Bloed prikken in plaats van bevallen. (deel 1)

Daar liggen ze dan..... 18 buisjes van mijn bloed. Ik heb er fysiek gelukkig geen last van. Mentaal is een heel ander verhaal......

Even voorstellen en een inleiding in het traject waar we momenteel midden in zitten........

In januari 2013 leerde ik mijn man kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij woonde in Best, ik in Baarlo. 45 a 50 minuten van elkaar af. In de weekenden dat ik werkte waren we in Baarlo, als ik vrij was in Best. In April dat jaar door al het op en neer reizen en het wel eens een weekend vergeten van de pil bleek ik zwanger! Help! Na een weekje veel praten, aan het idee wennen en de kinderwens er toch voor gegaan. Helaas ging op het moment dat we besloten er voor te gaan, mis. Miskraam nummer 1. In augustus 2015 gingen we op vakantie en ik zou de pil niet meer mee nemen.  We hadden nog een paar jaar lekker met zn tweetjes gehad en nu mocht er wel een kleintje komen. Toen er in juli 2016 nog niks was toch maar eens naar het ziekenhuis. Met beide niks mis, ga het nog maar een jaartje proberen. Pfffff..... In december 2016 duurde mijn cyclus voor de verandering weer eens lang. (tussen de 24 en 32 dagen) Het was 29 december , dag 33, ik dacht nog ja hoor, weer een dag langer. Die avond hadden we met vrienden een bierproef avond gepland. Even checken of ik gewoon mee kon doen.

Niet dus!! Ik was gewoon zwanger!!!!!! Tot de 12 weken vond ik het stiekum toch echt wel heel erg spannend na die eerste miskraam. Dat blijft toch altijd in je hoofd. In augustus 2017 is onze  dochter Lisa geboren. Wat een heerlijk meisje en wat geniet ik er intens van om haar mama te mogen zijn.Januari 2019 besloten we met de wetenschap dat het wel even kon duren om maar vast de condooms achterwege te laten. Ik was nog met een opleiding bezig, we hadden geen haast en als het wel snel zou lukken zouden we wel zien hoe we het aan zouden pakken met werk/studie enz. Juli 2019, zwanger!! Wow dat was snel, dit had ik echt niet verwacht maar zo blij en zo welkom. We zaten al weer heerlijk te fantaseren over hoe we het iedereen zouden gaan vertellen en o wat prachtig dat er 2,5 jaar tussen de 2 kindjes zou zitten, heerlijk om weer alles mee te mogen maken wat zwanger zijn, kleertjes kopen, kamertje inrichten enz. betreft. Een paar dagen later tijdens de nachtdienst vloeide ik wat. Positief als ik was dacht ik nog dat komt omdat ik net naar het toilet ben geweest om te poepen. Wat druk gezet dus valt wel mee.  Positief als ik was maakte ik die nacht ook maar vast een afspraak voor de intake voor de verloskundige online. De volgende dag na het slapen na de   wist ik genoeg. Miskraam nummer 2. 

Ik val daarna in een zwat gat want studie stopt, ik kom thuis te zitten en ik weet echt even niet waar ik met mezelf naar toe moet. Het is een bloedhete zomer en ik zit thuis me een potje ellendig te voelen. 

November 2019 begin in vol goede moed aan een nieuwe baan, ik heb in juli/augustus een paar weken thuis gezeten tot aan de geboekte vakantie, die was heerlijk. Daarna een aantal weken via een uitzendbureau gewerkt als flex op allerlei afdelingen maar dit was niet zo mijn ding. Dus druk solliciteren en op zoek naar iets vast. Met die start van die nieuwe baan duurt het wel weer heel lang voordat ik ongesteld word. Ik doe een test op donderdag. Die is heeeeeel licht positief. Ik wacht nog een paar dagen af  met testen. Ik besluit het maandag weer te doen als ik vrij ben en het weekend me te focussen op werken .Maar als ik me op zondag zo moe voel na een nacht goed slapen  en last heb van maagzuur weet ik genoeg. Het is die dag inmiddels weer dag 33 dus ik moet wel zwanger zijn.Als ik die maandag ochtend wil testen hoeft het al niet meer. Ik weet, ondanks geen echte positieve test, dat ik alweer een miskraam heb gehad. Houd het dan nooit op? Waarom moet mij dit overkomen?

Je hebt al een gezond kind rondlopen waar je je voor oppakt en de dag maar weer door komt en als zij `s middags slaapt dan huil je, zo ook als ze `savonds weer in bed ligt. Waarom mag ze geen grote zus worden? Wat is er mis? Met deze gedachten blijf ik nog een maandje rondlopen. Ik koop een boek (trying to get pregnant and succeed) en ga daar mee aan de slag. Positief blijven. Het is een keer gelukt dus het moet nog een keer kunnen. Als ik dan in december gewoon ongesteld word knap ik. Ik kan niet meer. Dat is het moment dat ik het ziekenhuis bel voor verder onderzoek..............