Blog 22: Een keiharde wereld, onbegrijpelijk!

Zoals jullie al vast wel begrepen hebben uit mijn andere blogs, ben ik smoorverliefd op ons kleine kereltje. Al vanaf het moment dat wij ontdekten dat we zwanger waren, ben ik zielsveel van hem gaan houden. Hij was (en is) zo welkom! Vanaf het prille begin, wist ik het gewoon: dit is een jongen! En inderdaad, met onze 16 weken echo kreeg ik gelijk.. ;)
(Uiteraard had ik niet minder van hem gehouden als hij op dat moment een meisje bleek te zijn)

We hebben de dagen en uren afgeteld totdat we hem eindelijk mochten ontmoeten. Alles was klaar voor zijn komst. En ondanks dat mijn zwangerschap en bevalling absoluut geen pretje waren (16 weken lang misselijk; uiteindelijk hoge bloeddruk, 15,5 uur weeën en een keizersnede) en mijn herstel daarna een drama (chronisch vermoeid, vitamine B12 en vitamine D tekort, paniekaanvallen, zwangerschapsgewicht niet kwijt kunnen raken), heb ik geen seconde spijt gehad van mijn zwangerschap of van hem.. Sterker nog, we proberen nu een tweede kindje te krijgen en als het zo moet zijn, dan doe ik het allemaal nog een keer over! Met liefde!

Over 18 dagen vieren wij zijn 2e verjaardag. Het mama-schap is nog iedere dag een groots geschenk in mijn ogen. Zelfs op dagen dat het even niet zo lekker gaat en ik hem het liefst misschien achter het behang wil plakken (lees: peuter driftbuien, slapeloze nachten), dan nog blijft het een eer zijn mama te mogen zijn. 
Wat kan hij me toch aan het lachen maken. Hij is een echte charmeur en windt iedereen met zijn ondeugende blik om zijn kleine vingers. Hij is ook altijd enthousiast, hij zegt niet gewoon 'ja', hij schreeuwt het uit terwijl hij zijn handjes in de lucht doet, vuistjes maakt en dan met twee armen tegelijk juicht!

Uiteraard begrijp ik dat sommige vrouwen ongewenst zwanger raken. Of dat sommige vrouwen bewust kinderloos blijven. Het is hun goed recht om daar zelf beslissingen over te maken. Net zoals ik al heel jong wist dat ik niets liever dan moeder wilde worden, hebben andere vrouwen dat juist niet. Respect voor iedereen die haar eigen keuzes daarin maakt.

Wat ik echter nooit kan of wil begrijpen, zijn moeders (en vaders) die hun kinderen mishandelen, vermoorden of proberen te dumpen en/of verkopen.
Zo las ik deze week het artikel van de 19 jarige dame die haar zoontje van nog geen 2 jaar oud probeerde te verkopen via internet. Voor nog geen € 400,- begreep ik! Is zijn leven haar zo weinig waard?
Of het artikel over het monument dat nu voor Ruben en Julian in Utrecht wordt geplaatst. De broertjes die in 2013 vermoord zijn door hun eigen vader.
Of zoals een tijdje geleden, dat er in Alkmaar/Heerhugowaard een aantal baby lijkjes zijn gevonden in een huis of op straat.

Mijn hart huilt als ik dit soort dingen lees. Wat afschuwelijk! Je moet toch wel echt 'ziek' zijn als je tot zulke zaken in staat bent. Want ook al ben je nog zo alleen en/of wanhopig, er is altijd een weg! Daar geloof ik echt heilig in. What doesn't kill you, makes you stronger.. En als je echt niet in staat bent om het zelf te (willen) doen, geef jouw kindje dan een kans in het leven. Laat het een moeder en vader (of moeder-moeder, vader-vader) kennen die van hem/haar houden. Geef het dan aub op voor adoptie. Er zijn zoveel stellen ongewenst kinderloos.

En nu zullen er misschien moeders zijn die mijn blog lezen en denken: "ja, zij heeft makkelijk praten. Zij heeft haar zaakjes allemaal in orde: lieve man, gezonde zoon, net getrouwd, begin dit jaar verhuisd."
Ja, dat klopt. Maar dat is ook niet altijd zo geweest! Ik ben ook heel diep gezonken en heb van ver moeten komen, voordat ik op de plek ben beland waar ik nu ben. Maar des te meer waardeer ik en geniet ik van de mooie momenten nu.