Blog 113: Als iemand je zo ontzettend dierbaar is...

Al maanden heb ik iets voor jullie verzwegen, maar het zit me nu zo hoog dat het er écht uit moet. 

Op zaterdag 2 juli zaten we 's morgens (zoals altijd) bij mijn ouders thuis op de koffie. Mijn Opa (82 jaar oud) & Oma (78 jaar oud) zijn daar dan ook altijd. Het is een traditie die we al heel lang hebben, eigenlijk al zolang ik me kan herinneren. Ook toen ik het huis uit ging om te gaan samenwonen, bleef ik iedere zaterdagmorgen langskomen. 
Mijn oudste zoon (2,5 jaar oud) zat bij mijn Opa op schoot op de computer. Samen zongen ze liedjes die ze opzochten op YouTube. Dat deden ze eigenlijk altijd. 

Mijn Opa gaf aan dat hij zich niet lekker voelde. Dat zegt hij anders nooit, waardoor ik meteen wist dat het echt serieus was. 
Daarom zei ik ook dat ik niet wist wat zijn 'plannen' waren, maar dat hij voorlopig nog even nergens heen mocht. Ik was namelijk op dat moment 34 weken en 4 dagen zwanger van onze jongste zoon. Uiteraard wilde ik dolgraag dat hij hem nog zou ontmoeten. 
Mijn man grapte dat mijn Opa nog niet kon 'gaan'. Ze moesten eerst nog samen een manier vinden om hem onsterfelijk te maken, een manier vinden zodat hij kon doorleven via een computersysteem of zo. Mijn Opa heeft jarenlang computerlessen gegeven aan senioren en mijn man is ICT-er, dus zij hadden het wel vaker samen over computerproblemen e.d. 
Mijn Opa liet weten dat hij nog niet van plan was om te gaan. Hij had nog veel te veel wat hij wilde zien en meemaken.. 

Die avond kreeg mijn Opa een heel zwaar hartinfarct. Hij werd meteen per ambulance afgevoerd naar een ziekenhuis in Amsterdam. Daar kreeg hij meteen allerlei stents. Het merendeel van de aders rondom zijn hart zaten namelijk dicht door kalk. Zijn hart deed het uiteindelijk nog maar voor 38%. De rest was al afgestorven.

Hij werd overgeplaatst naar een plaatselijk ziekenhuis om daar enigszins te herstellen en te leren leven met de dingen die hij niet meer kon. Waar hij eerst nog ontzettend actief was, moest hij nu lopen met een rollator en kwam hij niet ver meer. Hij lag veel in bed met doorligplekken als gevolg. Als hij wel liep, had hij het benauwd. 

Op 15 juli mocht hij naar huis. Mijn ouders en Oma kwamen hem ophalen en namen hem mee. Maar eenmaal bij zijn flat aangekomen stortte hij in elkaar en had hij dus een hartstilstand. Mijn moeder heeft hem weer bij weten te brengen en nog zonder maar zelfs de voordeur van zijn huis te hebben gezien, werd hij weer per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. 

Daar besloten de doktoren dat hij aan een ICD (pacemaker) moest. Totdat deze was geplaatst, mocht hij niet meer van bed af. Dit omdat bij iedere inspanning zijn hartslag weer even wegviel (met o.a. een nare valpartij in het toilet van het ziekenhuis tot gevolg). 

Dankzij mijn zwangerschapsverlof had ik veel tijd om met mijn oudste voor Opa te knutselen. We maakten van alles: van kleurplaten tot een houten doosje 'troost'. Mijn laatste controle afspraken t.b.v. mijn zwangerschap waren in hetzelfde ziekenhuis als waar mijn Opa lag. Ik ging dus regelmatig even bij hem op bezoek! Wat koester ik deze 'extra tijd' met hem alleen. 

28 juli was het dan eindelijk zover. Zijn ICD werd geplaatst in het OLVG in Amsterdam. Daar moest hij 1 nachtje ter observatie blijven en werd hij vervolgens weer overgebracht naar ons plaatselijke ziekenhuis. Voorzichtig probeerden ze met hem uit wat hij weer kon. Mijn Opa was angstig om weer in beweging te komen, hij wist niet wat zijn hart en/of ICD zouden doen. Ook dat was iets wat hij in korte tijd weer een plaatsje moest geven.

Op 2 augustus mocht hij eindelijk naar huis! Hij was verre van de Opa die ik altijd heb gekend, maar we waren enorm blij dat hij er nog was. Langzaamaan moest hij leren omgaan met de beperkingen die hij voor de rest van zijn leven zou hebben. Voor een altijd actieve man een hele zware dobber. Hij had het niet alleen fysiek zwaar, maar vooral ook mentaal.

