Confession of my body

Hier gaan we dan, 

Veel mama’s zijn trots op hun lichaam, ja dat ben ik ook zeker! Ik heb iets moois op de wereld gezet. Iets wat niemand kan vervangen: mijn zoontje. 

Maar toch kan ik tuiten bij huilen. Mijn lichaam heeft gefaald in mijn ogen. Van dat strakke lijntje naar de kwaberende buik en billen.

 Door alle stress die ik al gehad heb het komende jaar geweest, heb ik van eet stilstanden tot eet buien gehad. Wat lijd tot overgewicht iets wat ik echt niet graag hoor of zie. Op zich onder kleren ziet alles er fijn en mooi uit, tot die kleren uit zijn. Dan zie je de striemen, de lelijke buik, de dikke billen die tegen elkaar aanwrijven.

Ik probeer mijn moed bijeen te rapen om te vermageren, maar elke keer komt er wel iets tussen of heb ik weer een inzinkings moment. Het moment dat ik denk dit keer gaat het lukken en zal lukken, daar ga ik weer.. val ik weer in mijn hoopje van stress, angstaanaanvallen en overdenken. Dit doet mij de nek om, ik wil zo hard werken aan mezelf en voor mezelf. Gewoon omdat ik mij niet meer goed voel in mijn vel. 

Ik wil aan mezelf werken, zodat mijn zelfvertrouwen weer komt, zodat ik weer ik de spiegel kan kijken en me goed voelen, zodat ik stop met denken dat ik niet goed genoeg ben. Ik wil me bewijzen naar mij toe maar ook naar jou.. dat ik wel waardig ben en het waard ben. 

Nu met deze donkere periode heb ik het extra moeilijk, elke dag thuis zitten, mijn zoontje bij mij, dan ga ik weer gaan overdenken en dan komt alles weer naar boven.

Ik wil dit achter me kunnen laten en voor mij kunnen kijken. 

Ik wil terug trots zijn op mezelf, ik wil dat mijn zoontje trots kan zijn op zijn mama.