Brief aan mijn jongste dochter, Iris

Allerliefste Iris,

Terwijl ik dit schrijf ben je 4 maanden en 4 dagen oud. Begin augustus kwam je middels een keizersnee op deze wereld. 

Maar laten we bij het begin beginnen. Jouw zus Sara was net 1 geworden toen papa en ik tegen elkaar zeiden: "Zullen we er dan maar voor gaan?" Nog geen 4 maanden later was het raak. Je zou eraan komen, ergens eind augustus. Wederom weer in spanning voor de eerste echo, kijken of er een hartje zou kloppen. Op 4 februari, de verjaardag van jouw overgrootmoeder, zagen we een ieniemieniemensje. Helemaal compleet met handjes, voetjes, vingertjes en teentjes. En ach, ook al had je 12 tenen en 8 vingers, vanaf dat moment hielden we al van jou. 

Alles beleefde ik intens en ik genoot van ons samenzijn. Er waren een heleboel mensen, bekenden en onbekenden, die zeiden dat een tweede zwangerschap anders was. Dat ik er minder van zou genieten omdat ik nog een dreumes rond had lopen. Nou, geloof me, ik heb van elke dag genoten. Nou ja, afgezien van een kwaaltje hier en daar dan. Ik denk dat tijdens mijn zwangerschap de eierhandel goede zaken heeft gedaan. Wekelijks at ik denk ik wel een ei of 20. Gebakken met een hele dooier of gekookt met een zachte dooier. Schijnt niet heel goed te zijn i.v.m. salmonella, maar ik kon de verleiding niet weerstaan. Verzot was ik erop. Ook maakte ik gevulde eieren. Dan kookte ik een hele doos en dan maakte ik mijn eigen variant op de vulling. Ik at ze allemaal achter elkaar op... 

Nog een behoorlijk issue was het bedenken van jouw naam. Ik heb er zelfs een blog aan gewijd omdat het erop zou lijken dat je naamloos door het leven zou gaan. Je vader en ik hadden hele andere ideeën over jouw naam. Dat het kort moest zijn waren we eens. Alleen is jouw vader een ouderwetse vent in een heleboel dingen en dat botste met mijn hippe ideetjes. Uiteindelijk heb je inderdaad een korte naam gekregen. Niet te hip, niet te ouderwets. En je kan er niet echt op rijmen, dus dat voordeel heb je ook alweer mee. 

Ergens eind juli ging mijn bloeddruk weer raar doen en werd ik begin augustus toch opgenomen. Wederom begonnen met weeënopwekkers, maar omdat het niet echt opschoot werd het uiteindelijk weer een keizersnee. Ik vond het allemaal prima, ik wilde gewoon dat jij zou komen. En op 5 augustus, precies om 18.00 uur was je daar! 3,5 kilo en summa cum laude geslaagd voor de Apgar-score. 's Avonds zijn jouw opa, oma, tante, oom en jouw zus nog naar jou komen kijken. Voordat ik 's avonds ging slapen heb ik nog een poosje naar je gekeken, je lag zo mooi te slapen in dat plastic bakje. Ik bedacht mij dat mijn volgende hoofdstuk was aangebroken en dat jij ook een hoofdrol zou gaan vervullen. 

De eerste 6 weken met jou waren niet makkelijk. Je was een zogenaamde 'plakker'. Je wilde alleen maar bij mij zijn en als dat niet kon dan voelde ik mijn trommelvlies weer scheuren. Wanhopig liep ik rond of legde je bij mij neer. Uit pure wanhoop kocht ik een draagzak en daarin kwam je echt tot rust. Hoera, ik kon warempel weer wat doen in huis. Ook jouw zus kreeg weer de nodige aandacht. Wel bedacht ik mij vaak genoeg dat het altijd erger kon. Ik had eigenlijk geen klagen. Je was kerngezond, at als een slootgraver en jouw eerste lachje herinner ik mij als de dag van gister. 

Hoe anders is het nu. Je bent nu 4 maanden oud en terwijl ik dit typ lig je heerlijk in de box. De muziekmobiel pingelt een lieflijk doch irritant deuntje, de rammelaar hoor ik gaan en ondertussen vertel je hele verhalen aan de grote beer die bij je ligt. Je hebt totaal nog geen weet van de wereld. Wel zie je regelmatig dezelfde gezichten voorbij komen. Die gezichten krijgen de dagelijkse glimlach en zelfs de hond krijgt van jou een grijns van oor tot oor. Die grijns wordt dan weer beantwoord met een heerlijke lebber in je oor, dat scheelt mij dan weer schoonmaken. Je bent een vrolijk meisje en ik ben verzot op jou. 

Maar... ik moet ook nog wel iets bekennen. Ik hou namelijk niet van baby's. En dat is met name omdat ik er gewoon niet zoveel mee kan. Ik ben niet zo van het knuffelige of urenlang vertederd naar je kijken. Nu is het natuurlijk ook niet zo dat je helemaal geen aandacht krijgt, maar ik vind het leuk worden zodra je straks een beetje begint te tijgeren en kruipen. Dan ga je namelijk echt op onderzoek uit en zal jouw wereld stukken groter worden. Aangespoord door je zus zullen jullie samen op roof- en slooptocht gaan. Zal je alles wat je in je handjes krijgt proeven en zal je gevaarlijke capriolen gaan uithalen. Al dan niet wederom aangespoord door je zus. Als ik jouw zus nu in 1 woord moet omschrijven dan zou dat 'circusartiest' moeten zijn. En dan vervult zij alle rollen; clown, acrobaat en waaghals ineen. Ik denk dat dit de lading wel dekt. Dus ik hou mijn hart vast voor jou. Of je haar voorbeeld gaat volgen of niet. Ik ben sowieso benieuwd naar wie en wat je gaat worden. 

Ook zal ik niet altijd een 'perfecte moeder' zijn. Ik zal weleens in tokkiepak op school verschijnen. We bakken koekjes met een donker randje en ook het huis zal niet blinken van schoonheid. Er staat niet dagelijks een verantwoorde maaltijd op tafel. Ik blink wel uit in heel veel liefde geven. Ik blink ook uit in kunnen stoeien en donderjagen. Papa daarentegen blinkt uit in dingen maken. Is er een speelgoedje kapot, moet er een stapelbed worden getimmerd of als je gewoon lekker op de bank wil hangen; papa is je maatje.

Ik verontschuldig mij niet voor het ontbreken van de perfectie. Ik verontschuldig mij wel alvast voor het ontbreken van een kus hier of daar, een knuffel te weinig of net dat ene liedje niet zingen dat je zo leuk vind. 

Welkom in ons gezin en in ons leven lieve I. Ik hou nu al onvoorwaardelijk van je. 

Liefs,

Mama