Corona Schuld gevoel

Schuld gevoel.

Ja hoor daar gaan we weer. Weer een blogje over het Corona Virus.

Maar ik merk dat ik het fijn vind om met mijn twee kindjes thuis te zijn. Thuis is het veilig, zitten we in onze eigen veilige bubbel. We hebben een heerlijke tuin en de kids vermaken zich met dit fijne weer prima.

Ze slapen uit, spelen lekker buiten. Ze spelen ook zo leuk samen, de meeste tijd dan. We genieten van het zonnetje. We hebben zelfs al het kleine badje opgezet afgelopen woensdag. Dan denk ik echt wat ben ik een rijk mens. Ik heb twee gezonde kindjes en niets te klagen. Het lijkt wel vakantie. Ik zie het op alle sociale voorbij komen. Allemaal genieten we zo heerlijk van de kindjes en het zonnetje.

Maar als ik dan ’s avonds in mijn bed lig en de dag nog eens overdenk of naar de foto’s van die dag zit te kijken dan bekruipt me behalve een liefdevol gevoel toch ook echt een schuldgevoel.

Een schuldgevoel naar de mensen die nu allemaal hard aan het werk zijn in de zorg bijvoorbeeld. Al die mensen zitten gewoon in de frontlinie en buffelen met zijn alle om ons gezond te houden. Wat doen wij? Wij genieten in de tuin, hebben stiekem een beetje een vakantiegevoel. Zo dubbel is het. Alles wat je nu doet of denkt daar zit een dubbel gevoel bij.

We volgen natuurlijk gewoon de richtlijnen van het RIVM. We blijven thuis en als we boodschappen nodig hebben dan gaat een van ons alleen even gauw naar de winkel en verder mijden we elk contact met anderen. Dus wat dat betreft dragen wij ook ons steentje bij, maar toch de schuldgevoel……