7 jaar geleden
Bloggen: een gedocumenteerde herrinering
Schrijven doe ik al zolang ik weet hoe ik een pen moet vasthouden. Schriften vol liggen er op zolder. Maar hoe zit dat met bloggen?
Jaren geleden startte ik mijn eerste blogsite, in 2009 om precies te zijn. Net als de schriften zijn ze gedocumenteerd maar ik heb ze jarenlang niet gelezen, net als dat die kinderlijke schrijfsels die liggen te wachten in en doos om ooit weer gelezen te worden.
Vanavond zat ik op de bank en ineens werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik dacht aan een titel van een blog dat ik ooit schreef en wilde weten wat ik er nu precies in had gezet. Ik wist niet eens of de site nog bestond, aangezien ik er al die tijd niets mee heb gedaan. Maar toen ik de website intikte verscheen daar direct mijn blog. Ik stapte terug in de tijd en herinneringen kwamen boven drijven. Ik had er veel plezier in om al die verhalen weer terug te lezen en stuitte helemaal onderaan ineens op een link naar een andere blog. Ik was vergeten dat ik die ooit had gehad en welke verhalen er op stonden. Ik was verrast en net als de blogsite zelf stonden er dingen geschreven die ik allang was vergeten. Herinneringen die anders voorgoed verdwenen zouden zijn. Nietszeggend voor een ander misschien, maar zeer waardevol voor mij. Het zijn fragmenten uit mijn leven, stukjes uit het verleden, blijkbaar belangrijk genoeg (op dat moment), om over te schrijven.
De laatste maanden schrijf ik niet heel veel meer op Mamaplaats. Geen tijd, geen zin maar zeker wel inspiratie. Het jammere is alleen dat de inspiratie niet meer aansluit op het uitgangspunt van dit platform. De drang om te schrijven over opvoeden en mijn fantastische peuter is verdwenen. Ik wil schrijven over een paralleluniversum, verborgen deuren, de grens tussen droom en werkelijkheid: fictie dus. Net als op die site waar het bloggen ooit begon, als in de schriften op die zolder.
"Waarom doe je dat dan niet gewoon?" Hoor ik je vragen. Omdat ik me vandaag realiseerde dat ik geen afscheid kan nemen van de documenten die ik hier heb geschreven. De herinneringen die ik heb vastgelegd voor later, om zelf terug te lezen, maar misschien ook ooit voor mijn dochter. De blogs zijn waardevol omdat de verhalen anders slechts herinneringen zijn zonder kader. Ze gaan zweven en uiteindelijk gaan ze vervormen en vervagen. Tijd om de draad weer op te pakken dus, hier of ergens anders, dat weet ik nog niet, misschien wel allebei.
Dat de blogs bewaard en bovenal gekoesterd moeten worden staat voor mij nu in ieder geval als een paal boven water!
*afbeelding: gemaakt voor het blog dat mijn nieuwsgierigheid wekte