9 jaar geleden
Confession; Ik laat mezelf verslonzen.
Helaas dit is de waarheid en wat ik met deze blog wil? Geen idee maar ik hoop dat er wat herkenning is.
Hoi! Jemig ik moet wat liever voor je zijn want ik heb 2 andere net als jij op de stapel liggen. Wijd, vormloos maar het past. Dan kijk ik verder en heb 3 stapels met broeken die dus niet passen maar ik blijf mezelf wijs maken dat ik vast wel weer afval en dan lukt het wel weer.
Een jaar nadat mijn oudste was geboren werd ik ziek. Ja och gut wat zielig.. JA ZO VOELDE IK ME OOK. Ik had enorm veel medelijden met mezelf. Maar ging ik dood? NEE maar over gaat het ook nooit. Ik heb fibromiyalgie en heeft een jaar geduurd voordat ik dat labeltje kreeg. Ondertussen kon ik van de pijn niet veel meer. Ik verloor mijn baan en kwam in de ziektewet terecht. Een depressie was al aanwezig en ik vond mijn troost in chocola en sporten zat er niet meer in. Na een revalidatie ging het wat beter maar mijn zelfbeeld heeft een enorme deuk opgelopen. Ik was heel spontaan en druk en kon de wereld wel aan.. nu twijfelde ik over alles en begon dus mezelf weg te cijferen.
Verder ben ik wel gezegend met 3 prachtige kinderen en een man die het niets uit maakt hoe ik eruit zie zolang ik maar lief voor hem ben. Wat ook inhoud dat alle geld dat er is naar hen gaat en ik niet voor mezelf op kom. Toen ik laatst keer zwanger was leefde ik weer een beetje op. Ik ben naar de kapper geweest en had een hele garderobe nieuwe kleding die ik leuk vond zonder mij schuldig te voelen gekocht. Vrolijker werd ik en ook partner genoot van mijn vrolijkheid en moedigde me zelfs aan dit vol te houden. Helaas nadat ik ben bevallen viel ik terug in dat gat. Moeilijk moeilijk maar ik heb besloten deze week nog iig wat basics aan te schaffen waar ik wel gelukkig van word. En zelfs nieuwe schoenen! Jaha ik ga ervoor en ik hoop toch een beetje uit dit dal te kunnen klimmen.
Voorlopig niet meer druk maken om afvallen maar gewoon blij zijn hoe ik er nu uit zie!
Anoniem
Wat begrijpelijk hoe je je voelt. Je leven veranderd zo snel en dan ook nog zulk nieuws erbij. Nee je gaat niet dood, maar goed gaat het ook niet. Toch? Het gaat om hoe je je voelt en niets anders. Je bent moe, zit in een sleur (zo klinkt het in iedere geval) en wilt je beter voelen en voelt je alleen rotter, omdat je je niet beter voelt. Dus zo is het cirkeltje weer rond. :( Een moeilijke cirkel om te doorbreken, want er is niet simpelweg een middeltje of oplossing voor. En alleen jij kan de cirkel breken door na te denken wat je echt gelukkig maakt. Makkelijk gezegd, zou je zeggen, maar ook ik heb hier moeite mee. Elke dag is het weer een gevecht om niet gewoon in bed te blijven (29 weken zwanger en 21 weken werkloos thuis met bekkeninstabiliteit en alle andere lichamelijke beperkingen). Ik weet niet of je er wat aan heb, maar dit is wat ik doe: elke dag doe ik mijn make up. Zondags vaak niet, maar elke dag neem ik even de tijd om mijzelf op te tutten. Ook al heb ik geen zin, zet ik toch door. Ik ga elke dag een stukje lopen, al is het maar even naar de winkel, maar even wat vitamine D. Daarbij, hoeveel pijn het ook doet, probeer ik elke dag op muziek te dansen, of wiegen op dit moment, om te ontspannen. Met 3 kinderen worden sommige dingen bijna onmogelijk, maar probeer elke dag wat te doen om te ontspannen. Al is het maar even een half uurtje met oordopjes in zitten met je favoriete muziek. De afgelopen tijd ben je niet lief voor jezelf geweest en nu is het tijd om dat weer te worden. Jij telt ook! Jij bent de moeder en je moet altijd sterk zijn, maar om sterk te zijn, moet je ook een keertje los kunnen laten. Laat maar los en leer weer jezelf leuk vinden. Je gewicht komt daarna wel weer. Dikke knuffel
taartje
Lijkt zoveel op mijn eigen verhaal. Zwanger, bekkeninstabiliteit bij 13 weken. Hierdoor hernia gekregen. 2x geopereerd hieraan. 1e x 4 dagen na eerste verjaardag dochter en 2e x 5 dagen na 2e verjaardag dochter. Maar door de helse pijnen pas met 2,5 jaar van mijn dochter kunnen genieten. Daarbij mag ik ook geen kinderen meer krijgen. Kans om in rolstoel terecht te komen is heel groot. En ik kom ook niet van de verdwenen bekkenbodemspieren af. Bij de minste inspanning loop ik leeg. Ik moet ook afvallen, drastisch. Depressie zit er nog, maar net zoals jij, nieuwe schoenen gekocht en man wat voel ik me goed. Sinds maandag bezig met voeding. Wil wel gewoon een fijne moeder zijn/worden voor mijn meisje, die tevreden is met haarzelf en gezond. En donderdag voor het eerst zwemmen met de kleine. En dat is wel de grootste stap. Doorzetten, je komt er wel, alleen duurt het even.
zedna
Sjemig meid, wat een verhaal, maar wees goed positief. Als je lekker in je vel zit, kun je altijd nog afvallen, als je dat zou willen. En met nieuwe schoenen :) voel je je al een heel stuk beter :) . Ik geloof in je.