Snap
  • Mama
  • Vakantie dagje weg

Count your blessings - waar ik dankbaar voor ben...

Een terugblik op een turbulent jaar en waarom ik toch enorm dankbaar ben voor alles wat er is gebeurd en wat wij hebben....

In vogelvlucht lijkt het een bewogen jaar en als ik de 'highlights' moet geven vanuit mijn eigen beleving dan zijn dat de volgende...

Mijn zus en ik vonden eind vorig jaar dat onze moeder nog vreemder deed dan normaal en dit jaar heeft zij uiteindelijk niet alleen de verwachte diagnose van Alzheimer's gekregen, maar daarnaast werd ons ook nog verteld dat zij waarschijnlijk haar hele leven al schizofreen is. 

Zelf heb ik twee keer longontsteking gehad dit jaar met de daarbij horende (niet zo fijne) onderzoeken. Ook redelijk wat angst omdat ze aanvankelijk de vlek in mijn longen niet konden verklaren. Vreselijke medicijnen waardoor ik enorm ben aangekomen en eruit zag als het Michelin mannetje én natuurlijk nog de langdurige vermoeidheid die hoort bij een longontsteking.

Ook heb ik eindelijk een diagnose gekregen betreffende mijn heup, waar ik al sinds de geboorte van onze oudste last van heb. Artrose. Niet wat je verwacht te horen op 40-jarige leeftijd. 

Eén van onze honden is overleden op een vreselijke manier wat bij ons allemaal voor heel veel verdiet heeft gezorgd.

Financieel is het een moeilijk jaar geweest. Ons huis lijkt om onze oren heen in elkaar te vallen en we hebben dit jaar al een hele smak geld moeten neerleggen voor reparaties. Daarnaast hebben we een aantal andere tegenvallers gehad, zoals een autokeuring die een enorme rekening met zich meebracht en nog een aantal van dat soort grapjes.

Maar ik heb een geweldig jaar gehad!

Ja, écht, geen grapje. Natuurlijk zou ons jaar wellicht beter geweest zijn zonder de bovenstaande dingen, maar we zijn blij met hoe alles is gelopen. En sóms hebben deze 'negatieve' dingen zelfs gezorgd voor een verbetering. 

Zoals mijn eerste punt, bijvoorbeeld. Het was geen pretje om de aftakeling te zien van onze moeder. Wij hebben een erg bewogen jeugd gehad en het was bij tijden gewoon zwaar om het op te kunnen brengen voor een vrouw te zorgen die dat niet alleen niet wilde (mensen met Alzheimer's denken dat ze alles nog prima kunnen dus dat maakt behandelen en helpen moeilijk. In het geval van mijn moeder werd dat nog bemoeilijkt door de extreme wanen die ze had), maar die dat ook niet altijd voor jou heeft gedaan. 

Ze zeggen dat je eigen karaktertrekken versterkt worden door Alzheimer's. Bij mijn moeder zorgde het ervoor dat ze bloedlink werd. Ze was extreem achterdochtig en, ook al is ze maar een klein, mager vrouwtje, ze heeft menig mens (waaronder ook mijn zus) rake klappen gegeven. Mijn broers hadden besloten dat zij niet wilden helpen met de acute zorg. Neem ik ze helemaal niet kwalijk, ik heb zelf ook lang getwijfeld. Maar dat betekende dat alles op de schouders viel van mijn zus en mijzelf. Mij moeder had een acute hekel gekregen aan mijn zus die ze ervan beschuldigde midden in de nacht haar huis in te breken en diefstal te plegen, dus mijn zus probeerde alles te regelen met de zorginstanties (wat een dráma!) en ik deed de huisbezoeken. 

Het duurde maanden om alles geregeld te krijgen dat ze opgenomen kon worden en ondertussen werd ze blind geroofd door 'helpende' buren, zwierf ze dag en dacht door het dorp, zette ze overal dozen neer met (soms waardevolle en soms gevaarlijke) spullen, belde ze twee keer per dag de politie, werd ze thuisgebracht door de politie na nachtelijke fietstochten waarna ze de weg naar huis niet meer kon vinden en nog veel meer van dit soort dingen. Mijn zus en ik sliepen slecht, we stonden constant op scherp en verwachtten elk moment een telefoontje te krijgen dat ze ergens (levend of dood) was gevonden. Uiteindelijk is ze opgenomen en lijkt ze nu (na een aantal ontsnappingspogingen en een aantal blauwe ogen voor verplegers) redelijk rustig en stabiel te zijn. Wij hebben als kinderen met z'n allen het huis opgepakt en schoongemaakt en inmiddels is ook voor ons de rust weergekeerd. 

