blog 10: En dan ben je BIJNA een getrouwde vrouw.. :)

Een jaar lang hebben we de maanden, weken en dagen afgeteld, maar morgen is het eindelijk zover! Morgen mag ik 'ja' zeggen tegen mijn lief, mijn steun&toeverlaat, de vader van mijn zoon.

Mijn hoofd is als een wervelwind. Na een jaar lang alles omtrent onze bruiloft uit te zoeken, te regelen en te betalen, zit je nu één dag van tevoren thuis te bedenken of je echt wel ALLES geregeld hebt. Allerlei 'taken' schieten door mijn gedachten:

Trouwjurk = check!
Trouwpak = check!
Trouwpak voor onze zoon = check!
Fotograaf = check!
Haar & make-up = check!
Vervoer = check!
Receptie = check!
Etentje = check!
Bloemen = check!
Bedankjes = check!
Ceremonie = check!
Check, check, dubbelcheck!

Vanavond ga ik nog even naar onze receptiezaal om alvast wat spullen te brengen. Denk hierbij aan de bedankjes, ons gastenboek, wat speelgoed voor de kinderen die komen, enz. Een vriendin van mij komt dan ook om de bruidstaart te brengen die zij gemaakt heeft. 

Mijn vriend heeft eigenlijk één taak (naast het kopen van zijn trouwpak). Dat is om nog even een cd'tje te branden met de drie nummers die we tijdens onze huwelijksceremonie willen horen:
Thinking out loud - Ed Sheeran (bij binnenkomst)
Dear future husband - Meghan Trainor (voor het officiele gedeelte)
Soldier - Gavin Degraw (bij vertrek) 
Allemaal nummers die een speciale betekenis voor ons hebben.
Uiteraard heeft hij deze taak tot het allerlaatste moment bewaard: vanavond! (Mannen.. *zucht*) ;)

Maar daarna is het dan, naar mijn weten, allemaal geregeld. 
Toch?
Ik blijf twijfelen.. 

De laatste weken bleef iedereen maar vragen of ik al zenuwachtig was. 
En iedere keer bleef ik maar zeggen dat ik me daar nog helemaal niet mee bezig hield.
Wat ook echt zo was. 
Maar vandaag.. 

Tot overmaat van ramp viel onze zoon (22 maanden) vanmorgen keihard op zijn kin en heeft hij dus een flinke blauwe plek met schram. Dat was eigenlijk het ergste wat er in mijn gedachten kon gebeuren. En het gebeurde ook!
Dat zorgde er wel even voor dat mijn stresslevel van 1 tot 10 schoot..
In 'paniek' belde ik mijn vriend op om hem het vervelende nieuws te vertellen.. 'Tja, dat is onze kleine,' zei hij alleen maar. En dat is ook zo. Mijn toekomstig echtgenoot kan alles altijd zo fijn relativeren. :)

Nu ga ik nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken, zodat ik dit vanavond allemaal in één keer naar de receptiezaal kan brengen. Vervolgens gaan we nog even Sint Maarten vieren met onze kleine.
En dan ga ik morgen nog maar één ding doen: GENIETEN! :)