Blog van de week: Bekroning van mijn werk!

Erkenning

Eindelijk komt de mail waar ik lang op heb gehoopt. Ik had het inmiddels helemaal losgelaten. Ik schrijf voor mijn plezier en als iemand anders dat ook leuk vindt, geweldig! Maar niet noodzakelijk. Ik wil graag veel reacties onder mijn blog, omdat het voelt als erkenning. Toch wil ik daar niet meer zo mee bezig zijn. Reacties zijn leuk, fijn, gezellig en geven een goed gevoel. Betekent dat dan dat als ik weinig reacties krijg mijn blog niet goed genoeg is? Heel veel mensen lezen wel, maar reageren niet. Of ze sturen een email, of zeggen het persoonlijk als ik ze tegenkom. Hartstikke leuk natuurlijk. Maar ik kan ook zelf inschatten of een blog goed is of niet. Misschien spreekt het onderwerp minder mensen aan? Misschien worden ze een beetje moe van de verhalen over Dunya? Het kan. Het mag. Zolang ik er plezier in heb ga ik er gewoon mee door.

Achtste groepers huilen niet

Er wordt elke week een blog tot blog van de week gekozen. Ik zit er nooit tussen. Tot het moment dat ik het helemaal wis uit mijn systeem. Dan maar geen blog van de week. Ik ben toch wel trots op mijn blogs. Ineens krijg ik toch een mail van Mamaplaats: Jouw blog is gekozen tot blog van de week! Dat is nog eens goed nieuws! Ik krijg er zelfs een cadeautje voor, maar dat is bijzaak. Ik vind het vooral een, jawel, erkenning van mijn werk. De blog die het is geworden gaat over de film “Achtste groepers huilen niet” en over de emoties bij mij, maar ook bij Dunya, als we de film kijken. Het is een mooie blog geworden, met mooie reacties. Zelfs een mede-blogster besluit naar aanleiding van mijn blog het boek te gaan lezen, ook al is ze bang dat ze het niet redt met haar emoties. Maar dat hoeft toch ook niet? Huilen is emotie. Emoties horen bij het leven. Gewoon lekker aan toegeven.

Persoonlijke blog

Veel mensen gaan op een gegeven moment over op een eigen blog. Ze willen graag iets voor zichzelf. Ik doe het andersom, want ik doe niks meer met mijn persoonlijke blog. In het begin nog wel hoor, toen dacht ik dat sommige dingen niks te maken hadden met moeder zijn. Nu besef ik dat alles wat er gebeurt en wat ik erbij voel, juist wel te maken heeft met het moederschap. Alles loopt in elkaar over, want moeder ben je altijd. Er is niks dat los kan staan van dit. Alles wat ik doe en alle keuzes die ik maak worden beïnvloed door het feit dat ik moeder ben. Dus merkte ik dat ik eigenlijk alles kon gebruiken op Mamaplaats. En weet je, het bevalt me ook zo goed om al mijn blogs op één plek te hebben. Vroeger schreef ik voor meerdere sites en vond ik het moeilijk om alles up to date te houden. En soms denk ik dat ik ergens al over geschreven heb en dan blijkt dat op een oude site te zijn, waar alles verwijderd is van mij. Beter, dan kan ik die blogs herschrijven en opnieuw plaatsen, zodat ze niet verloren gaan. Wel zo overzichtelijk dus om alles op Mamaplaats te zetten.

uitlaatklep

Ik vind het heerlijk om over Dunya te schrijven. Soms is het een manier om dingen te verwerken, vaak is het een manier om mijn trots en vreugde met jullie te delen. Het moeilijkste van alleen zijn is denk ik voor mij dat ik het niet kan delen met iemand. Dat er niemand thuiskomt die ik kan vertellen hoe goed ze vandaag heeft geluisterd, hoe snel ze klaar was met aankleden, hoe leuk het was op dansles. Als ze Aikido examen heeft komt haar vader wel kijken, maar de chemie mist, waardoor het moeilijk is om toch zulke dingen te delen. Daarom zijn mijn blogs zo’n fijne uitlaatklep en ik vind het fantastisch dat Mamaplaats mij de kans biedt om mijn blogs te plaatsen. Bovendien, de blogs gaat niet alleen maar over Dunya. Er zit vaak meer in dan gewoon een verslag van wat we gedaan hebben. Het gaat meestal over onderwerpen die mij raken en over emoties, over opvoeden, over twijfels, over hoe dingen werken in mijn hoofd. Ik geef toe, soms zit het een beetje verstopt in de tekst. Soms moet je niet te oppervlakkig lezen. En ik schrijf altijd zonder iemand te veroordelen die het anders doet. Ik wil niet doen alsof ik weet hoe het moet. Ik doe ook maar wat....

Pakketje

Goed, mijn blog werd dus blog van de week. Ik krijg een pakketje toegestuurd met een notitieboekje, pennen en briefpapier. Dunya springt op als ze het ziet. “Voor mij?” vraagt ze hoopvol en trekt het bijna uit mijn handen. “Heb jij die blog geschreven?” vraag ik. Ze schudt haar hoofd. “Dan is het dus voor mij!” zeg ik. Daar is ze het niet mee eens. Die pennen kan zij goed gebruiken en dat schriftje ook. Het briefpapier mag ik hebben. Voor het geval mijn email het begeeft waarschijnlijk. “Maar ik vind het zo handig om boodschappen in op te schrijven!” protesteer ik. “Het mag ook gebruikt worden voor boodschappenlijstjes” antwoordt Dunya. “Maar dan schrijf ik ze op!” Een goede oefening voor haar. Leuk cadeautje, maar het leukste is natuurlijk de eer en het gevoel. Blog van de week. Ik ben er vreselijk trots op. Na bijna twee jaar bloggen op Mamaplaats is het er dan toch van gekomen. Juist omdat ik er niet meer mee bezig was. Ik ben ook erg tevreden over deze blog, dus deze erkenning is een bevestiging voor mij. Dit alles naast de sleutelhanger, de bedeltjes, de USB stick en de prachtige fotoboeken die ik al eerder heb gekregen! En ik ben er heel blij mee! Dank je wel Mamaplaats!