Dit heeft voor 6 hele moeilijke maanden gezorgd, maar ik ben zó dankbaar dat ik ze heb meegemaakt! Ik had veel woede tegenover mijn moeder en wat ze ons heeft aangedaan, maar om haar op deze manier mee te maken heeft er voor gezorgd dat mijn boosheid weg is. Het was soms hartverscheurend om haar (in haar heldere momenten) te horen vragen of ze nou écht niet meer naar huis mocht, of dít het nou was, dat ze op deze manier zou sterven. Het heeft helend gewerkt om samen met mijn zus onze moeder te helpen naar het beste van ons kunnen. En om te horen dat ze haar hele leven waarschijnlijk al heeft geworsteld met schizofrenie, jongens, wat een cadeau was dat. Wordt alsjeblieft niet boos op mij wanneer ik dat zeg, ik weet dat schizofrenie een ernstige aandoening is die in een heleboel families zorgt voor vreselijke taferelen, maar, zie je, dat heeft het bij ons dus ook gedaan! Alleen wisten wij niet dat ze ziek was dus als kind denk je dan gewoon dat het aan jóúw ligt! Om eindelijk bevestigd te krijgen dat je er werkelijk niets aan hebt kunnen doen, werkte voor ons als zalf op een hele oude wond. 

Zo kan ik bij elk punt vertellen wat de positieve dingen zijn die er uit voortgekomen zijn, maar je begrijpt me al wel, denk ik. Die vlekken in mijn longen bleken uiteindelijk inderdaad 'gewoon' longontsteking te zijn en dus ben ik er nu nog, genezen en wel. De vermoeidheid is ook weer over gegaan.

Mijn heupen zijn aangetast door artrose, dat is waar, maar ik wéét eindelijk wat er mis is! Wat een opluchting na bijna 5 jaar van het kastje naar de muur gestuurd te zijn! En omdat ik ook weet wat de mogelijke oorzaak is (verrekte pezen die zorgden voor teveel mobiliteit in mijn heupgewricht) kan ik er nu ook iets aan doen. Daaruit is weer voortgekomen dat ik, de niet-zwemmer met watervrees, twee weken geleden mijn A-diploma heb gehaald na 2 maanden zwemles. Geloof me, als je mij een jaar geleden verteld zou hebben dat ik zwemmen leuk zou gaan vinden en dat ik een zwemdiploma zou halen, had ik je meer dan hartelijk uitgelachen!

Verder zijn er nog zoveel andere dingen. Ik heb dit jaar mijn eigen bedrijf opgestart. We hebben een dak boven ons hoofd, de auto rijdt nog, we kunnen nog eten en drinken en leuke dingen doen soms. Maar bovenal, met stíp op nummer 1 t/m 4, mijn kinderen en mijn man. Wij hebben het zó goed samen en onze kinderen zijn heerlijk..... Het is druk en chaotisch en niet altijd makkelijk, maar dat is ons leven en zo hoort het. We spelen Mens-Erger-Je-Niet op zondagochtend, we bouwen blokken met de kinderen, we verven en kleien en kleuren er lustig op los. Het verdriet over onze overleden hond heeft een plaats gekregen en we praten nog vaak over de prachtige jaren die we met haar hebben gehad. 

We genieten als de zon schijnt en 's avonds kijken we naar de sterrenhemel. Zó veel om dankbaar voor te zijn dat je het bijna allemaal niet op kunt noemen. 

Waar het bij ons vooral voor zorgt is een heerlijk vol gevoel in je hart en rust in je ziel. We hebben elkaar en als we verder niets hadden dan zou dat nog méér dan genoeg zijn om dankbaar voor te zijn. Ik wens een ieder ditzelfde gevoel toe. Bij dezen een cyberknuffel en voor iedereen een dankbaar uiteinde!