Blog 2: Even voorstellen, dit ben ik!

Al zolang als ik me kan herinneren, wilde ik 3 dingen worden:
1) Mama
2) Juf
3) Schrijfster

In 2008 behaalde ik mijn diploma 'lerares basisonderwijs' aan de Hogeschool Ipabo te Amsterdam en werd ik dus officieel juf. Na een aantal (inval)banen in het basisonderwijs, kwam ik per toeval in 2010 op een MBO school terecht. Ik had nooit verwacht dat dit iets voor mij zou zijn, maar hier werk ik inmiddels al ruim 5 jaar met heel veel plezier!

In 2011 ontmoette ik mijn vriend / nu bijna echtgenoot. We leerden elkaar kennen via een datingsite en al snel volgde ons eerste afspraakje. Ik was op slag verliefd.. Het duurde niet lang of we waren onafscheidelijk. 
Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me goed. Zo goed, dat ik mijn zoveelste dieetpoging startte. Ik ben altijd zwaar geweest, maar ik besloot toen dat het tijd was daar wat aan te doen. In 1 jaar tijd viel ik bijna 13 kilo af. 

In 2013 besloten wij te gaan proberen om zwanger te worden. Onze relatie ging super en het was nog maar de vraag of een kindje überhaupt voor ons was weggelegd (op mijn 18e is er bij mij PCOS vastgesteld). Daarom wilden wij hier niet te lang mee wachten. Maar nog geen maand na onze eerste probeerpoging kwam mijn grootste droom uit: ik was zwanger van ons eerste kindje, ik mocht mama worden. Ik geloof echt dat dit grotendeels te danken was aan mijn gewichtsverlies. (Jullie snappen dat ik onze zoon dan ook regelmatig liefdevol ons 'wonderkindje' noem).

Mijn zwangerschap was, zeker in het begin, alles behalve makkelijk. De eerste 16 weken ben ik enorm misselijk geweest. Zo erg zelfs, dat ik daarvoor Emesafene moest slikken. Gelukkig ging het daarna lange tijd heel goed!
Tot mijn uitgerekende datum kwam en ging. In rap tempo ging daarna mijn bloeddruk iedere dag een stukje meer omhoog. 's Nachts sliep ik niet meer en mijn bekken deden enorm veel pijn. In overleg met mijn verloskundige ben ik toen overgedragen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. De dag erna werd ik eigenlijk al ingeleid. Helaas mocht een infuus met weeënopwekkers niet baten. Onze zoon was nog niet van plan om te komen en ik bleef steken op 3 cm ontsluiting. Na 15,5 uur weeën en nadat de hartslag van onze zoon meerdere malen gevaarlijk naar beneden ging, werd besloten dat hij de nooduitgang maar moest gebruiken: in december 2013 kwam onze prachtige zoon via een keizersnede ter wereld. 

Direct na mijn bevalling ben ik lange tijd ziek geweest (lees: extreem vermoeid en constant ziek-en-onderweg). Later bleek ik een enorm vitamine B12 en D tekort te hebben gehad. Nu (bijna 2 jaar na mijn bevalling) is dit eindelijk stabiel en voel ik me stukken beter. (Gelukkig!)

Inmiddels is onze zoon een vrolijk, grappig en ondeugend mannetje van 22 maanden. Hij rent, danst, bouwt, puzzelt en tekent. Praten is nog niet helemaal zijn ding. Hiervoor wordt hij in de gaten gehouden door een logopediste. 

Binnenkort gaan mijn vriend en ik trouwen. Ook proberen wij sinds kort om een tweede kindje te mogen krijgen. Ik ben ontzettend bang dat dit niet gaat lukken, omdat ik mijn zwangerschapskilo's (16 in het totaal), nooit ben kwijt geraakt. Maar we gaan er toch voor: vol goede moed. Uiteraard houd ik jullie hier ook over op de hoogte.. 

Schrijfster ben ik trouwens helaas nooit geworden. Maar middels deze blogs kom ik voor mijn gevoel aardig in de buurt.. ;)
Ik zou het leuk vinden als jullie (mee)lezen en af en toe een reactie achterlaten.. :)