Celebrate life!

Al een ruime maand keek ik er naar uit ons jubileum. Ook al is vijf jaar geen vijftig, ik houd ervan om mijlpalen in het leven te vieren. Toch liep het allemaal wat anders dan ik hoopte.

Het begon halverwege vorige week toen peuterdochter en ik een heerlijke buikgriep kregen. Dat alles er aan alle kanten uit stroomde was tot daar aan toe, maar dat slappe miserabele gevoel en die bergen was waren nou niet echt goed voor mijn energielevels.

Ik was ongeveer beter en in staat de auto met kids naar mijn ouders te rijden om daar een weekendje te verblijven zodat manlief het huis aan kon pakken. Het was hoog tijd voor de finishing touches nu de fotograaf over een week of drie ons huis in zijn mooiste vorm op de gevoelige plaat komt zetten. Ware het niet dat ik net geïnstalleerd was bij mijn ouders en ik van manlief te horen kreeg dat hij nu ook geveld was door dat wat ons ook te pakken had gehad. Waar een hele waslijst aan activiteiten in de planning stond heeft de lieve schat alleen het hoognodige gedaan. Ik vond m zondagmiddag uitgeteld op de bank toen ik, bijna net zo vermoeid door twee nachtbrakende kinderen, thuis kwam.

Maandag ging ik weer aan het werk en nam manlief nog een dagje voor zichzelf. Toen de kinderen zich ‘s avonds eindelijk op bed hadden laten leggen, hadden wij een diep gesprek. ‘Serietje kijken?’ ‘Ja doe maar.’ En tegen half 10: ‘zullen we maar gaan slapen?’ ‘Ja is goed.’

Enter dinsdag. Een heerlijke regenachtige dag waarop ik vooral onderweg moest zijn. Naar het consultatiebureau –serieus, ze zouden moeten zorgen dat je daar alleen op zonnige dagen terecht kan- en naar de peuterspeelzaal. En laat ik nu alleen een (bak)fiets hebben… We waren allebei weer uitgeteld in de avond, maar manlief stelde voor om gewoon even te kletsen, want we hadden eigenlijk alleen maar gezorgd en overleefd in de afgelopen dagen. Kaarsjes aan, haard aan en even reconnecten.

Woensdag was het zo ver, vijf jaar getrouwd. Ik was thuis met de kids en mijn lief op zijn werk. Het was een dag waarop ik het nodig vond taart te maken ter ere van en dochterlief ondertussen de boel terroriseerde. Vast iets met moeite met het delen van de aandacht. Ik was in elk geval op toen een grote bos bloemen met mijn man thuis kwam. De kinderen ook, dat lieten ze vooral blijken door niet te gaan slapen ’s avonds. Wat een feest!

Nee, dat langverwachte jubileum was niet zoals verwacht. Lang niet zo relaxt als het eerste jaar toen we in een b&b bij Maastricht zaten, of drie jaar geleden op Curacao en zelfs niet zoals vorig jaar toen ik hoogzwanger was en we een weekendje Ameland deden. Toch zou ik onze twee monstertjes voor geen goud willen missen. Met hen vormen we een gezin. Zij hebben ons papa en mama gemaakt en leren ons elke dag meer over onszelf en onze relatie. Cheers baby, to many more years to come!