Snap
  • Mama

Crematie van mijn Oma met kids

​Mijn omaatje is overleden. Nog net voor de herfstvakantie is ze er dan toch onverwacht tussenuit gepiept. Mijn Oma lag al wat langer slecht

Mijn omaatje is overleden. Nog net voor de herfstvakantie is ze er dan toch onverwacht tussenuit gepiept. Mijn Oma lag al wat langer slecht en was heel erg dement. Het was zelfs zo dat ik voordat we op vakantie gingen moest aangeven wat ik wilde doen als ze tijdens onze vakantie kwam te overlijden. Op die blog heb ik veel verschillende soorten reacties gehad. Wij zijn toch op vakantie gegaan en daar ben ik echt super blij mee. Uiteindelijk is ze dus twee maanden na mijn vakantie overleden.

Het ging met ups en downs en nu was het weer een periode waarin het wat minder ging. Ze hield veel vocht vast en er was zelfs een gesprek gepland met de arts. Deze was uiteindelijk niet meer nodig. Sinds weer een paar dagen lag ze op bed zodat het vocht niet allemaal in haar voeten ging zitten. Voor haar overlijden had ze nog een onderonsje gehad met een van de verzorgsters en een kwartier later bleek ze vredig ingeslapen te zijn.

Alles werd in volle gang gezet om een mooie afscheidsdienst voor haar samen te stellen. Voornamelijk door mijn vader en zijn zussen. Wij als kleinkinderen hadden wel wat inspraak, maar het meeste werd door haar eigen kinderen geregeld.

De dag van de crematie, daar zaten we natuurlijk allemaal niet op de wachten. Mijn kids gingen ook mee. Ik wilde dat eigenlijk niet, maar mijn vader wel heel erg graag dus hebben we ze toch maar meegenomen. Vond het wel lastig om kleren te kiezen voor die dag. Mijn dochter had zelf besloten dat ze haar haarband met kroontje op wilde. Ze dacht dat we naar een feestje gingen... tja kinderen... maar goed dat we niet vaak naar een crematie hoeven (dit was hun 1e).

Eerst met z'n alle naar de afdeling waar mijn oma de laatste jaren heeft gewoond. Daar hebben we haar opgehaald (ze lag daar ook opgebaard op haar eigen kamer) en zijn we met z'n alle in een rouwstoet naar het crematorium gereden. Daar mochten we met zn alle in de familiekamer wachten. Die was daar redelijk klein voor. Mijn vader en zijn drie zussen (met partners), de kleinkinderen acht stuks, waarvan vier een partner hebben en dan twee achterkleinkinderen. Het was dus goed vol. Daarna mochten we als eerste plaats nemen in de aula.

De andere genodigden kwamen daarna binnen en de zaal was goed gevuld. Mijn dochter vond het allemaal erg spannend wat er ging gebeuren, maar echt weet had/heeft ze er niet van. De kleinste al helemaal niet. Die riep nog even vrolijk naar Opa toen die met de kist met Omi daarin naar binnen kwam en ook nadat het eerste liedje afgelopen was riep hij: Afgelopen! Dit gaf natuurlijk wel een glimlach op ieders gezicht. Maar goed al met al dus een verdrietige maar mooie dag.

Eenmaal thuis realiseerde mijn dochter zich dat ze Omi nooit meer zal zien en daar werd ze erg verdrietig van. Heb haar toen uitgelegd dat het helemaal niet erg is om verdrietig te zijn en dat ik ook erg verdrietig was, het was immers mijn Oma. En daar had ze gelukkig vrede mee. Het prentje van Omi moest daarna opgeborgen worden in haar "kluis" zodat haar broertje die niet kon afpakken. Wat ze nog wel wilde weten is wat er gebeurt met mensen die dood zijn. Tja heb haar toen de waarheid verteld dat mensen die dood zijn of in de grond begraven worden (zoals mijn moeder, haar Oma) of ze gaan in de oven (zoals mijn Oma, haar Omi) en dat je dan as krijgt.

Ter afsluiting zijn we nog met de familie gaan eten, dit echter zonder kids want anders werd het wel heel erg laat.

Hebben jullie wel eens een crematie of begrafenis gehad met jullie kids erbij. Hoe hebben jullie dit uitgelegd?

8 jaar geleden

Als eerste gecondoleerd met het verlies van je oma. Ze is wel op een mooie en ruste manier overleden. Wat gaan kinderen dan bijzonder om met het verlies van iemand :). Op deze manier was er toch nog een beetje licht op die dag. Gelukkig hebben wij nog nooit een begravenis gehad met onze zoon erbij en het ligt er echt aan wie er overlijdt en hoe deze persoon er dan nog uitziet of ik hem dan daar mee wil confronteren. Ik hoop dat het voor ons nog een jaar of wat duurt voor we die beslissing moeten maken.