn medecursist de cursus vrolijk zwaaiend af met op beide knieën nog steeds een kind. Ik kijk naar mijn eigen kinderen die inmiddels vermaakt worden door hun vader die speciaal voor mij uit bed is gekomen (love him) en vraag me af hoe andere moeders dat in Godsnaam doen, dat thuiswerken. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik ben blij dat ik morgen weer gewoon mag werken waar dat hoort, op mijn werk.

Als ik de volgende ochtend in alle vroegte op weg ben naar mijn werk, denk ik aan het applaus wat ik vorig jaar kreeg voor mijn werk in de zorg. Aan de bonus die ik zogezegd verdiend had. En ik denk aan de thuiswerkende ouder. Die verdienen ook een applaus, en als bonus een massage.