Bevalling, herstel en verwerking (deel 2)

Ditmaal wil ik verder gaan over mijn kraamweek. Ik keek er erg naar uit maar ook erg tegenop. Dit omdat de vorige keer mijn kraamweek behoorlijk was geindigd in een domper omdat mijn moeder weer heerlijk narcistisch bezig was. We hadden niemand in het ziekenhuis laten komen na de bevalling van onze Brian. Ik had er even geen behoefte aan en wilde genieten van ons kersverse nieuwe gezinnetje. Dit herhaalde we voor de eerste dag thuis. Even rustig alles bekijken met zijn drieen en daarna mag de rest een voor een komen. We hebben ieder een set ouders en broers en zussen. Dus moesten we wel zorgvuldig plannen. Ik had na de bevalling energie voor 10 en konden toen dus prima iedere dag iemand laten komen. Met iedereen maakte we een individuele afspraak wanneer ze zouden komen. Mijn moeder koos zelf meteen de vrijdag uit. Die week vond ze het ook nodig om mij continue lastig te vallen met appjes en telefoontjes. Die laatste nam ik niet op, ik had er geen behoefte aan, van niemand niet. Hadden ook expres in het geboortekaartje gezet dat men contact op moest nemen met papa. Mijn moeder vond zichzelf zo belangrijk dat dit niet voor haar was weggelegd. Zij had priviliges dacht ze. Toen bleek dat ze met haar neus in de boter viel, belde ze mijn man hysterisch op helemaal bang dat er iets was gebeurt met Brian en/of mij en toen ze hoorde dat er niks was, werd ze super kwaad. Mijn man probeerde rustig uit te leggen dat ik geen behoefte heb aan appjes en al helemaal geen telefoontjes en dat dit voor iedereen geldde. Dat er nogal veel op ons afkomt en we de rust nemen om bij te kunnen slapen, te wennen aan onze nieuwe situatie en gezinslid en we ook aan het genieten zijn. Dit kwam er niet in bij haar, ze geloofde er niks van en wij waren maar egoistisch bezig. Daarna hing ze kwaad de telefoon op. Een dag later belde ze om te zeggen dat zij op vrijdag niet meer kan, om een reden die ze van te voren ook had kunnen weten, en wilde perse op donderdag komen. Nou nee dat gaat niet, dan komt er al ander bezoek. Dat bezoek moest haar situatie maar begrijpen en van dag wisselen met haar. Ja dat gaat zomaar niet, zij moeten werken en je hebt zelf aangegeven dat je op de vrijdag wilde terwijl de andere dagen toen nog gewoon open waren. Daar had ze niks mee te maken, het is donderdag of niet. Ja dan niet, sorry maar dit gaat gewoon niet op deze manier. Daarna werd ze echt super kwaad, schold mijn man uit en maakte ons weer uit voor egoisten dat wij haar weg houden bij haar kleinzoon en dat als ze wel langs kon komen, Brian de deur zelf al open kon maken. Daarna hing ze weer op. Mijn man was hier ook behoorlijk door geraakt, niet alleen omdat ie zag hoe dit mij raakte, maar ook hoe zij deed. Hoe niet voor reden vatbaar ze is en hoe monsterlijk zij zich kan gedragen als zij haar zin niet krijgt. Hij besloot een appje te sturen gezien ze de telefoon toch alleen maar zou ophangen bij een confrontatie. Samen met onze kraamzorg van toen, bedacht ie wat hij wilde zeggen en hoe dit over te brengen. De essentie was dat het niet om haar draaide maar om Brian en Katya, en dat ze vrijdag gewoon nog welkom was en als ze niet komt, dit even moet melden zodat anderen eventueel eerder kunnen komen. Na het appje hoorde we niks van haar. De kraamzorg had ervoor gezorgd dat ze vrijdag middag zou komen ipv de ochtend zodat zij erbij was als mijn moeder langs zou komen. Dit gebeurde niet. We hoorde niks van haar en we zaten voor niks in spanning. De dag erna kwam mijn vader met zijn vriendin. Maar ineens stapte hij binnen met mijn moeder. We stonden alle 3 met onze bek vol tanden (incl. de kraamzorg). Mijn man vroeg waarom ze niet had gezegd dat ze niet kwam en dat ook even had moeten melden dat ze vandaag mee kwam. Ze wuifde dit beide weg, de ene was ze vergeten en de ander boeide niet, ze nam immers de plek in van mijn vaders vriendin dus dat maakte niks uit. Daar dachten wij anders over. Na een half uur gaf de kraamzorg aan dat het tijd was voor Brian zijn voeding en we daarna naar bed gingen. Je zag aan mijn moeders gezicht dat ze dit niet goedkeurde en belachelijk vond. Maar ik ging naar boven ook al had Brian net gegeten voor zij kwamen en sliep ik niet overdag toen. Kort erna gingen ze naar huis.Dit keer waren we bang voor herhaling. We probeerde het van te voren al in te pakken door ruimschoots voor de bevalling aan te geven dat we, mits alles goed ging, we hetzelfde gingen doen als vorige keer. Dat al het contact via mijn man ging en ik rust wilde. Alles werd