Blog 4# verleden in vogelvlucht

In mijn vorige blogs kunnen jullie lezen wat mijn broer en ikzelf als uitdagingen in ons leven hebben. In dit blog wil ik graag in vogelvlucht vertellen over een aantal dingen die ik hiermee heb meegemaakt maar ook dingen die ik als kind zijnde heb meegemaakt die hier niet op van toepassing zijn.

Van de periode dat mijn broer nog thuis woonde weet ik niet veel meer. Het lijkt of ik een groot gedeelte geblokt heb. De dingen wat ik me nog kan herinneren zijn dat mijn broer driftbuien had en tijdens deze buien mij een keer flink in mijn rechterarm heeft gebeten. Nu voelde ik dit niet door mijn beperking. Een groot voordeel :). Het is blijven hangen omdat ik nog een flinke tijd met zijn tandafdrukken op mijn arm heb rond gelopen. Een leuk souvenirtje voor in de zomer. 

Als mijn broer in het weekend thuis was gingen we vaak wandelen. Mijn broer heeft een flink wandeltempo en rende er nog wel eens vandoor. Toen hij jonger was hebben we daarom manieren moeten verzinnen om er voor te zorgen dat hij niet weg kon lopen (hij ziet geen gevaar en steekt zo over). In die periode was de hondenriem de enige oplossing, andere banden die hiervoor gemaakt zijn maakte hij gewoon los. Dit ging voor ons perfect. Het enige nadeel was de volwassenen die je tegen kwam. Sommige vonden het leuk om mijn broer na te blaffen. Gelukkig merkte mijn broer hier niks van. voor mijn vader, moeder en mij was het echter wel kwetsend vooral omdat mijn broer zich niet kan weren. We hebben hem met de jaren gelukkig kunnen aanleren te wachten bij de grote weg. Ook rent hij niet mer weg, hij is rustiger geworden. De hondenriem is dus gelukkig al een aantal jaar verleden tijd. 

Mijn grootste uitdagingen toen ik jonger was was vooral gym. Ik heb een keer een flinke discussie met een docent gehad. Deze wilde me maar 1 cijfer geven (voor mijn inzet) De andere leerlingen kregen 2 cijfers (inzet en techniek) hier werd dan een gemiddelde van gemaakt. Ik vond het niet eerlijk dat mijn cijfer een stuk hoger was omdat het geen gemiddelde was. De docent vond dat hij mijn techniek niet kon beoordelen vanwege mijn beperking. Mijn techniek was gewoon niet goed en dat wist ik. Dat dit kwam door mijn beperking maakte mij niet uit. Ik wilde dan liever een onvoldoende. Mijn klasgenootjes waren het echter met de docent eens dus kreeg ik toch maar dat ene cijfer.

Als klein kind wist ik al wat ik wilde worden. Ik wilde met verstandelijk gehandicapten kinderen werken. Waarom? Tja ik denk dat je dat wel kunt raden. Ik ben dan ook na de middelbare school begonnen aan de SPW activiteitenbegeleiding. De opleiding beviel goed, tot ik stage mocht gaan lopen. Mijn wens kwam uit ik kwam bij mensen te werken met een verstandelijke beperking. Het waren volwassenen maar dat maakte me niet uit. Ik had alleen met 1 ding moeite. Er waren 2 cliënten met het zelfde ziektebeeld als mijn broer. Dit kwam voor mij heel dicht bij en hoewel ik het leuk vond met deze cliënten bezig te zijn kon ik niet meer afschakelen. Ik ging te veel vergelijken en raakte te betrokken. Ook was het met mijn beperking af en toe flink lastig om een cliënt op het toilet te helpen. Op aanraden van de huisarts ben ik in het 3e jaar van mijn opleiding gestopt en iets anders gaan zoeken. Ik ben toen na een half jaar thuis zitten aan de juridische opleiding begonnen. Deze heb ik met goed gevolg afgerond. Door me op andere dingen te richten trok ik mezelf langzaam weer uit de put die ik zelf gegraven had.

In het 2e jaar van mijn opleiding leerde ik mijn echtgenoot kennen. Jullie zullen wel denken geen andere vriendjes? Mijn echtgenoot is mijn enige partner. Ik was altijd meer one of the guys dan dat ik met vriendjes bezig was.

In mijn volgende blog zal ik vertellen over de ontmoeting met mijn echtgenoot en de tijden daarna.

Tot de volgende keer.

Groetjes Nicky