Boris* de Tovenaar | 1

Op 28 april 2015 begon de zwaarste week van ons leven. Onze lieve zoon Boris werd onverwacht stilgeboren na een zwangerschap van 39 weken. Het verlies van een kind doet je wereld stil staan, en niets is meer als daarvoor... We beleefden een heftige en vreselijk moeilijke tijd die we op onze manier zo goed mogelijk door brachten. Achteraf kijken we er goed op terug. We maakten de voor ons juiste keuzes en hebben op een heel fijne manier afscheid kunnen nemen van onze mooie zoon. Bij deze wil ik jullie graag het hele verhaal vertelllen in vijf delen, van de zwangerschap tot de begrafenis. 

Bij deze deel 1 van ons verhaal  

★

Z W A N G E R 

Op de laatste zondag van augustus 2014 kwamen we erachter. Normaal slaap ik flink uit op zondag ochtend, maar omdat ik wist dat we een test gingen doen was ik voor mijn doen behoorlijk vroeg wakker. Dus voor negen uur zat ik beneden op de bank naast Ad, terwijl de test boven in de douche ondersteboven op de wasmachine lag. Na 3 minuten die eeuwig leken te duren gingen we samen naar boven en draaiden de test om... Positief! Ad was gelijk helemaal blij en ik was in eerste instantie vooral in de war. Ik kon het me niet voorstellen dat het echt waar was en dat we een kindje zouden krijgen. De hele dag leefde ik in een soort roes en moest ik mezelf steeds vertellen dat het echt waar was. Wat een fantastisch nieuws! Mama worden, een droom die uitkomt...

De zwangerschap verliep heel goed. En ik vond het heerlijk! Best bijzonder, want van te voren had ik een heel naar beeld van zwanger zijn. Het idee dat je lijf niet meer doet wat het normaal doet, dat je dik wordt, misselijk bent en je bekken en rug pijn gaan doen. En dan met als klap op de vuurpijl je buik vol striae en 9 maanden geen wijn meer drinken. Het leek me een compleet drama. Maar niets was minder waar. Hoewel alles klopt wat ik hiervoor beschrijf, ik vond het echt niet erg. Integendeel! Ik deed alles met liefde en genoot van elke seconde dat Boris in mij groeide.

En dat werd alleen maar sterker dat gevoel. Mijn buik werd steeds dikker en ik was mega trots. We hadden een doppler gekocht dus ik kon zelf naar het hartje luisteren wanneer ik dat wilde. In het begin deden we dat erg vaak, maar vanaf dat ik hem kon voelen iets minder. Ik hield een negen maanden dagboek bij en heb dat volgehouden tot 37 weken, iets waar ik juist nu ontzettend blij mee ben. En ik schreef een liedje 'Het Allermooist', voor onze lieve baby dat ik af en toe voor hem zong. En elke avond als we naar bed gingen legden we het speeldoosje op mijn buik voor het slapen gaan, het werd een echt ritueel.

Toen ik bijna 19 weken zwanger was kregen we de 20 weken echo. We wilden graag weten wat het was en Ad zag het binnen 3 seconden. Het was overduidelijk, we kregen een jongetje en zeker geen meisje! Alles was goed tijdens de echo. Geen problemen of nare dingen te zien. Ook tijdens alle controles die ik had was er niets aan de hand. Zijn hartje ging altijd flink tekeer, en mijn bloeddruk was perfect. Op mijn bekkenklachten na verliep het vlekkeloos.

Ondertussen bleef ik genieten. Van het geschopt in mijn buik maar ook van alle voorbereidingen. Veel last van hormonen had ik niet, maar de nesteldrang was in volle glorie aanwezig!

Ik nam verlof toen ik ongeveer 35 weken zwanger was, op 1 april. Ik werd flink verwend door vriendinnen en familie met kadootjes, een lunch en een babyshower om mijn verlof te vieren. Vanaf nu kon ik er echt naar toe leven en alleen nog maar met Boris bezig zijn. Ik was vaak moe dus deed niet heel veel, maar ik was het nog lang niet zat. Ik bleef genieten en wachtte rustig af wanneer Boris er aan toe was, en dat leek nog lang niet zo te zijn.

★

‘Het Allermooist’

Ik zie deze wereld, en voer een vreemde strijd. Er is zoveel ellende, en onzekerheid. Alles lijkt anders, nu jij bij mij bent. ’t Is zo verwarrend, als je ’t leven kent

Maar elke dag opnieuw, besef ik toch weer. Dat leven mooi is, ook al doet ’t soms ook zeer. Het zit in kleine dingen, die maken me blij. Maar 't allermooist ben jij

Ik geniet zoveel van elk moment, nu ik voel dat jij dicht bij mij bent. Ik beloof je voor altijd, dat ik van je hou, van je hou…

Nu jij er bent, ben je niet  alleen.Er is een plek voor jou, daar kun je altijd heen. Dit nieuwe leven, zo breekbaar en klein. Vergeet nooit, je mag er altijd zijn…

Ook al is het leven soms gemeen. ’t Voelt nu zoveel mooier dan voorheen. Het zit in kleine dingen, die maken me blij. Maar 't allermooist ben jij

Ik geniet zoveel van elk moment, nu ik voel dat jij dicht bij mij bent. Ik beloof je voor altijd, dat ik van je hou, van je hou…

Ik beloof je voor altijd, dat ik van je hou, ik hou van jou…

★

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over het gemis en ons 'nieuwe' leven. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris' en een gedichtenbundel; ‘Vlinderkusjes’. De boeken en andere blogs en gedichten vind je op www.vlinderkusje.nl.

Heb je vragen of wil je iets met me delen?

Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja