Bewegen met Bejaarden

Als elf-jarig sprietje mocht ik wel eens met Oma mee naar gymnastiek. Reuze spannend. We begaven we ons dan naar het enige plaatsje in Nederland dat met ABC begint: Abcoude. 

Twintig dames in strakke leggings, allen bekroond met zilveren haar, rekten en strekten zich dan een uurtje uit terwijl ik, onder bewonderend gejuig, trots een paar radslagen en bruggetjes ten toon stelde. Wat voelde ik mij soepel, lenig en vrij!

Een paar decennia later, en ook anderhalf jaar na de geboorte van Baby, leek het mij een goed idee om weer eens de sportschool te bezoeken.

Natuurlijk had ik eerder willen gaan. Ik was altijd al best actief (lees: ik had mijn momenten). In London sportte ik drie keer per week een paar uur, en in Dubai, waar ik geen geld had voor de sportschool, zwom ik in ons koele, dolfijnvormige zwembad, of nam ik vaak de trap naar mijn appartement op de 42e verdieping. Maar ik kan je zeggen dat oververmoeidheid, ziekte, en geringe kans op oppas niet motiveert om weer in de spreekwoordelijke ringen te gaan hangen.

Vandaag duwde ik mezelf dan ook met een lichte huivering de aerobicszaal binnen. Plots dromden er vijftien wit-harigen langs mij heen, onder leiding van een juf met donkergeverfd haar die vervolgens kwiek op het podiumpje sprong.

Wat? Was ik in de 70+ les beland? Hippe trance muziek gilde uit de boxen. Hoorde ik echt botten kraken? Of was dat enkel mijn verbeelding?

“Aangezien jij nog iets jonger bent,” hijgde een medestander na een paar minuten, “moet jij de pasjes wel goed kunnen onthouden!” Stapje op zij, stapje naar voren, stapje naar achteren, en weer terug. Dan het andere been. “Dank u wel,” antwoordde ik. “Het gaat denk ik wel lukken.” Oh jee, dacht ik. Kan ik nog weg? Dit is toch niets voor mij? Ik ben toch nog jong?

Twintig minuten later wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Was dit bejaardengym? Waarom vond ik het dan zo zwaar? “Shneller, shneller, jah, shtrak aantrekken, hil vil kracht, menschen!” riep de juf in de microfoon met haar Duitse accent.

“Ik ga bijna dood!” jammerde een vrouw met een lichte goudgeverfde gloed.”    

“Houd fol, Greet!” schreeuwde de juf.   

“Dit wordt mijn mooiste dood,” kreunde Greet. “En plein public! Want thuis ben ik toch maar alleen!”

Greet ging niet dood. We renden, sprongen, squatten allemaal gewoon door, terwijl ik mij stellig voornam om actiever te worden. Gewoon, zoals ik was voor de bevalling. Cardio, cardio, cardio in plaats van chocola, koekjes, cake.

Een beetje irritant was toch wel dat de juf mij extra in de gaten hield. Alsof ik, als jonkie, alles hoger, sneller en beter moest doen. Greet mocht haar knie optrekken tot aan haar heup, die van mij moest in mijn nek. En waarom kwam de juf zo dicht achter mij staan om mijn houding te verbeteren? Waarom perste ze haar kruis zo hard tegen mijn billen aan dat ik haar schaambot kon voelen? Ik snapte nu waarom oude mannen zo graag jonge dellen meeslepen naar de golfbaan.

Ik hield gestaag vol. Ik moest wel. Verbazingwekkend genoeg, keek Greet een paar keer bitchy achterom: samengeknepen ogen in haar rode hoofd glommen met een air van overwinning. Zij kon immers wel op handen en voeten staan, als een soort menselijke wigwam die men de down dog noemt, en dan zo haar knietjes optrekken. Met mijn pijnlijke schouder en Bambi-achtige zweethanden leek het mij gewoon geen goed idee. Ongelooflijk. Greets gezicht leek wel op die van een Queen Bee uit een teenage movie. Je weet wel: waarin het knappe, populaire meisje smalend neerkijkt op de verlegen tiener die haar dagen doorbrengt met het overleven van de pesterijen. Houdt die competitive tussen vrouwen dan nooit op? Betekent dit dat als ik straks tachtig jaar ben (God willing), dat ik me dan bezig moet houden met wie de meest glimmende rolator heeft of wie het snelst haar steunkousen afrolt?

“Nein,” lachte de juf na de les. “Dit vas een gewone lesh. Kom jij volgende week weer?”                                                                    

"Hmm ja natuurlijk," zei ik. Je soepel, lenig, en vrij voelen is erg belangrijk. Komt dat snel weer?

Toen ik eenmaal thuis kwam, en Baby nog veilig bij de oppas was, rende ik snel nog een rondje door de straat.