geaccepteerd toen. Alleen gaf ze aan dat zij nu wel eerder wilde komen dan de rest. Ja dat ligt eraan wanneer de baby geboren word want jij kan alleen in het weekend. Yvie werd op een zaterdag geboren uiteindelijk, dus als alles net zo was gegaan als bij Brian, dan zou ze dat weekend erna pas gekund hebben en kon de rest al eerder komen. Maar alles liep best wel in het 100 zoals in de vorige blog stond beschreven. We hebben ook ruim een halve week gewacht tot we iedereen op de hoogte stelde van haar komst. Ik was moe, had veel pijn en was erg emotioneel van alles. Ik had nergens behoefte aan dan in bed liggen en slapen tussen de voedingen door. Aan bezoek moest ik nog niet denken. Toen we belde dat Yvie was geboren en wanneer ze daadwerkelijk geboren was, werd ze kwaad. Waarom hadden we toen niet gebeld want hadden toen de hele avond of anders zondag al. Dit is niet eerlijk en de rest wist het natuurlijk allang. Hallo doe eens even normaal met je getrokken conlusies. Haast niemand weet het al, behalve degene die op Brian hebben gepast uiteraard. Sterker nog, jij bent de eerste van alle familieleden die we bellen. Ze voelde zich ineens vereerd alsof ze de koningin zelf was maar toch bleef ze kwaad over de het feit dat we niks eerder hadden gezegd. Toen we alles hadden uitgelegd wat er was gebeurd en hoe het nu ging, zei ze dat ze het snapte en dat we dit zeker aan de rest ook moesten vertellen en eigenlijk ook meteen als we ze bellen want dan zou niemand boos worden en het helemaal begrijpen aldus haar. Nou sorry ik ben niemand uitleg verschuldigd, en hoe iedereen zich eronder voelt is hun probleem. Dit is onze keuze en dat hebben andere te accepteren en te respecteren. We gaven aan dat we voorlopig nog geen bezoek doen omdat ik dat nog niet aan kon, maar zodra dit veranderde, zouden we het laten weten en werd er een datum afgesproken wanneer ze langs konden komen. Ook werd er aangegeven dat ik niet gebeld wilde worden, maar dat als ze wilde bellen met hoe het ging e.d., ze dit naar mijn man moest doen. Ook aangegeven dat ik geen behoefte heb aan appjes. Dezelfde avond ging dat al mis qua appjes. We moesten die en die bellen, en ok vergeet deze persoon niet en hoe ga je het jouw grootouders vertellen want die zullen wel schrikken als je aangefeet hoelang ze er al is. Wacht maar niet te lang ermee en doe dit en doe dat etc. Ik heb er niet op gereageerd. Daarna ging het wel oke, kreeg wel wat appjes maar niks geen drama over waarom ik niet antwoord op eerdere apps. Toen Yvie precies 1 week oud was begon ze met bellen (meerdere keren op een dag) en appjes waarom ik niet opnam. Ik werd er gek van maar als ik ook maar 1x opnam of terug appte, zou ze bezig blijven. Want dat ik er dan geen behoefte aan heb, betekent niet dat dit de dag erna ook zo is. Ongeacht of ik dit aan zou geven of niet. Meedere malen heeft ze ook via mijn man proberen te pochen of ze langs kon komen, telkens was het nee en dat we haar zouden bellen als dit zou veranderen. En niet alleen vanuit haar kwam er pressure, ook vanuit mijn schoonzus die overduidelijk door haar werd opgesteukt. Beide vonden maar dat ik over mijn grenzen heen moest gaan en hun moesten late komen. Beide kwamen ze met diverse smoezen aan om ons over te halen. Beide gaven aan mijn situatie te begrijpen maar beide moest je ze ook keer op keer erover in lichten en bleken ze uiteindelijk dus duidelijk niet te begrijpen laat staan te respecteren. Wederom trok ik me dit allemaal heel erg aan en zat ik weer een groot gedeelte van mijn kwaamweek te huilen om gedrag dat nooit zal veranderen. Om mensen die je egoistisch vinden terwijl ze dat zelf zijn. Om mensen die keer op keer verantwoording willen maar toch niks geloven van wat je zegt. Over mensen die over je heen zullen proberen te lopen omdat ze vinden dat zij zoveel meer belangrijk zijn dan jij.Maar dit gaat stoppen! Ik heb ze wederom geblokkeerd op mijn telefoon en via de app. En als ze iets via social media zouden gaan proberen, heb ik daar een geweldig mooie knop "unfriend" knop. We zijn nu 1 maand verder en nog steeds heb ik 0 behoefte om ook maar iets van contact te hebben met deze mensen. Ik ben kwaad en ik heb er genoeg van om als voetveeg gebruikt te worden. Volgende week maak ik een afspraak bij het GGZ om aan mezelf te gaan werken. Om een beter voorbeeld te worden voor mijn kinderen. Een moeder die niet meer over zich heen laat open en voor zich op durft te komen op een juiste manier. Zodat zij zichzelf en haar kinderen kan weren tegen dit soort narcistische mensen!