Bevalling, herstel en verwerking (deel 4)

De afgelopen 1,5-2 jaar was een ware rollercoaster. Te beginnen met de schijnzwangerschappen waarvan we eerst dachten dat die door de prikpil kwam, een schijnzwangerschap waar je u tegen zegt toen we besloten klaar te zijn voor een tweede, de diagnose PCOS, 11 maanden zelf moeten proberen door onder andere af te vallen en te sporten, een depressie omdat het 11 maanden lang niet wilde lukken en ik het constante gevoel had (en heb) te falen als vrouw zijnde, er tegenop zien om medicatie te moeten gaan gebruiken, dan toch zwanger blijken te zijn, geen hechting voelen met het prille leven in mijn buik zoals bij mijn zoon, een zwaardere zwangerschap doordat de kwalen erger waren als bij Brian toentertijd en ik op het eind niet veel meer kon, een oververmoeide moeder die uiteindelijk gehoord werd door de verloskundige en het ziekenhuis en werd ingeleid, 3 dagen lang weg van Brian, toch moeten overgeven aan een ruggenprik, een super snelle bevalling, de uren na de bevalling dat Yvie en ik gescheiden waren, het inmense schuldgevoel dat ik nog steeds met me meedraag naar Yvie toe, een langzaam herstel door het bloedverlies, het dwingende contact met mijn moeder en schoonzus tijdens de kraamweek, alle herinneringen van vroeger in hoe ze mij kleineert en andere hierbij betrekt, Yvie die erg veel huilt (hierover later meer), mijn man die na zijn vaderschapsverlof en opgenomen vakantie dagen toch echt weer moest gaan werken, ik die nog steeds erg moe is ondanks dat ik in de avond op tijd ga slapen en overdag een dutje doe, weer falende borstvoeding waarvan we nu weten dat dit door mijn beste vriend PCOS komt (het zal ook eens niet).. Al met al ging het klote.. Ik wist mezelf soms geen raad meer. Mijn man moest met enige regelmaat eerder terugkomen van zijn werk of een extra dag vanuit huis werken omdat ik nergens meer toe in staat was. Ik huilde, trok me veel terug, was onbereikbaar, staarde leeg voor me uit en had weer aan de lopende band paniekaanvallen en vaak had ik geeneens een idee waardoor ze op dat moment getriggerd werden. Nu stond er een intake gepland bij het GGZ vanwege het contact met mijn moeder en om mezelf daarin sterker te maken. Naar haar toe maar ook naar andere want voor mezelf opkomen vind ik verdraait lastig! Dit kwam goed uit, want ik wist zodra ik helder was, dat ik geholpen moest worden. Dat ik dit keer wel een postpartum depressie heb. Ook bij het eerste bezoek aan de kinderarts van het CB voor Yvie heb ik aan de bel getrokken. Zij zijn er meteen mee aan de slag gegaan. Yvie kreeg fysio voor het overstrekken (mogelijk waarom ze zoveel huilt), en ik zou hulp krijgen van een gezinscoach. Ook zorgde zij ervoor dat het GGZ vaart zette achter een gesprek met de psychiater. Het GGZ heeft normaal gesproken de procedure dat de intake 3 fases lang duurt. Eerst 2 gesprekken bij een psycholoog en als laatste bij de psychiater. Die zou pas ergens eind deze maand, begin volgende maand zijn. Het CB heeft ervoor gezorgd dat ze mijn klachten van PP depressie serieus namen en het niet gingen afwachten tot dat laatste gesprek. Toen wij dit tijdens het 1e gesprek aangaven werd er wel gehoor aangegeven maar nog niet aan alle noodbellen getrokken wat wel zou moeten. Gelukkig kreeg ik dankzij het CB, een spoedafspraak met de psychiater. Wat een fijne man! Hij begreep mij en iets wat echt zo belangrijk is voor mij momenteel is begrip. Erkenning dat het niet raar is dat ik mij zo voel. Ik weet dat veel mensen in mijn omgeving er geen begrip voor zullen hebben en anders naar mij gaan kijken. Mogelijk zelfs nog beschermender gaan doen over mijn kinderen omdat zij al eens bewezen hebben dat ze kijken naar het sterotyp beeld wat men geeft over bepaalde zaken. Zoals mijn borderline. Eigenlijk zien zij het net zo zwart/wit als een gemiddelde borderliner zijn/haar/hen leven zien. Ik ben gevaarlijk en men moet uitkijken met mij want een van de beelden die van een borderliner word geschetst is dat ze agressief zijn. En men denkt ook vaak dat ik automutileer. Nu heb ik dat als puber zijnde wel gedaan, maar daar ben ik inmiddels al jaaaren weer vanaf. Van depressie denkt men dat je dood wilt. Of dat je misschien iets raars doet in bijzijn of met je kinderen. Helaas kloppen die bovengenoemde dingen wel soms, maar lang niet altijd. En als ik ze wil uitleggen hoe het voor mij werkt en hoe ik als borderliner in elkaar steek, willen ze het vaak geeneens weten. Of nog erger, ze laten het je vertellen maar ze geloven je niet, want ja borderliners liegen ook.. Juist. En wat men ook vaak denkt als ze horen dat ik borderline heb is dat ik gestoord ben.. Ook zoiets geweldigs.. Gelukkig heb ik enkele mensen om mij heen die niet de borderline zien of de depressie, maar Katya. En ook al hoef ik mij niet te schamen voor ze, toch blijf ik altijd het gevoel hebben dat ze me niet geloven, of dat als ik teveel over mezelf prijs geef of laat zien ze weer weg zijn, dat ik me moet schamen voor mijn gevoelens en emoties simpelweg omdat dit niet de norm is. Er zit altijd een paranoia stemmetje in mijn achterhoofd die mij "waarschuwt" voor deze dingen en die is maar moeilijk weg te krijgen. 

Anywho, de psychiater heeft het een en ander in werking gezet. Ik start deze week nog met medicatie en zij hebben baby extra ingeschakeld. Die gaan ervoor zorgen dat ik weer goed als moeder zijnde kan functioneren, en dat de band met Yvie sterker word. Ook gaan zij mij helpen met mijn schuldgevoelens jegens haar en mijn pp depressie. Verder gaan we niet starten met een behandeling om sterker te worden in voor mezelf opkomen. Dat gaat pas zinvol zijn als de pp depressie onder controle is. Dus gaan ze me naar een andere afdeling sturen die bekend zijn met pp depressie. Daarna kom ik weer terug bij hun en kijken we verder naar eventuele behandelingen.

Ik ben nog lang niet uit deze rollercoaster maar het lijkt dat er toch ooit een einde aan gaat komen. Al ben ik nu allang blij als ik in een suf kinderachtbaantje beland ipv een achtbaan vergelijkbaar met die krengen uit Walibi. Dat ik iets meer ademruimte ga krijgen om de boel te ordenen. Om mijn gedachten te kunnen remmen en niet 6000 dingen tegelijk rondwervelen als een tornado. Om weer te kunnen praten ipv weg te kruipen in bed. Om weer dingen te kunnen ondernemen met Brian zoals een simpel wandelingetje naar het speeltuintje in de wijk. En vooral om niet meer op een goede dag, overspoeld te worden met paniekaanvallen omdat er eindelijk weer wat ademruimte is. En ik hoop dat ik aan het einde van de rit, ook sterker in mijn schoenen sta en me kan weren tegen depressies!