Codi vs de kerstkaart

‘Schat, ik wil dit jaar graag een kerstkaart met Codi voorop!’ opper ik tegenover Mr Baardmans. Ik hoor aan de toon van zijn stem dat hij het een beetje onzin vind en vraagt dan ook waarom ik geen standaard kerstkaarten kan kopen bij de Action. Hij zucht en hij weet dat hij deze strijd niet kan winnen omdat ik toch degene ben die beslist over de kerstkaarten.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Codi(9 maanden)krijgt zijn kerstpakje aan die ik kocht met vriendinnetje M. toen ik net zwanger was. Ik zet hem voor de kerstboom neer, geef hem een plastic kerstbal waar hij mee kan spelen en Mr Baardmans klikt. Maar dat ging minder makkelijk dan ik in eerste instantie dacht. ‘Codi, kijk eens naar mama.’ Codi reageert niet, heeft alleen maar oog voor zijn kerstbal en iedere foto dat we nemen is bewogen. Maar hij blijft in iedergeval wel zitten. Toch nog iets positiefs. Snel kijken we de foto’s terug op mijn laptop en doen weer een poging omdat er geen één goede tussen zit.

Maar kleine Baardmans heeft er weinig meer zin in. Hij kruipt de hele kamer rond en gaat achter Pieter aan. Ik pak hem op en zet hem voor de kerstboom. ‘Ooooh, wat zit Codi mooi.’ Hij lacht naar me met zijn twee voortandjes en Mr Baardmans blijft ondertussen klikken. ‘Zal er een goede tussen zitten?’ Mr Baardmans haalt zijn schouders op. “Weet ik niet, tot nu toe werkt het niet echt.” “Wil je echt niet naar de Action voor kerstkaarten?”. Nee, dat wil ik niet. Ik wil dit jaar pronken met mijn mooie kereltje.

Maar het werkt nog steeds niet. Ik moet constant achter hem aan, hem voor de kerstboom zetten en hem afleiden. Ik merk aan mezelf dat ik lichtelijk geïrriteerd raak. Na anderhalf uur en 600 foto’s (serieus!) later, geef ik de strijd op. Dan maar geen ik-zal-dat-nooit-doen-met-mijn-kind-kerstkaart. Alhoewel, ik denk dat veel moeders hun (pasgeboren) kind gebruiken voor de jaarlijkse kerstkaart. Met tegenzin selecteer ik de overgebleven foto’s die wel scherp zijn. Zes stuks wel te verstaan! Ik kies er één uit waar de kerstboom en Codi leuk op staat. Codi staat inmiddels bij de bank me aan te kijken met zijn grote reebruine ogen. ‘Ja poppie, ik weet het. Mama doet weer eens moeilijk.’ Codi trekt zijn wenkbrauwen op, laat zich vallen op zijn billen kruipt al brabbelend weg. Ik stuur de foto naar de Hema, twee uur service zodat ze ook nog voor de kerstdrukte weg kan sturen.

Na het eten begin ik met plakken. Na twee uurtjes ben ik klaar met plakken en het schrijven de enveloppen. Manlief brengt de volgende dag het eerste deel rond en de rest gaat op de post. Ik kijk naar de laatste kaart en ben toch wel erg tevreden over de foto. Daar gaat de laatste Codi-kerstkaart.

Één ding weet ik zeker: volgend jaar komen er toch weer standaard kerstkaarten.

www.esstur.nl