Blog 15: Tattoo taboe

Toen mijn beste vriend en tevens opa in 2003 overleed, heb ik alle stadia van rouwverwerking wel gehad: ontkenning, boosheid, verdriet.. Maar acceptatie kwam pas toen ik in 2010 een tattoo liet zetten in zijn nagedachtenis. 

Zeven jaar lang heb ik getwijfeld over het ontwerp van deze tattoo. Maar na op een website te hebben gelezen dat een vlinder in Oosters geloof 'de ziel van de dierbare overledenen naar de hemel brengen' wist ik het zeker: het moest en zou een vlinder worden!

Na het vinden van een passend ontwerp, belde ik meteen de plaatselijke tattooshop. Ik kreeg te horen dat de wachttijd ongeveer 1,5 maand was. Ik was diep teleurgesteld: ik wachtte al 7 jaar en wilde niet meer wachten. Daarnaast was ik bang dat ik niet meer zou durven als ik zo lang moest wachten. 
Dus week ik uit naar een minder bekende (nieuwe) tattooshop. Ik besloot gewoon langs te gaan in plaats van te bellen. Na wat 'zakelijke' praat over kosten, pijn en duur van het zetten van de tattoo, had ik ook een goede indruk gekregen van de hygiëne, de zaak en de tatoeëerder. Ik kreeg er een goed gevoel bij en vroeg wanneer ze eventueel tijd hadden voor me? 'Geef me 5 minuten om je ontwerp uit te werken, dan kunnen we meteen aan de slag,' was het antwoord van de sympathieke tatoeëerder. En door alle adrenaline die op dat moment bezit van me nam, antwoordde ik alleen maar: 'Prima!'

Nog geen drie kwartier later liep ik de tattooshop weer uit. Ik was opgelucht, blij en een tatoeage rijker. De pijn was me 100% meegevallen. En het idee dat mijn beste vriend nu niet alleen in mijn hoofd en hart zat, maar nu ook definitief in mijn huid, gaf me veel innerlijke rust. 

De meeste mensen die hoorden over mijn tattoo vonden het niks voor mij om er eentje te laten zetten. Of hadden zo'n heerlijk ouderwets idee: 'Je moet je lichaam zo laten, zoals God het je gegeven heeft.' De meningen waren in ieder geval sterk verdeeld.

Door mijn ervaringen met mijn omgeving merkte ik toch dat er nog een soort taboe zit op het hebben en nemen van tattoos. Jammer, want in mijn persoonlijke ervaring kan het hebben van een tattoo wel degelijk je leven verrijken. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn vlinders.

Toch heb ik in het begin mijn tattoo verborgen met mijn kleding. Ik was bang voor de mening van anderen, vooral mijn collega's  en baas waar ik destijds nog maar een maand of twee mee/voor werkte. Dit heeft echter niet lang geduurd. Inmiddels draag ik mijn tattoo al vele jaren met enorm veel trots. 

Sterker nog, sindsdien heb ik nog 3 tattoos laten zetten en heb ik mijn vlindertattoo inmiddels flink uitgebreid. Hij beslaat nu bijna mijn hele schouderblad: één vlinder voor iedere opa en oma die ik heb (gehad) en een waaier met een lelie die symbool staat voor mezelf (mijn naam betekent 'lelie').

Graag zou ik ooit nog een tattoo willen laten zetten voor mijn zoon. Over dat ontwerp denk ik ook al zo'n 2 jaar, maar ik ben er nog niet helemaal uit. Ik wil dat het iets prachtigs word waar ik nog vele jaren met een liefdevolle blik naar kijk. Net zoals naar mijn vlinders.