Confessions van een co-sleeping loedermoeder...

Bijna dagelijks krijg ik van mensen; voornamelijk familieleden; de vraag of Memphis (net 18 maanden) nu (ein-de-lijk) al in zijn eigen bedje slaapt.

Mijn antwoord hierop is naarmate de maanden vorderden steeds korter geworden. Van 'nee, want (en dan de opsomming van de voordelen verbonden aan co-sleeping)' naar een droge 'neen', gevolgd door een veelzeggend glimlachje. Om vervolgens keihard al het ongevraagde advies te negeren. #sorrynotsorry 

Ook al ben ik de vragen hierrond en de ongevraagde adviezen die erbij komen kijken zo beu als koude pap zoals we dat in Mechelen zeggen, ik probeer toch beleefd te blijven. Omdat ik weet dat deze vragen voortkomen uit bezorgdheid. 

Bij mijn oudste zoontje ben ik bezweken. Bezweken onder de zware druk van al die familieleden en vrienden en collega's en kennissen die het welletjes vonden dat ik er zo uitgeput bijliep. Ze vonden dat dit mijn eigen schuld was omdat ik mijn baby niet in zijn eigen bed 'leerde' te slapen. 

Ze maakten me wijs dat ik hem nooit nog zou kunnen afleren in ons bed te slapen. Dat hij nooit zou 'leren' doorslapen op deze manier. Ze maakten er ook al lachend opmerkingen over zoals: 'dat babybed is decoratie.' Uiteindelijk begon ook mijn man het beu te worden en vroeg ook hij om met de 'slaaptraining' te beginnen.  Twee weken op je tanden bijten en laten huilen beweerden ze...Allemaal ONZIN weet ik nu! Maar toch luisterde ik en ik legde mijn 8 maanden oude baby helemaal alleen te slapen in zijn bed. Meestal lag hij wel gezellig weer bij mij nadat hij voor de tweede keer wakker werd rond 3u 's nachts (gelukkig maar), maar dit volledig ter zijde.

Ik heb écht spijt. Spijt dat ik niet langer heb genoten van mijn baby dicht tegen mij aan. Spijt dat ik mijn kleintje heb (moeten) laten huilen tot hij er uitgeput van in slaap sukkelde. Spijt dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond als nieuwe mama om mijn moederhart te volgen en al die bemoeials lik op stuk te geven.

Met mijn jongste zoontje maak ik niet dezelfde 'fout'. Ik zeg wel fout omdat apart slapen voor mij persoonlijk niet als juist voelt. Niet omdat ik wil oordelen over mama's die wel bewust apart slapen en zich daar goed bij voelen. Jullie kind en jullie keuze.

Deze blog schrijf ik om voor de laatste keer te 'verantwoorden' (hoewel dit eigenlijk niet zou hoeven) waarom wij voor co-sleeping kiezen zonder erover in discussie te gaan.

Waarom? Wel hierom:

Niet omdat ik fanatiek een of andere hippiefilosofie aanhang, wel omdat ik geloof in de voordelen van samen slapen voor mijn kind en mijzelf.

- Omdat ik een veilige hechting wil creëren met mijn kind en kost wat kost wil vermijden dat hij zich aan zijn lot overgelaten voelt.

- Omdat ik zo 's nachts op vraag kan borstvoeden. Ja hij krijgt al 18 maanden de borst en ja hij vraagt nog 1 à 2 nachtvoedingen (óók volledig normaal trouwens, maar dat is off topic).

- Omdat het bed delen met je zuigeling/baby/dreumes/kind al duizenden jaren de norm is. Apart slapen is een uitvinding van de 21ste eeuw en onnatuurlijk.

- Omdat het knus, gezellig en fijn is. Hij slaapt gemakkelijk in dicht tegen mij aan. In plaats van uren gehuil en gekrijs en onnodige stress heb ik een rustig kindje dat zorgeloos naar dromenland gaat.

- Omdat het minder vermoeiend en tijdrovend is dan 2 keer per nacht een huilend kindje met honger te moeten kalmeren en troosten.

Voor wie het zich afvraagt, nee hij heeft nog geen vaste bedtijd. Wanneer ik zie dat hij moe is ga ik met hem naar bed. Ik voed hem in slaap en ga (afhankelijk van hoe laat het is) rustig weer even naar beneden.

En ja, er zijn risico's verbonden aan samen slapen. Daarom nemen wij de veiligheidsaanbevelingen van Kind en Gezin in acht.