Blog 3# my perfect little brother

In mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn geboorte met de Erbse Parese als gevolg.In deze blog wil ik graag schrijven over mijn kleine broertje (of ja klein, ondertussen toch een vent van 1.80 en 23 jaar)

Mijn ouders wilde na mij graag hun gezin compleet maken en gingen dus door voor een tweede kindje. De volgende zwangerschap draaide weer uit op een miskraam. De 4e dus. Daarna raakte mijn moeder zwanger van mijn broertje. Deze zwangerschap verliep volgens het boekje, en zoals de gynaecoloog bij de bevalling van mij had aangegeven, werd mijn broertje gehaald met de keizersnee. Het resultaat een perfect jongetje. Geen schrammen van de bevalling en volledig gezond. Wat was en ben ik nog steeds trots op mijn broertje.

Mijn moeder had echter bij sommige ontwikkelingspunten van mijn broertje een raar gevoel. Hij huilde eigenlijk nooit, maakte geen oogcontact, wilde niet knuffelen en lag tijdens het wandelen het liefst in een gesloten wandelwagen waar hij niks van de buitenwereld zag. Toen mijn broertje ook niet begon met praten in de periode dat normaal was hebben mijn ouders verschillende artsen geraadpleegd. Toen mijn broertje 3 jaar was kwam het verlossende woord. Mijn lieve broertje is autistisch en verstandelijk beperkt. In de zelfde periode zakte mijn moeder door haar benen heen. Bij haar werd in deze periode MS geconstateerd. Jullie kunnen je wel voorstellen dat onze wereld op z'n kop stond.

Wat volgde was de medische malle molen. mijn moeder is ongeveer een half jaar bedlegerig geweest, maar is gelukkig goed opgeknapt van de ms aanval. Bij mijn broertje zijn verschillende tests uitgevoerd. Er kwam naar voren dat hoewel hij motorisch en lichamelijk 3 jaar oud was hij verstandelijk net een half jaar was. We kregen begeleiding en mijn broer ging toen hij 4 was naar een speciale school. Met 5 jaar kregen mijn ouders het advies om hem uit huis te laten plaatsen. Dit om hen rust te geven maar ook om aan hun andere kind (mij dus, op dit moment was ik 8 jaar) aandacht te kunnen geven. Hij werd hierna op een wachtlijst gezet en is binnen een paar maanden op de noodopvang geplaatst (dit is een opvang officieel voor maximaal 2 jaar) mijn broertje heeft hier 6 jaar gezeten. Na deze 6 jaar is hij verplaatst naar de instelling waar hij nu nog altijd woont.

Ik voel me gemeen als ik dit schrijf, maar wat was ik opgelucht toen mijn broertje uit huis was geplaatst. Ik had mama en papa terug. Door de week was er nu weer tijd om naar mijn verhalen te luisteren en bijvoorbeeld een potje mens erger je niet. Wat was ik daar blij mee. Door de week waren papa en mama van mij. In het weekend zette ik een stap terug en waren papa en mama voor mijn broertje (hij werd zaterdag ochtend gehaald en werd zondag avond terug gebracht) Wat was ik blij als mijn broertje er in het weekend weer was. Het klinkt misschien dubbel maar ik miste hem verschrikkelijk.

Mijn ouders vonden het erg lastig dat mijn broertje uit huis is geplaatst. Nog steeds als ze hem gaan halen en weer terug moeten brengen. Dit is ook logisch al hebben ze er nu wel vrede mee en kunnen ze zeggen we brengen je naar huis. Want ja waar mijn broertje woont is thuis voor hem, bij mijn ouders komt hij op bezoek. Mijn broer is gegroeid in zijn doen in laten ook hij ontwikkeld zich. Tegenwoordig komt hij enkel de zondagen en blijft hij niet meer slapen. Hij is 23 en sinds 2 jaar klok zindelijk al heeft hij nog vaak ongelukjes, vooral als hij een slechte dag heeft. Volgens de laatste testen is hij verstandelijk op het niveau van een 2 jarige. Praten doet hij nog altijd niet, hier blijven we op hopen.

Mijn broertje is perfect. Hij is een klein kind in een volwassen lichaam. Ik houd ontzettend veel van hem, vroeger miste ik het om als gewone broer en zus te kunnen kibbelen maar wat ben ik blij als hij het toe laat dat ik hem een knuffel geef. Ik hoop dat hij blijft groeien en dat ik hem tijdens zijn leven en zijn einde mag blijven steunen.

In mijn volgende blog zal ik in vogelvlucht de rest van mijn jeugd omschrijven tot ik mijn echtgenoot ontmoet.

Groetjes Nicky