Onze jongste zoon werd op 4 augustus via een keizersnede geboren. Mijn Opa vond het vreselijk dat hij me niet kon komen opzoeken in het ziekenhuis, zoals hij na de geboorte van onze oudste had gedaan. Dus zodra ik naar huis mocht, heb ik mijn man (met fototoestel en onze jongste) naar mijn Opa & Oma toe gestuurd. Ze konden eindelijk kennis maken met hun 7e achterkleinkind. Een emotioneel moment, zeker ook voor mij. Wat zijn dit dierbare foto's! Het zijn tevens ook de enige foto's die ik heb van onze jongste met Opa. :(

Een maand lang was Opa thuis. Hij bleef benauwd en er was geen enkele verbetering. In september moest hij weer op controle komen en vertelde in een gesprek met een gespecialiseerd verpleegkundige zijn klachten. Meteen werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis. Ditmaal voor een weekend zodat zijn medicatie kon worden aangepast. Dit in de hoop dat zijn benauwdheid beter zou worden. 

Na het veranderen van zijn cholesterolpil leek het even beter te gaan. Dit was van korte duur. Het weekend daarna lag hij weer in het ziekenhuis. En het weekend daarna weer! De laatste keer moest hij 10 dagen blijven. Hij kreeg fysiotherapie (met name ademhalingsoefeningen). Ook zijn medicatie werd weer onder de loep genomen en er werd vergaderd met het OLVG over eventuele mogelijkheden. 

Het hoge woord kwam eruit: er was niets meer aan te doen. Mijn Opa zou binnen enkele maanden tot een jaar komen te overlijden. Een keiharde boodschap! Mijn Opa en Oma waren er kapot van. Op 26 september kwam Opa weer thuis. Ditmaal ook om zaken te gaan afronden. Hij besprak zijn uitvaart met mijn Oma. De cd met de muziek die hij wil, lag al jaren klaar. 
Hij regelde zijn bankzaken. 

Op 10 oktober waren mijn Opa & Oma 57 jaar getrouwd. Na alle ellende die zij de afgelopen maanden hadden gekend, vond ik dat ze iets bijzonders verdienden. Ik regelde via mijn werk een zoutloos diner bij hen thuis (inclusief een prachtig gedekte tafel) & ik zorgde voor een heuse (prachtige) bruidstaart. Ze hebben er samen enorm van genoten. Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik dat nog voor ze heb geregeld!

Inmiddels zijn we één week verder. Hij gaat nu in zo'n rap tempo achteruit dat hij aan de morfine zit. Niet vanwege de pijn, maar vanwege de benauwdheid. Morfine schijnt daar een gunstig effect op te hebben.
Vrijdag begon hij met pleisters in de laagste dosering, maar inmiddels heeft hij al een spuit gehad en pilletjes. Ondanks dat alles blijft hij enorm benauwd. Hij heeft nierfalen en het ziekenhuis heeft hem officieel als terminaal bestempeld. Hij zal niet meer worden gereanimeerd als hij 'weg valt'. 

Het gaat nu niet lang meer duren. Dat weten we allemaal. Het ziekenhuis heeft aangegeven dat we erover na moeten denken om zijn ICD uit te zetten. Op die manier komt hij te overlijden, mocht zijn hart ermee stoppen. Blijft de ICD aan staan, dan krijgt hij een schok als zijn hartslag onder de 60 komt. 
Een hele moeilijke beslissing die we allemaal niet willen maken. Mijn Opa zelf ook niet. Al denk ik dat hij nu niet eens meer in staat is om die beslissing zelf te nemen, aangezien hij helemaal van de wereld af is door de morfine. Ik ben alleen bang dat we er niet meer aan ontkomen. Hij heeft vandaag nog maar 1 keer geplast. En dat terwijl hij plaspillen heeft om het vocht in en om zijn longen af te drijven. Hij zwelt langzaam op door al het vocht. Zijn nieren stoppen. Hij ziet grauw. Dit is onmenselijk!

Het is vreselijk om iemand waar je zoveel van houdt, iemand die je zo dierbaar is, zo te zien lijden. 
Dit heeft hij niet verdiend. 

Een gevoel van intens verdriet vult me en ik kan de laatste tijd niets anders meer dan huilen. 
Ik ben zo dankbaar dat ik 30 jaar van hem heb mogen genieten.
Het is moeilijk, maar ik probeer me vast te houden aan alle mooie, dierbare herinneringen.
En dat zijn er gelukkig heel veel!

Maar dan denk ik aan alle momenten die hij straks moet gaan missen: de eerste verjaardag van onze jongste, de eerste schooldag van onze oudste, de bruiloft van mijn zus.. Alle momenten waar ik hem nog zo graag bij had willen hebben, samen met mijn Oma. En als ik daar dan aan denk... dan breek ik weer!

Want hoe neem je afscheid van iemand waar je zoveel van houdt?
Iemand die zoveel voor je betekent...
Iemand die je nog helemaal niet kan of wil missen!