Snap
  • Mama
  • Gezond

Chips, borrelhapjes en patat

​Na mijn powerfood weken (ik voelde mij serieus "on top of the world"; ik was zo fit als een echte tijger), had ik laatst een terugslag.

Na mijn powerfood weken (ik voelde mij serieus "on top of the world"; ik was zo fit als een echte tijger), had ik laatst een terugslag. Het begon allemaal op een maandag toen ik mijn weg baande naar de snoepkast in de keuken en daar de aangebroken zak paprika ribbel chips uit de kast rukte. Mijn lievelings- chips. Ongeremd propte ik het ene handje chips na de andere in mijn mond en heb ik na de laatste kruimels mijn hand en vingers afgelikt tot er geen paprika poedertje meer op te vinden was. Gelukkig zat er al niet veel in de zak maar wel net genoeg om een heel groot schuld gevoel te hebben. Dankzij mijn eerdere enthousiasme met de powerfoods had ik 's middags nog de breakfast cake van Rens Kroes gebakken waardoor ik de rest van de week goddank nog iets gezonds had voorbij de koffie want anders had ik zeker de weegschaal moeten saboteren om niet een al teleurstellend resultaat te zien verschijnen.

Ook heb ik met tegenzin hardgelopen. Een paar maanden geleden vond ik dit nog leuk, sterker nog ik vond het heerlijk. Maar nu? Nu heb ik er echt een pleuris hekel aan. Bij iedere stap dacht ik eraan om te stoppen en er nooit meer mee te beginnen. Waarom doe ik mezelf dit in hemelsnaam aan? Waarom heb ik het ooit in mijn hoofd gehaald om te gaan rennen? Joggen voor de lol? Wie doe ik daar in godsnaam een plezier mee? Mezelf in ieder geval niet. Ongeveer halverwege moest ik na drie minuten wandelen weer vier minuten achter elkaar hardlopen. De muziek veranderde van een slow jam nummer naar 50 cent - It's your birthday. De moed zakte me nog verder in mijn schoenen en heel hard deed ik mijn best om mijn 50 kilo wegende benen op te tillen en vooruit te krijgen. De laatste meters kruip ik bijna maar ik heb het gehaald én dat zonder een druppeltje zweet-_-.

Na een niet zo sportieve week werd het tijd voor een sportief weekend. Na een ontzettend lange zaterdag waarin we kilometers door de bossen van Schoorl hadden gewandeld en genoten van de natuur plofte ik met een heerlijk wijntje neer op de bank met de LINDA. "Rot op met je chiazaad" staat in grote zwarte vet gedrukte letters geschreven op de cover. Op de volgende bladzijde start Linda met twee frietjes in haar neus haar column over deze uitgave. Aangezien ik een paar dagen op vakantie ben (en ik dan vind dat ik alles mag eten) denk ik er ook zo over en snel stop ik 2 chippies in mijn neus. Ik denk terug aan het avond eten waar ik binnen vijf minuten een patat oorlog en een kalfsvlees kroket naar binnen had geschrokt. Zo gretig en zo snel als ik kon ging het ene heerlijke knapperige bruine eigengemaakte patatje na de andere naar binnen met een dikke vette klodder saus met uien, genieten! Ik lees de LINDA. in een ruk uit en denk dat ik deze editie maar ga bewaren omdat er tal van herkenbare dingen instaan op het gebied van eten. Goede maar ook heel veel slechte. Het hele weekend geniet ik van lekkere borrelhapjes en de nodige drankjes maar als de nieuwe week begint gaan we gewoon weer door met het goede gezonde en fitte leven.

8 jaar geleden

heerlijk! Even genieten. Ik hoop dat je je gezonde habits kunt houden. Als je er nu ook nog wervend over gaat schrijven kom ik misschien ooit eens van de bank om ook te gaan hardlopen :D