Snap
  • Mama
  • Nieuws

Bye bye Supermama... Welkom Goedgenoegmoeder!

De perfecte moeder? Ikke niet… verre van zelfs. Ik ben meer een goedgenoegmoeder.

Tijdens mijn eerste zwangerschap wilde ik alles tip top in orde hebben voordat mijn Ukkie er zou zijn. En dat was het ook. De babykamer was ruim van te voren klaar. Alle babyspullen had ik halverwege de zwangerschap al in huis. En toen ze me vijf maanden voor de uitgerekende datum vertelden dat de box pas over 6 weken geleverd kon worden, werd ik gek. Alle babykleding, beddengoed en hydrofiele luiers had ik twee keer gewassen en gestreken voor mijn bevalling. Gewoon voor de zekerheid. Kraamzorg, zorgverzekering… noem maar op alles was tot in de puntjes geregeld. In het hele huis had ik briefjes liggen met belangrijke telefoonnummers en wat ik allemaal nog ‘moest’ doen. En ik had 11 jaar de tijd om mijn rijbewijs te halen en wanneer deed ik het? Vier weken voor de uitgerekende datum.

Vanaf Nevahs geboorte had ik de drang om de perfecte moeder te zijn. Niet voor anderen, maar dat zou het beste zijn voor mijn Ukkie, dacht ik. Wat had ik het ongelooflijk mis zeg! Wat deed ik mezelf aan?

Schuldgevoel
Ik liep continu op mijn tenen en besefte uiteindelijk dat ik het mezelf zo onnodig lastig maakte en een leukere moeder ben als ik dingen loslaat. Het nastreven van perfecte moederschap is vermoeiend en gaat gepaard met schuldgevoel. Gaat iets niet zoals gepland, dan voelde ik me een tijdlang schuldig want ik had gefaald en Nevah verdiende het beste. Ik ben niet perfect, wil dat ook niet zijn en ga het zeker ook nooit worden.

Wat een bevrijding
Kom je spontaan bij ons binnen, dan kun je een mini Monkey Town verwachten. Zelfs in de wc vind ik geregeld speelgoed. Strijken? Heb ik een hekel aan en doe dat als het echt niet anders kan. Consequent? Ik doe mijn best, maar schiet regelmatig in de lach als mijn dochter van 2 mij probeert terecht te wijzen. Soms heb ik ook geen puf om consequent te zijn (ja hoor, pak nog maar een koekje). En als ze opeens zo’n bui heeft in de supermarkt waarbij ze alles bij elkaar gilt, kan ik me daar niet druk over maken. De mensen kijken maar. Ze krijgt hetzelfde standje als thuis en daarna ga ik lekker verder mijn boodschappenkar vullen en wanneer ik me omdraai zie ik Nevah al huilend naar me toe rennen. Wil Nevah met mij van de glijbaan, trampolinespringen, schommelen of lekker zingen op straat? Ik doe mee hoor! Hebben Dennis of ik een keer geen zin om te koken, dan krijgen de Ukkies een potje kant en klaar eten en halen we voor onszelf gyros. Heerlijk is het om af en toe los te laten, een bevrijding!

Opruim miep
Kan ik alles loslaten? Nee, zeker niet maar wel steeds meer. Zelfs in het huishouden. Ik ben een opruim miep in hart en nieren. Het moet schoon en opgeruimd zijn, anders gaat het op mijn zenuwen werken. Ruimtes die dagelijks gebruikt worden (wc’s, wastafels, douchehok, badjes van kids, meubels woonkamer, kookeiland) maak ik dagelijks schoon. Dat houdt ook in dagelijks stofzuigen, de was, de bedden opmaken, de vaatwas en de badkamervloer dweilen. En ik moet bekennen dat ik blijer word van een opgeruimd huis, dan dat ik de boel de boel laat. Het klinkt nu net of alles spik en span is bij ons… nou dat is niet zo hoor, geloof mij. Ramen lappen, deuren soppen… dat heb ik al in geen eeuwigheid gedaan. Maar we hebben nu sinds een half jaar een geweldige hulp in huis. Wat een luxe is dat zeg! Als je de mogelijkheid hebt, dan raad ik dat ten zeerste aan. Het geeft je zoveel rust en niets is fijner dan nadat je uit je werk je Ukkies hebt gehaald uit het kinderdagverblijf je de voordeur opent en de Dettol Citroengeur je tegemoet komt.

Vergelijken
Geregeld hoor ik vaders en moeders zeggen dat hun Uk echt altijd goed eet (uiteraard met bestek), nooit wakker wordt ’s nachts, altijd samen speelt en deelt en hun favo avondhap nasi is (grappig detail: de Uk zelf zegt dat hij patat het lekkerst vindt. Ja duh! Dat snap ik.). En daarna mij de vraag stellen ‘En hoe is dat bij jou’? Of moeders die twee weken bezig zijn met een traktatie voor het kinderdagverblijf. Heel fijn allemaal, maar ik geef me er niet (meer) aan over. Soms krijg ik het idee dat het ouderschap een grote competitie is waarbij je de ander moet overtreffen. Ik ben een goedgenoegmoeder en niet meer en niet minder. Dat houdt in dat ik ruim voor het ideaalbeeld voor mezelf beslis dat het ‘goed genoeg’ is. Met zulke perfecte kinderen als hierboven beschreven, moet je wel de perfecte moeder zijn. Mij lukt het niet, gelukkig maar want ik haal er geen voldoening uit. Je kunt niet alles onder controle hebben en dat hoeft ook niet.

Prioriteiten stellen
Als goedgenoegmoeder laat ik perfectie achterwege, heb ik minder schuldgevoel, vraag ik anderen eerder om hulp en heb ik niet meer de drang om alle ballen hoog te houden. Want waarom zou ik? Ik kan niet op alle fronten 100% scoren daar heb ik de tijd en energie niet voor. Maar ik kan me wel inzetten op hetgeen wat ik echt belangrijk vind zoals mijn gezin, familie, goede vrienden en werk. En minder moeite doen voor hetgeen wat voor mij minder prioriteit heeft zoals het huishouden. winkelen en overige sociale contacten.

Tot slot…
Het enige wat ik wil is dat mijn gezinnetje en ik tevreden zijn. Dat is mijn ideaalbeeld. Inmiddels heb ik ondervonden dat wanneer ik blij ben, mijn Ukkies dat ook zijn. En omdat ik een imperfecte moeder ben, vinden mijn Ukkies mij wel perfect ;-). Je wilt later als ouder toch liever van je Ukkies horen dat het vroeger altijd zo gezellig was thuis in plaats van ‘Nou bij ons thuis kon je van de vloer eten, mijn moeder was altijd aan het schoonmaken’. Of niet?

(meer) Loslaten is het nieuwe vasthouden! En dat gaat me steeds beter af. Mijn Ukkies zijn hiervoor de beste leermeester, daar kan geen cursus Mindfulness tegen op :-P.