Count your blessings....Carpe Diem!

Na een aantal bewogen maanden lijk ik weer geland te zijn op deze wereld. Het waren pittige tijden voor onze familie en ons gezin, maar na maanden van onzekerheid kunnen we sinds een week of drie weer helemaal opgelucht adem halen. Bizar om te zien wat stress met je doet. Ben ik normaal een vrij sociaal en geïnteresseerd ingesteld persoon, had ik de laatste tijd weinig zin om veel meer te ondernemen dan ’s avonds onderuit gezakt op de bank te hangen en te genieten van mijn 3 mannen. Zelfs voor sporten en schrijven kon ik de motivatie niet opbrengen. Wat een klein wereldje had ik om me heen gecreëerd. Ik zat in mijn eigen bubbel en wilde zo min mogelijk mensen lastig vallen met onze sores. Ik wil niet zeggen dat er helemaal geen sociale activiteiten hebben plaats gevonden, maar wel een stuk minder dan normaal.

In juli verbleven we nog wel 2 weken op het eiland Ibiza. We genoten daar van zon, zee, strand, lekker eten en ons gezin, maar toch moest ik veel denken aan alle narigheid in de familie. Nadat ik terug kwam van vakantie, mocht ik van de baas richting Kaapstad samen met vriendin S. Na zo’n 11 uur vliegen kwamen we aan in het hotel en na een aantal wijntjes gingen we slapen, want de volgende dag stond er een wijntour op het programma. De wijntjes om 10 uur ’s ochtends smaakten me nog niet echt. Ik weet niet of dat nou met de wijntjes van de avond ervoor te maken had of met het vroege tijdstip. Naarmate de dag vorderde ging dat steeds beter. Na een super leuke tour maakten we ons klaar voor het diner in het restaurant Myoga in Kaapstad. We genoten daar van een 7-gangen diner, begeleid door de lekkerste wijntjes. Een avond gevuld met ware smaakexplosies en wat hadden we het gezellig met z’n allen. Na een heerlijke, maar vermoeiende dag keerden we terug in het hotel om daar een goede nacht te maken. De avond erna moesten we immers weer nachtbraken op weg naar Schiphol.

Rond 0830 de volgende ochtend werd ik helaas al wakker. Wat een vreemde geur hing er in mijn kamer. Nog niet helemaal wakker voelde ik met m’n hand voorzichtig aan mijn telefoonlader. “Zou mijn oplader oververhit zijn? En jemig, wat een herrie op de gang zeg. Daar gaat mijn rust....”. Ik stond op en iets triggerde me om toch voor de zekerheid meteen een spijkerbroek en trui aan te doen. “Het lijkt wel of ik rook ruik. Zou er iets aangebrand zijn in de hotelkeuken? Toch maar even een blik uit het raam werpen. Nee, niets te zien, maar mijn hemel wat doet die laag grijze rook in mijn kamer? Eerst maar eens de receptie bellen”. De receptie kreeg ik helaas niet meer aan de lijn. Na een snel toiletbezoek liep ik mijn kamer weer in en merkte dat mijn kamer inmiddels helemaal vol met rook stond.... Wegwezen!!!

Uiteindelijk bleek er rond 0810 brand uitgebroken te zijn in het saunacomplex van het hotel. Mijn lieve vriendin S. stond al een tijdje beneden en had me al diverse keren, tevergeefs, proberen te bellen. Zij was wél gewaarschuwd door het personeel. De rest van de hotelgasten kwam uiteindelijk ook via de nooduitgangen het hotel uit gerend. Helaas zijn we door onduidelijke communicatie twee uur lang een collega kwijt geweest. Na vele bezorgde telefoontjes bleek zij toch nog, als enige hotelgast, in haar hotelkamer te zijn. Gelukkig kon zij uiteindelijk ook nog ongeschonden het hotel verlaten. Na lichamelijk onderzoek en een bloedtest om te kijken of we niet teveel koolmonoxide hadden ingeademd, konden we uren later naar een ander hotel om nog net een paar uurtjes te kunnen rusten voordat we aan de terugvlucht mochten beginnen. Aan boord kregen vriendin S. en ik nog even de schrik van ons leven toen het rookalarm af ging in één van de toiletten. Hadden we niet al genoeg op ons bordje gehad?

Die nacht thuis, sliep ik meteen alleen vanwege de nachtdiensten van Big L. Door alle gebeurtenissen deed ik eigenlijk geen oog dicht. Bang dat onze rookalarmen het ook niet zouden doen en ik in geval van brand mijn kinderen niet op tijd zou kunnen redden. Nazorg vanuit het bedrijf was top geregeld en al snel ging dat slapen weer een stuk beter. Helaas hadden sommige eigendommen wel rookschade opgelopen, maar ik bleek gelukkig goed verzekerd te zijn.

Deze week stond ook weer in het teken van mijn halfjaarlijkse check. Zou ik eindelijk een goede uitslag hebben? Na twee lange weken waarin ik zeker niet de meest vriendelijke en geduldige persoon was vanwege stress, werd ik gebeld met een verlossend telefoontje. Voorlopig nog wel elk half jaar controle, maar geen ingrepen en enge uitslagen. De uitslag was nog niet helemaal zoals hij moest zijn, maar wel bijna. Geen reden voor zorgen. Hopelijk over een half jaar helemaal zoals het moet, maar reden genoeg om een lekker bubbeltje open te trekken.

Little J. moest inmiddels weer naar school, dus het normale schoolleven begon weer. Mijn lieve zwager had inmiddels zijn chemokuren allemaal weten te doorstaan. Het volgende spannende moment stond dus weer op de agenda. Een scan moest uitwijzen of de zware chemo’s hun werk goed hadden gedaan. Ik liep op straat om Little J. en Little T. op te halen voor het eten toen ik goed nieuws kreeg. De tranen liepen over mijn wangen. Zo blij was ik voor ze. Kwam onze familie dan eindelijk weer in een positieve flow? 

Dit goede nieuws was, by far, het hoogtepunt van mijn zomer. Uiteraard zullen nog vele onzekere momenten plaatsvinden voor ons allemaal, maar het vertrouwen in de toekomst is voor mij weer terug. Ik heb weer energie en zin om een sociaal leven te hebben.

Sorry voor de mensen die ik wellicht verwaarloosd heb gedurende de afgelopen maanden. Ik was inderdaad erg met mezelf/onszelf bezig. Hierbij beloof ik verbetering....

Count your blessings! Carpe Diem....