Bouwen, defensie en geen kloppend hartje bij ons kindje.

Na een lange tijd niets geplaatst te hebben vond ik het nu wel weer eens tijd worden om de pen op te pakken. Ik heb het schrijven gemist maar de afgelopen maanden kon ik mij er simpelweg niet toe zetten om iets op papier te krijgen. 

Vanaf het moment dat ons krotje tegen de vlakte is gegaan. Is er zo ontzettend veel gebeurd wat ik heel graag met jullie wilde delen maar vaak de puf er niet meer voor had. Maar zoals in mijn eerdere blogs te lezen is, is op 8juni eindelijk ons krotje om gegaan en na twee dagen hadden wij alleen nog een kelder over. Opeens leek ons kavel ontzettend groot en tijdens het slopen bekroop mij ook wel even de paniek of we dit wel allemaal konden. Want eerlijk gezegd hadden we een startbedrag voor een verbouwing wat ons originele plan was. Maar van dat originele plan is totaal niets meer over. Het huis bleek rijp voor de sloop te zijn en dus veranderen onze plannen en daarmee dus ook het budget. 

Vorig jaar december 2019 na het krijgen van de offerte van de eerste aannemer dacht ik dat we het te koop moesten zetten. Ruim drie ton waren we kwijt voor de ruwbouw en dan hadden we het niet eens waterdicht. Dus de ramen enz moest dan nog gebeuren om nog maar niet over de badkamer, keuken, stucadoor, schilder enz. te spreken. Dus onze droom leek in duigen te vallen en in mijn hoofd stond er al een te koop bord in de tuin waar een grote restschuld aan vast hing. 

Maar zoals na de meeste diepte punten kwam er een lichtpuntje en dat was de vader van een vriendin van ons. Hij had vaker meegeholpen met huizen bouwen en wellicht kon hij ons verder helpen. Dus begin Januari wandelde hij ons leven binnen en ging mee kijken of het huis wel echt plat moest. Ook raadde hij ons een aannemer aan die erg goed was volgens hem. Dus met nieuwe hoop hebben we de aannemer opgebeld en is hij komen kijken. Maar helaas kwam hij ook tot de conclusie dat er maar een optie was en dat was het huis plat gooien en opnieuw beginnen. Want met ons krotje was niets meer aan te vangen. Tegelijkertijd opperde hij of we open stonden voor houtenskeletbouw (hsb). Na een aantal projecten van hem te hebben gezien en wat informatie gekregen te hebben besloten we om die overstap te maken. 

Hsb bouwen is milieuvriendelijk, isoleert goed en staat sneller dan de 'traditionele bouw' en scheelt in kosten. Dus desondanks dat we net de bouwvergunning hadden gekregen voor de  'traditionele' bouw gingen we toch een wijziging aanvragen voor Hsb. Dit bracht natuurlijk weer nieuw papierwerk met zich mee. Want de constructeur moest nieuwe tekeningen maken met een nieuwe berekening en dat moest weer door naar de gemeente en dat alles liep natuurlijk iets uit waardoor er kans was dat we pas later dan gepland konden beginnen. 

Ondertussen waren we het wachten wel gewend. Want de planning was dat we september 2019 zouden beginnen. Dat werd al opgeschort naar november 2019 en ook dat bleek niet haalbaar te zijn en zou misschien december 2019 worden. Maar toen ook dat niet door bleek te gaan heb ik de planning los gelaten en was ik blij als we ooit een keer konden beginnen. 8 juni 2020 was het moment dan eindelijk daar. Brauers kwam ons huis plat gooien. En waar je normaal bijna een jaar over doet om iets op te bouwen hadden zei dat in 2 dagen tegen de vlakte. Dus de enige eindconclusie die ik daaruit op kon maken was dat slopen sneller gaat dan bouwen. 

Nu was het natuurlijk nog de vraag of we mochten beginnen want de nieuwe bouwvergunning was nog niet binnen en de planning was dat voor de bouwvakvakantie de fundering lag. Gelukkig werkte de gemeente mee en mochten we op eigen risico dit gaan doen. Zo gezegd zo gedaan voor de bouwvakvakantie lag onze fundering erin en was het wachten tot het droog was. 

