Corona en zwangerschapsverlof, een rare combinatie

Wat keek ik ontzettend uit naar mijn tweede zwangerschapsverlof! Eerst even een paar weken lekker thuis met m'n bolle buik voort hobbelen. Twee dagen per week écht even bij komen als Ties naar de opvang was. En dan daarna heerlijk genieten van ons nieuwe kleine ukkie. Haar aan de wereld laten zien, op ons tempo.

Het Corona-virus bereikte Nederland en toen begon mijn verlof...

Wonend in het noordoosten van Noord-Brabant betekende gelijk uiterst voorzichtig zijn. Niet meer even bij familie een theetje drinken, niet even naar de winkel voor simpele boodschappen, Ties thuishouden van de opvang. Alles om te voorkomen dat een van ons wat op zou lopen. Tegelijkertijd was ik ontzettend blij dat Peter veel thuis was, want met die bolle buik van 36+ weken voor een 1,5-jarige dreumes met ontelbaar veel energie zorgen viel me behoorlijk tegen. Maar jeetje, wat werd mijn wereld in een keer heel klein. Dagen bestonden uit een echt vast ritme, iets waar Ties het goed op doet (en ik ook). De zon zorgde ervoor dat we elke dag lekker buiten waren, of dat nou was om lekker te spelen of om op slakkentempo een rondje te wandelen. Toen de muren toch wel meer op me af begonnen te komen, was daar ons lief klein meisje Floor. Wat een heerlijke afleiding! De kraamweek verliep heerlijk rustig, mede door corona. We leefden echt in onze roze bubbel, leerden elkaar beter kennen en gingen weer op zoek naar een nieuwe stabiliteit in ons gezinsleven. Ook de weken erna bleef het erg rustig hier in huis, zover dat kan met een pasgeboren baby en een trotse grote broer die het liefst zijn zusje de hele dag door knuffelde, kusjes gaf en speelgoed met haar deelde. We konden ook blijven genieten, omdat gelukkig niemand in onze directe omgeving tot nu toe ziek is geworden.

Maar toch, na een aantal weken in zo'n kleine wereld leven, begon het ook wel te kriebelen om weer naar buiten te gaan. Ik wilde toch ook ons prachtige meisje laten zien! Ik heb echt moeten wennen aan het 'nieuwe normaal' in óns nieuwe normaal. We zijn langzaam weer wat meer visite gaan ontvangen, nadat het RIVM ook groen licht hiervoor gaf. Als het even kan, zitten we nu buiten met visite, op veilige afstand van elkaar. Ties gaat weer naar de opvang en geniet daar ontzettend. Peter werkt weer op zijn werk. Boodschappen worden weer in de winkel gedaan in plaats van laten thuis bezorgen. Bij familie gaan we zo nu en dan weer langs. De dagen worden weer wat meer gevuld. En ik? Ik wen langzaam aan ons uitgebreide gezinnetje en nieuwe ritme. Mijn verlof loopt op zijn eind. En na nog even een gezamenlijke vakantie in en om het huis, mag ik weer aan het werk. Stiekem kijk ik daar naar uit, dat mijn kleine wereldje van de afgelopen 3,5 maand toch weer wat groter gaat worden...