Chronisch ziek

Al maanden vraag ik me af wat er met mij aan de hand is. Ik ben moe, lusteloos, griep benen, bijna agressief soms en continu het idee alsof er iets in mn hoofd niet goed zit. "Ja, maar Sabine je voed in je eentje een tweeling op" en "nachtvoedingen en gebroken nachten zijn nou eenmaal zwaar" of "je hebt nogal niet wat meegemaakt met die meiden" zijn zinnen die ik bijna dagelijks van mijn omgeving te horen krijg. Ja, dat klopt het is ook zeker zwaar af en toe, maar niet zodanig zwaar als hoe mijn lijf het laat voelen. Er klopt iets niet. Al 100 keer heb ik burn-out en postnatale depressie gegoogled, ja dit heb ik wel maar nee dit niet echt. Nee, ik ben niet depressief of opgebrand, ik ben gewoon MOE. Dan maar op een andere manier hulp zoeken, wellicht is het inderdaad door alles wat ik meegemaakt heb. Via de huisarts vraag ik om een verwijzing naar de POH GGZ, kort gezegd wel GGZ hulp maar dan laagdrempelig via de huisarts. Als dat niet genoeg is, kan ik altijd nog verder zoeken. Om alles uit te sluiten en te weten dat er echt geen medische oorzaak is, besluiten we ook een algeheel bloedbeeld te laten prikken. Sowieso wel even goed, na de tweeling zwangerschap heeft mijn lijf een aardige optater gehad en ik was al vrij snel al mijn kilo's weer kwijt. Daarnaast is mijn HB nooit echt heel hoog geweest, alles was beter tijdens mijn zwangerschap dan ervoor en erna dus even checken kan nooit kwaad. Ik ga er vanuit dat er niets aan de hand is, dat het inderdaad puur psychisch is en ik gewoon moet praten over alles. Na een paar dagen belt de huisarts, fijn denk ik nog, dat ze even belt over de uitslagen aangezien het nogal wat buisjes bloed waren. Laat ik jullie 1 ding vertellen, als de huisarts belt over je bloeduitslagen kun je er van uit gaan dat er iets niet goed is. Dat blijkt ook het geval, mijn schildklier werkt niet meer. De waardes zijn zo dramatisch dat ze direct met de internist aan de telefoon heeft gehangen, want ook mijn huisarts kent zulke heftige waardes niet. Het advies is simpel, deze vrouw moet per direct aan een hoge dosis medicatie. En laat ook even antistoffen prikken, want wellicht maakt haar lichaam die aan waardoor ze haar eigen schildklier aan het afstoten is. Bij ongeveer de helft van de vrouwen zijn schildklier problemen maar tijdelijk na de zwangerschap en kan die na 1/2 jaar weer normaal zijn werk gaan doen. Daar zitten echter 2 maar's aan; het komt eigenlijk altijd voor dat na de zwangerschap de schildklier sneller gaat werken en niet (zoals bij mij) langzamer / er helemaal mee ophoudt én de waardes zijn dan vaak 'behapbaar'. Bij mij is dit in beide gevallen dus niet waar, de waardes zijn dramatisch en hij werkt te langzaam (of beter gezegd helemaal niet meer). Dus de kans dat ik (zonder antistoffen) ooit van de medicatie afkom is ongeveer 0. Met andere woorden, ik ben 29 net ene paar maanden moeder van een fantastische tweeling en chronisch ziek. Vanaf nu moet ik iedere ochtend, minimaal een halfuur voor mijn ontbijt, medicatie slikken. Het instellen van de schildklier kan maanden in beslag gaan nemen, want ieder persoon voelt zich goed met andere waardes en dus is het de komende tijd een routine van; medicatie slikken, iedere 6 weken bloed prikken, kijken hoe de waardes zijn en hoe ik me voel en de medicatie daarop aanpassen. Hoe het met de antistoffen zit weet ik nog niet, maar dat is voor de lange termijn handig om te weten. Daar veranderd qua medicatie en instellen niets aan. Ik ben oprecht blij dat ik dit weet hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik heb het gegoogeld en kon het hele lijstje afvinken; check check dubbel check. Ik weet na bijna 5 maanden eindelijk wat er met me aan de hand is, maar dit had ik niet aan zien komen. Hier had ik geen rekening mee gehouden. Vanaf nu moet ik continu checken hoe ik me voel en mijn bloed laten checken of dat 'rijmt' met mijn gevoel. Je kan hier gelukkig heel oud mee worden, gaat er niet dood aan, wat heel fijn is om te weten. Maar toch... Ik ben wel ziek, momenteel zelfs heel ziek. Alleen er is niets aan me te zien, je ziet er toch goed uit! Ja klopt, gelukkig wel zeg.. En ook weer niet, een gebroken been kan je zien, mensen 'snappen' het gelijk. Je schildklier is een klein maar zo belangrijk orgaan die letterlijk je hele lichaam regelt. Als ie werkt, heb je er geen last van. Pas als ie niet meer werkt, snap je hoe belangrijk dat kleine klote kliertje is.