Blue Monday? Echt niet... Jawel hoor!

Het fenomeen Blue Monday heb ik jarenlang uitgelachen. Zelfs vanochtend, op Blue Monday, maakte ik er nog grapjes over en riep nog heel hard dat ik daar absoluut geen last van zou hebben. Wat al die nieuwsberichten niet vertelden dat Blue Monday ook op plekken kunnen zitten waar je ze juist niet verwacht. Blue Monday was bij mij verpakt in een koddige peuter.

De dag begon als alle andere ochtenden; hond uitlaten, Iris een fles, Sara uit bed halen en Jurre wakker maken. In die volgorde. Tussendoor nog wat koppen koffie en dan is de dag officieel begonnen. Iris ligt heerlijk in de box of op de grond te spelen, Sara is gek op mijn billen want ze loopt mij de hele tijd achterna en roept elke seconde dat ze aardbeienyoki wil. De vraag of ze een broodje wil negeert ze en als ik stug blijf volhouden en vraag wat ze dan op haar brood wil dan is het antwoord steevast: 'aardbeienyoki'. Ondertussen is Jurre ook 'up and running' en is voorzien van koffie en ontbijtjournaal. So far, so good.

Jurre vertrekt naar zijn eerste klus van de dag en wij rommelen heerlijk aan. Nog even met zijn allen in bed en ook de hond komt er gezellig bij. Het eerste Blue Monday signaal gaat af maar deze komt even nog niet aan. Vanaf dat moment had ik beter moeten weten. Sara gaat in standje 'horizontaal' want de iPad doet het niet meer. Ik zie dat ze er mee wil gaan smijten en nog net kan ik het apparaat redden van een barst. Andere iPad en daarmee is ze uitermate tevreden. Ik hoor het deuntje van 'Buurman en Buurman' en ik ga douchen. Net op het moment dat ik mijn hoofd onder de warme straal gooi gaat ineens het luchtalarm van Iris af. Vluchtig denk ik na; honger? Luier? Het blijkt een jammerhuiltje te zijn die ik best even een paar minuten kan negeren. Sirene Sara gilt ondertussen dat Iris huilt en komt dat in de badkamer ook nog even melden. Signaal nummer 2 dat Blue Monday is gearriveerd maar ook deze gaat volledig aan mij voorbij.

Na een snelle douche ben ik enigszins schoon en fris en gooi ik een fles in Iris en vind dat we maar even lekker naar buiten moeten. Het is prachtig weer en lekker fris, het zal ons allemaal wel even goed doen. Ik moet ook nog even eten halen voor vanavond. Sara mag op de fiets mee. In de wagen wil ze liever niet en ach, wat kan er mis gaan op deze prachtige dag.

Zodra we de hoek om zijn heb ik al spijt. Sara stapt van haar loopfiets af en rent het grasveld op. Wat semi-opgewekt roep ik nog dat ze niet op het gras mag en dat we 'deeeeeeeze kant' op gaan. 100 meter verder moeten we oversteken dus ik spoor Sara wat aan om door te fietsen. Midden op het zebrapad geeft ze er de brui aan en doet net alsof het de eerste maandag van de maand is en test haar eigen luchtalarm. Omdat er best een rij auto's aan het wachten is pak ik haar op en neem haar horizontaal mee naar de overkant. Dat zorgt voor een behoorlijk aantal decibellen die oprecht pijn doen aan je oren. Blue Monday komt aan, keihard.

Ik kan ervoor kiezen om terug te gaan, maar we zullen toch ook moeten eten. Tegen al mijn gezonde verstand in lopen we toch verder naar de supermarkt. Eenmaal in de supermarkt rent mijn duivelse peuter van de wijn naar de groenten in pot naar de groenteafdeling. Ondertussen graai ik links en rechts wat ingrediënten voor de chili con carne bij elkaar en doe een poging om bij de kassa te komen. Eenmaal buiten staat het huilen mij inmiddels nader dan het lachen. Ik besef dat ik ook nog terug moet. Sara ligt alweer horizontaal in een combinatie van sneeuw, gras en modder en krijg de neiging om er ook bij te gaan liggen. Met een hond en loopfiets onder de ene arm, Iris in de drager op mijn buik grijp ik met mijn vrije hand Sara bij haar kraag en begin te lopen. Zo af en toe probeer ik Sara nog te bewegen om zelf te gaan lopen of fietsen maar ze ligt sneller op de grond dan dat ze daadwerkelijk een stap verzet. Het gekrijs doet pijn aan mijn oren en ik wil gewoon naar huis.

Tentijde van dit schrijven is het 17.33 uur en ben ik bezig met mijn derde kop koffie in 20 minuten tijd. Sara doet een rondje Netflix, Iris jammert in de box en ik... Ik wil gewoon naar bed.