Blog 1# Positief blijven tijdens de zwangerschap van Fayèn

Op het moment dat ik zwanger bleek te zijn was ik door het dolle heen en zo ontzettend blij. Niet alleen omdat ik wist dat ik zwanger was maar juist omdat de zwangerschap voor Fayèn eindigde in een miskraam. Dit was een minder leuke periode die Job en ik samen mee maakten maar dat mocht van mij en zowel Job niet de overhand nemen met het hopen op een nieuwe zwangerschap.

Na het verwerken van mijn 1e zwangerschap heb ik aan mezelf en aan Job moeten beloven dat ik niet de angst en onzekerheid de vrije loop liet in mijn denken wanneer het mocht gaan lukken om weer zwanger te raken. Ik geloof namelijk dat wanneer je er zo mee bezig bent je lichaam hier op kan reageren. Daarom vonden wij het allebei erg belangrijk om er positief en er met zekerheid en vol vertrouwen een nieuwe zwangerschap in te gaan.

Toen het bleek dat mijn ongesteldheid uit bleef was het tijd voor een zwangerschapstest. Deze test heb ik samen met Job gedaan omdat ik het fijn idee vond als wij het samen tegelijkertijd konden zien wat de uitkomst zou zijn van de test. De test bleek positief te zijn en wat waren wij gelukkig en zo ontzettend blij! De eerste weken gingen voorbij en ik was iedere week zo benieuwd naar hoe groot “ons kindje” was gegroeid.

Job en ik wilden graag weten wat het geslacht was en konden daarom met de 16 weken een extra echo laten maken voor de geslachtsbepaling. De echo hadden wij om negen uur in de avond. Wij hadden toen eigenlijk niet gepland om daarna iets te gaan doen maar s ’middags leek het mij toch leuk om er een speciale gelegenheid van te maken om deze bijzondere gebeurtenis met familie in het klein te vieren.

Tussen de middag ben ik naar verschillende winkels gegaan en heb ik roze en blauwe dingen gekocht voor in een ballon. Ik wilde namelijk mijn vader, broers en schoonfamilie verassen met het door prikken van de ballon zodat zij aan de hand van de kleur zouden weten wat het geslacht zou zijn. Mijn moeder en zusjes konden er helaas niet bij zijn omdat ze op vakantie waren en daarom hadden we afgesproken om hun tegelijkertijd te face-timen maar op deze manier waren ze er toch bij!

Toen wij eenmaal aan de beurt waren voor de echo werd het natuurlijk nog veel spannender. Je zit dan constant te denken met is het een jongen of een meisje. De echoscopist liet alles zien van de baby en wat was het spannend. Het antwoord waar op we wachten werd bekend gemaakt en we waren in verwachting van een meisje! Ons geluk kon echt niet op!

Tot de echoscopist ging kijken bij de voetjes daar kwam ze nog al aarzelend over en toen werden Job en ik allebei van onze roze wolk afgeschopt. Zij vertelde ons dat de voetjes van ons meisje niet in een natuurlijke stand stond en dat het mogelijk was dat ze klompvoetjes zou hebben. Dit had ons zo diep geraakt omdat je als ouders zo ontzettend hoopt dat je kindje niks mankeert en dit zelfs een beetje verwacht. Dit moesten wij echt even tot ons laten komen omdat je met een totaal andere verwachting naar de echo ging. De echoscopist verwees ons naar het ziekenhuis omdat zij niet mocht bevestigen of ons kindje klompvoetjes zou hebben.

Voordat wij de volgende echo kregen stonden wij er samen heel positief in. En het risico nemen dat een waterpunctie ons zou kunnen vertellen wat het kindje nog meer zou hebben zou nooit een optie zijn geweest.

Eenmaal in het ziekenhuis met de 20 weken echo kregen wij te horen dat ons kindje klompvoeten had aan beide kanten. Ik had helemaal niet het gevoel om dit met buitenstaanders te delen en wilde dit eerst zelf verwerken. In het ziekenhuis kregen wij ook de keus om een waterpunctie te doen aangezien het mogelijk is dat een kindje met klompvoeten ook bepaalde syndromen zou kunnen hebben. Dit zijn natuurlijk niet de meest makkelijke vragen waar je als ouders voor komt te staan. De kans op een miskraam is namelijk 0,3 procent door het onderzoek. Dit lijkt klein maar dat betekend dat 1 op de 300 zwangerschappen eindigen in een miskraam door de waterpunctie. Dan kom je als ouders in een positie waar je eigenlijk niet wilt zijn…

Op dat moment kan je je wel voorstellen dat angst in een fractie van een seconde de overhand kan nemen. Maar doordat wij juist de afspraak met elkaar hadden gemaakt om er positief in te blijven staan was er geen ruimte voor angst. Want gedachtes zo als: “wat als ons kindje iets heeft, wat als wij toch willen overwegen om de waterpunctie te gaan doen, zal onze zwangerschap dan nog goed gaan?” Dat zijn geen positieve gedachtes en juist door deze gedachtes/vragen wilden wij ons niet laten leiden.

Na 35 weken en 6 dagen zwangerschap kwam ons lieve kleine wonder Fayèn ter wereld. En dat ook nog eens op mijn verjaardag en die van mijn man (Job: 07-01-1993, Kirsten: 07-01-1993 & Fayèn: 07-01-2018).

Omdat ik een vroege bevalling had moest ik in het ziekenhuis blijven ik beviel om precies 21:00uur. Nadat onze familie op bezoek was geweest was het tijd om te gaan slapen. Ergens tussen 02:00 kreeg ik het er erg moeilijk mee dat onze dochter de volgende dag gelijk geholpen werd aan haar voeten. Ik maakte Job wakker en kon bij hem mijn verdriet uithuilen.

Het traject met het behandelen van de voeten van Fayèn werd namelijk gelijk een dag na haar geboorte gestart. Hierover zou ik nog een keer een blogpost over kunnen schrijven.

De volgende ochtend rond 07:00uur werd ik wakker en kreeg ik een ontbijtje op bed. Nadat ik had ontbeten was ik zo ontroostbaar, mijn moederhart brak in duizend stukken. Het deed zo intens veel verdriet om je kindje te zien met voeten die in een abnormale stand staan terwijl je net een paar uur papa en mama bent. De voeten bekijken op de echo of in het in echt geeft dan toch echt een hele andere beeld. In het echt werd het werkelijkheid. De gemixte gevoelens komen dan echt op je af want je bent zo intens blij maar ook weer zo intens verdrietig. Ik had ervoor gekozen om mijn verdriet echt uit te huilen en niks op te kroppen omdat ik van binnen wist dat het ook een soort van “rouwverwerking” was van bepaalde verwachtingen.

Tijdens de zwangerschap van Fayèn hebben wij voor keuzes moeten staan die niet altijd even makkelijk waren. Ik had eigenlijk nooit gedacht om dit te delen maar ik wil juist laten zien en meegeven dat wanneer je positief denkt, het je altijd 100 stappen verder brengt. Want ik wil nog even zeggen dat ik juist door er positief in te staan samen met Job echt een hele fijne zwangerschap heb gehad!

Blijf positief liefs Kirsten,

Ps. Met de voeten van Fayèn gaat het nu stukken beter!