Nadat de vakantie voorbij was mochten we ook al op eigen risico wat neer gaan zetten en al snel stonden de muren van ons huis althans de houtenskelet delen. Nu krijgen wij vaak de opmerking: " Ooo, dus jullie krijgen een houten huisje?" NEEEEEEE, absoluut niet. Ik hou niet van houten huisjes. Sorry maar ik vind ze simpelweg niet mooi. Alleen het skelet word van hout aan de buitenkant komen er gewoon stenen en vanbinnen word het gestuct. Dus bij het  eindresultaat zul je er niets meer van terug zien. 

Ondertussen hebben we de bouwvergunning rond en wonen we alweer vijf maanden in onze stacaravan wat uiteraard soms ook de nodige uitdagingen met zich meebrengt. Lees, vocht, schimmel, lekkage enz. O ja en drie stuirende kinderen die soms eigenhandig de caravan verbouwen. Soms denk ik het achtervolgt ons de schimmel maar ik hoop dat die relatie toch een keer beeindigd zal worden. Wel is het heel gezellig en als je wilt dat de eisen van de kinderen iets naar beneden gaan dan is het zeker een aanrader om zo te gaan wonen een tijd. Want onze oudste dochter heeft alleen maar als wens bij haar nieuwe slaapkamer een deur. Zodat haar zusjes niet meer te pas en te onpas binnen kunnen komen. Kortom dat scheelt weer een hoop speelgoed op haar wensenlijstje. 

Nou zou je denken dat met al wat er gaande is we wel genoeg op ons bordje hebben maar helaas is dat niet het geval. Tussen het bouwen door, hebben we ook nog een rechtszaak tegen defensie lopen. Dit is omdat ik na mijn uitzending naar Irak een PTSS heb opgelopen. Hier heb ik blijvende klachten aan overgehouden waarmee ik helaas zal moeten leren leven. Nu gaat dat gelukkig redelijk goed maar door dit feit heb ik niet kunnen worden wat ik wilde en dat was kinderarts. Nu ben ik na 11 jaar gelukkig zo ver dat defensie eindelijk mijn PTSS door diensverband erkent heeft alleen moet er nu nog een schadevergoeding volgen en dat weten ze nog langer te rekken. Dus 8 december dit jaar ben ik al 12 jaar bezig met procederen om te krijgen waar ik recht op heb. Heel lang heb ik mij hiervoor geschaamd en gedacht dat anderen het erger en zwaarder hadden dan mij en dat mijn PTSS er niet toe deed. Maar dat is natuurlijk gelul. Mijn PTSS doet er net zoveel toe als dat van een ander. Je kunt dingen niet vergelijken met elkaar. Dit heeft mijn leven op zijn kop gezet en zo erg zelfs dat ik er op een gegeven moment een einde aan wilde maken. Gelukkig had ik een hele lieve familie en vrienden om mij heen en heb ik het niet gedaan. 

Achteraf ben ik er dankbaar voor want anders was ik nooit mama geweest van drie fantastische meiden en had ik nooit mijn lieve man leren kennen. Maar dat neemt niet weg dat het altijd gemakkelijk is want nog dagelijks merk ik wat de PTSS heeft nagelaten. Nu loop thet gelukkig bijna op zijn eind en dat is ook wel fijn want de vergoeding zou nu heel erg van [as komen omdat we nog een stukje financien missen voor ons thuis. Een thuis wat ik zowel voor mijn meiden als voor mijzelf en mijn man wil hebben. Een plek waar ik hopelijk mijn rust kan vinden en verder kan werken aan mijn herstel. 

Nu zul je alweer denken dit moet toch wel genoeg zijn om op je bordje te hebben maar helaas niets is minder waar. Eind augustus kwamen we erachter dat ons vierde kindje in aantocht was. Dolgelukkig en kotsmisselijk hebben wij dit met 9 weken met iedereen gedeeld. De misselijkheid was niet meer te verbergen en het buikje begon natuurlijk ook al zichtbaar te worden. Na twee goede echo's volgde met de 15 weken een 3de echo. Daarop bleek ineens dat het hartje niet meer klopte van ons zo gewenste kindje. Ineens stond mijn wereld stil en snakte ik naar lucht.